Utrecht, oktober 1995. In de Central Studios - het Van den Ende-complex tegenover dB's - spelen regelmatig internationale acts van formaat. Bands die te groot zijn voor Paradiso en te klein voor Ahoy', in dagen dat 013 en HMH de tekentafel van de architect nog amper verlaten hebben. Zo ook het Noord-Ierse Therapy?, dat zich op dat moment - we schrijven de 'Infernal Love'-tournee - in de hoogtijdagen van zijn loopbaan bevindt. De Utrechtse show wordt echter een drama: voorman Andy Cairns is die dag zijn stem ernstig kwijt geraakt, probeert er hardnekkig nog wat van te maken, maar het mag niet baten: na een show van amper drie kwartier staan 2000 fans voorzien van een lichte kater weer buiten. Een schril contrast met het verwoestende voorprogramma: het Engelse kwartet Skunk Anansie, dat amper anderhalf jaar bestond, net het debuut album in de winkels had en voor de eerste keer op het continent te zien was. Maar dat die avond de hoofdact finaal van het podium speelde, met nummers die intens funkten, dwingend rockten en welhaast uit elkaar knalden van de energie en engagement. Alsof er voor even een nieuwe Rage Against The Machine was opgestaan. Zangeres Skin - kaal, zwart - was in deze wervelwind de blikvanger, en greep de zaal bij de kladden. Op de vraag 'Who are you?', die halverwege de show door een laveloze Brit naar het podium werd geroepen, was haar antwoord onverbeterlijk: 'I'm the one who fucked your mother'. Jep, hier stond een vrouw met ballen. Aan het eind van de show stond de zaal en massa op en neer te springen. Een vreemde ervaring, bij een voorprogramma. Dat Skunk Anansie daarna alle grote festivals festivals platspeelde, grootschalige voorprogramma's deed voor Lenny Kravitz en U2 en binnen drie cd's zelf ook uitgroeide tot een rockband van Ahoy'-formaat, zal niemand die die avond in Utrecht omver werd geblazen, hebben verbaasd. Maar het succes kende zijn houdbaarheid. Binnen vijf jaar was de onvermijdelijke bom gebarsten. Skin verkoos het solopad, liet haar haar groeien en maakte een plaat met slaapverwekkende ballads: 'Fleshwounds'. Afgeserveerd? Het leek er bijna op. Totdat ze op haar tweede plaat 'Fake Chemical State' haar oude rockbitch-gedaante weer terugvond en met de catchy single 'Just Let The Sun' ook weer de hitparade bereikte. Waarmee haar solopad ineens opvallend parellel begon te lopen met haar oude band tien jaar geleden, in de periode van de eerste grote Skunk-hit 'Weak'. Na een stijf uitverkocht Paradiso en een plaatsje op Pinkpop eerder dit jaar was het afgelopen week tijd voor de tweede ronde: een tour langs de grootste zalen van het Nederlandse clubcircuit. Zo ook het behoorlijk volgelopen Vredenburg, in de stad waar ze ooit haar Nederlandse podiumdebuut maakte. En het moet gezegd: het optreden was van grote klasse. Stuiterend over het podium speelde schreeuwlelijk Skin binnen no-time alle scepsis bij ondergetekende weg. Natuurlijk: in haar huidige songs is van de bevlieging van oud Skunk Anansie-werk amper meer dan een sprankje over. En haar vlakke begeleidingsband kan wat betreft charisma totaal niet aan haar - of de voormalige Skunk-leden - tippen. Maar wie Skin over het podium ziet razen, haar ogen door de kassen ziet rollen, en haar krachtige vocalen op zich hoort afgevuurd, kan daar niet mee zitten. Die ziet namelijk een performer eerste klas. Een podiumbeest dat het publiek vanaf haar eerste uithaal in de zak heeft. En niet ophoudt dat publiek in haar performance te betrekken. Of ze tijdens het zingen nu handen vasthoudt, een grijze man op de eerste rij omhelst of twee meisje met een 'Kiss us'-bordje vol op de mond pakt: Skin geeft het gevoel dat ze van iedereen is. En heeft een podiumuitstraling die tot ver buiten de muren van het Muziekcentrum reikt. Dat ze haar oude lef bovendien nog niet helemaal verloren is, bewijst ze in de tweede toegift: in plaats van een oude Skunk-hit (ze speelt er tijdens de hele show slechts een paar) uit de kast te trekken, besluit ze een gewoon een nog onuitgebracht nieuw nummer in te zetten. Dat zowaar ook de passie bezit dat in haar solowerk tot nu toe nog zo jammerlijk ontbreekt. Nog even kortom, en Skin treedt solo, een decennium na dato, in de voetsporen van haar oude band. Het enige wat daarvoor nodig lijkt, is een grote nieuwe hit. De performance is er al. Of, beter gezegd: nog steeds. Skin Gezien: Muziekcentrum Vredenburg, donderdag 26 oktober 2006