Viva l’American Death Ray Music zorgt voor ongezonde spanning

Publiek in Biergarten van dB’s laat vreugdevol Glenister voor lege zaal spelen

Tekst: Dirk Verhoeven / Fotografie: Martijn Zuidweg, ,

In een beschonken dB’s, na een zenuwslopende WK-wedstrijd, spelen de garagerockers van Viva l’American Death Ray Music en het Utrechtse Glenister. De eerste doet meer aan stemmen dan aan spelen, de tweede weet gelukkig wel wat een strakke set is.

Publiek in Biergarten van dB’s laat vreugdevol Glenister voor lege zaal spelen

Na een nipte overwinning van Nederland op Ivoorkust slaan de meeste bezoekers na de WK-wedstrijd nog wat pullen bier achterover in de Biergarten van dB's. Het ontbreekt dan ook aan publiek als de poppy rockers van Glenister het podium betreden. De band heeft hoe dan ook de smaak en de goede tonen te pakken. Zanger Ronald Straetemans maakt met wat eyeliner rond de ogen een androgyne indruk. Glenister mag dan wel de nieuwe Nederlandse Strokes genoemd worden, een vergelijking met Placebo ligt ook voor de hand. De melodieuze rocknummers worden stuk voor stuk strak gespeeld. Het lichte geëxperimenteer met synthesizer en geluidsboxjes van toetsenist Jelte Heringa houdt het optreden interessant en zo wordt Glenister meer dan een band van catchy refreintjes. Nicholas Diablo, voorman van Viva l'American Death Ray Music, komt op met een wel heel bijzondere riem. Op zijn groene gesp staat een tros bananen. Diablo zelf oogt minder fris dan dit fruit. American Death Ray brengt een set van vette Stooges-meets-the-Strokes garagerock 'n roll. De eerste nummers vergaan door een te zwaar aangezette bas en een slechte afstelling van zang en gitaar. Drummer Jeffrey Bouck neemt gauw de leiding en geeft de geluidsman wat aanwijzingen. Veel beter wordt het echter niet en door het ellenlange afstemmen wordt de hele show haast ongenietbaar. Diablo waait met zijn armen over zijn gitaar en veroorzaakt keer op keer een geluidsbrij. Een vuige set is prima, maar rond de liedjes liefst wel netjes af. De band moet in het vervolg strakke shows zien neer te zetten, want een luisterbeurt van de laatste plaat 'A New Commotion, a Different Tension' deed zoveel meer verwachten dan deze ongezonde spanning door te veel gepiel. De nummers op het album zijn namelijk van het pakkende niveau van de Strokes-hits op 'Is This It', maar dan rammeliger en gruiziger. Het nummer 'Push and Pull' bijvoorbeeld, rockt en rollt je in recordtijd uit je sokken. Hopelijk weet American Death Ray hetzelfde effect ooit nog eens live te bereiken. Viva l'American Death Ray Music & Glenister Gezien: vrijdag 16 juni, dB's