Het gaat goed met Infadels. Het vorig jaar verschenen debuut is een frisse dansbare mengeling van beats, funky gitaren en catchy liedjes, en met zijn energieke liveshows wint de band er per optreden meer fans bij. Als popliefhebber kun je de groep inmiddels bijna niet gemist hebben. Het afgelopen jaar speelde de band op alle belangrijke festivals, en met zijn niet aflatende tour doet hij nu voor de derde keer een rondje langs de Nederlandse clubs, waarbij de zalen groter worden. In april zorgde Infadels in een uitverkocht EKKO voor een stomend feest op een maandag, deze keer is Tivoli aan de beurt. En het is alweer uitverkocht. Dat vindt voorprogramma Matik ook zichtbaar leuk, maar ondanks een enthousiaste podiumpresentatie krijgt de band niet heel veel handen op elkaar na de eerste rij. Dat heeft ongetwijfeld niet alleen met de onbekendheid van de groep te maken, maar ook met de wat inhoudsloze nummers en de niet echt fijne leadzang, waardoor de waarderingsmeter blijft steken op het dodelijke "best leuk". In de bloedhete zaal wacht het publiek dan ook vooral Infadels af. Het gevaar met zo'n oneindige tour is de bijna onvermijdelijke vermoeidheid. In eerste instantie komen de heren ook iets afgematter over dan voorheen, en uit de monden van diverse "experts" klinkt al het gebruikelijke "de vorige keer vond ik ze beter". Maar voor nieuwkomers staat er een uitbundige band stuiterend zijn superaanstekelijke nummers te spelen. Vergeleken met het vorige concert in Utrecht is er niet zo gek veel verschil. De bandleden verklaren diverse malen hun liefde aan Utrecht, en bassist Wag blijkt hier zelfs te willen wonen. Grootste verassing is een prima uitvoering van 'Steady as she goes' van The Raconteurs. Verder is er nog een nieuw nummer extra, doet gitarist Matt een leuk electrodansje op 'Give yourself to me', en zijn er natuurlijk het grotere podium en grotere aantal bezoekers. Het publiek heeft er deze keer vanaf de start zin in, en dat betaalt zich terug. Er ontstaat een gigantissch vrolijk uitbundig dansfeest waarbij de handjes tot ver achter de mengtafel in de lucht gaan. Her en der duiken crowdsurfers op, en een dame uit het publiek klimt op het podium om zanger Bnann te omhelzen en onder luid gejoel een dansje met hem te maken. De set knalt weer los met 'Live Like Semtex' en 'Topboy', neemt weer wat gas terug in het middengedeelte en komt zoals gebruikelijk met 'Can't Get Enough' tot een uitbundig einde. Inkakmomenten zijn er door een goed opgebouwde set en het enthousiaste publiek niet echt. Het sterkste punt van Infadels blijft dat de band met een ontzettend sympathieke en energieke podiumuitstraling een feestje maakt waarbij iedereen ongevraagd meezingt. Tijdens 'Girl that Speaks No Words' zingt het hele publiek de zin "Take me with you" zo hard mee dat je je afvraagt hoeveel tourbussen Infadels bij zich heeft De bandleden zelf zijn ook enorm enthousiast, binnen vijf minuten na afloop staan ze bij de merchandisestand zoveel te praten en handtekeningen uit te delen dat er vrijwel geen t-shirt meer verkocht kan worden. Van vermoeidheid lijkt geen sprake, want een uur later staat de hele band verspreid in de zaal mee te dansen op de Pop-O-Matic dansavond. Tijdens het concert en na afloop heeft het publiek , kortom, een grote glimlach op zijn gelaat. En zolang dat gebeurt mogen de sympathieke Britten zo vaak terugkomen als ze willen. Voo rmeer Infadels: luister komende woensdag naar Utracks voor een interview met zanger Bnann en gitarist Matt. Infadels + Matik Gezien: donderdag 14 september 2006, Tivoli Oudegracht