Overtuigende breekbaarheid van Moi, le voisin

Rammelend punkfolk-trio debuteert met herfstig 'Viola'

Machiel Coehorst, ,

De Utrechtse akoestische punkband Moi, le voisin bracht onlangs zijn eerste album uit. 'Viola' is een prima debuut met twaalf folky liedjes van een trio dat muzikale risico's niet schuwt.

Rammelend punkfolk-trio debuteert met herfstig 'Viola'

Stel je speelt in de (naar eigen zeggen) eerste akoestische punkband ter wereld en je wilt een beetje opvallen. Dan verzin je een opvallende naam. Et voila: "Moi, le voisin". De Utrechters Lot Broos, Laurens Ham en Benjamin van Vliet brachten onlangs in eigen beheer en met hulp van onderbuurman Niels Gorissen hun eerste cd uit, getiteld 'Viola'. Het trio zegt beïnvloed te zijn door de folk van Will Oldham en South San Gabriel en dat is te horen; het is veelal de sfeer van vallende bladeren en donkere dagen die de toon bepaalt. De begeleiding van gitaar, bas, Casio-piano en cello is minimaal en Van Vliet (die onder de naam Jintro de afgelopen jaren al twee demo's opnam) zingt al net zo wiebelig als zijn grote voorbeelden. Over het geheel genomen is 'Viola' wat onevenwichtig en schetsmatig, maar van een band die zichzelf typeert met de woorden 'net niet', 'onaf' en 'twijfel' verwacht je niet anders. De intentie van Moi, le voisin is evident: het hoeft niet af te zijn om mooi te klinken. Een mooi streven dat in de ene song beter tot uitdrukking komt dan in de andere. De ouverture van de cd is wat schuchter, al is de "stemmende gitaar" vooraf een aardige vondst. Allengs gaat de breekbaarheid van Voila, le voisin overtuigender klinken. Hoogtepunt is het dreigende, bijna zes minuten durende 'Naked in the Afternoon', een cover van de relatief onbekende Amerikaanse folkzanger Jandek. Minpuntje is dat de tekst niet bijgesloten is, de overige teksten zitten er wel keurig bij. 'Wonderful Charade' klinkt als een Oost-Europees volksliedje en 'Agatha' kent een verrassende tempowisseling aan het eind. Voor de liefhebbers van minimalistische, rammelende muziek valt er zo best het een en ander te genieten. Moi, le voisin schuwt het risico niet en vertoont op zijn eersteling al een zweem van eigen geluid. Wel zijn de teksten (bewust?) nogal eens onbegrijpelijk en ook mag de zang van Van Vliet soms best een ietsje minder zeurderig. Al kun je dat ook wel weer typeren als 'onaf'. Al met al: een prima debuut van deze Utrechtse folkband. Voor wie direct geprikkeld is geraakt: afgelopen week nam de band voor onze collega's van Zomp TV een exclusieve badkamersessie op. Klik voor het zien ervan op de link rechts in beeld! Moi le voisin is binnenkort ook diverse keren live op het podium te zien, en wel op de volgende data: 24 oktober - Anita Foyer, Amsterdam 7 november: De Rode Pimpernel, 's-Hertogenbosch 15 november: dB's, Utrecht