Simon Sixsmith, labelbaas en helft van het elektronica duo Electric Puha, brengt onder het alias Black Gold 360 zijn debuutalbum uit. Om een groter publiek te bereiken, is deze de plaat in z'n geheel gratis te downloaden. Het persbericht van Beluga geeft hierover meer uitsluitsel: "There will be more free albums from other Beluga Recordings artists soon, but as a label owner, Simon felt that he had to offer his album for free before he could ask other artists to do the same." Een nobel streven vanuit de experimentele stal dus. Kopen kan natuurlijk ook, wat je al puur zou doen voor de presentatie van het schijfje (en niet te onderschatten: de betere geluidskwaliteit). Zoals altijd binnen de Beluga huisstijl is de verpakking van hoge kwaliteit. Het doorzichtige hoesje, de labelpropaganda op de achterkant, alles is aanwezig om direct je aandacht te grijpen. Zo ook het trademark Beluga Recordings wattenstaafje, handmatig in de rug van het doosje verwerkt, waarmee de oren grondig gereinigd kunnen worden voor kristalhelder luistergenot. Black Gold 360 telt tien tracks en klokt in totaal net onder de vijftig minuten. De plaat opent met jazzy- en downtempo geïnspireerde tracks, die van begin af aan voortstuwen op een herhalende, experimentele sound. Naarmate het album vordert wordt al snel duidelijk dat het zich in dezelfde jazzhoek blijft begeven. Gelukkig wordt de kille elektronica ondersteund door warme samples en instrumenten die het geheel toch een organisch gevoel mee weten te geven. Ontzettend vernieuwend is het echter niet, en een hoop van de gebruikte productietechnieken zijn dan ook net iets té herkenbaar. Het doet soms aanvoelen alsof er een Aphex Twin productiekookboek is gebruikt, maar dan wel tien jaar na dato. Jammer genoeg slaat de cd zich niet los van deze clichés, terwijl de potentie zeker wel aanwezig is. Een track als 'Bill & Jimmy' slaat bijvoorbeeld in één klap de hele sound om tot een vrolijk luisterbaar geheel, dat helaas voor korte duur is als het album weer verdergaat met een slap mengsel van experiment en pretentie. Het is allemaal simpelweg te beïnvloed. Je hoort Amon Tobin, Squarepusher, Burnt Friedman en soortgelijke Intelligent Dance Music-producers terug, maar allemaal in patronen die stukken minder interessant zijn geprogrammeerd. Black Gold 360 weet zich dan ook niet te onderscheiden van de groten. Normaliter niet het einde van de wereld, maar in dit geval toch het breekpunt van de plaat. Zo redt de muziek het simpelweg niet de kwaliteit te halen van zijn inspirators. Het is zeker niet slecht hoor, maar de gemiddelde IDM-liefhebber zal zich achter de oren krabben en eerder een Ninja Tune cd-tje opzetten. Het album gratis aanbieden door middel van download is een slimme zet; zo wordt de drempel tot Beluga Recordings lager en kan met ook de rest van het aanbod ontdekken, want dat is zeker interessant!