Op straat, voor de ingang van Tivoli, hangen groepjes mensen rond. Veel Canadezen met de vlag van hun land rond de schouders. Landgenoten van de rockband Tragically Hip die de hele wereld rondreizen om hun helden aan het werk te zien in kleine Europese zalen, in plaats van de enorme stadions die de band thuis doet vollopen. Het belooft wat voor wat komen gaat. Taxi to the ocean opent de show, net als een dag eerder in het eveneens uitverkochte Paradiso. De band begint meteen sterk en blijft er tegenaan gaan in de ruim twintig minuten speeltijd die ze hebben. En ook hen is de groep Canadezen die de eerste rijen bevolken niet ontgaan. Zanger Just Posthumus: "This one's for you mounties!" De liedjes en de muzikanten staan als een huis en hieraan is te merken dat Taxi to the ocean, dat binnenkort een nieuwe cd uitbrengt, duidelijk gegroeid is ten opzichte van een half jaar geleden bij het 3VOOR12/Utrecht jubileumfeest in De Helling. Op het podium voor een uitverkocht Tivoli is de band helemaal in zijn element. Posthumus: "We doen gewoon net of jullie allemaal voor ons gekomen zijn." De "mounties" juichen als hun eigen helden het podium opkomen. Hoewel bij zanger Gordon Downie al halverwege het eerste nummer het zweet met straaltjes van zijn lichaam stroomt, komen de eerste twee liedjes nog wat mat over. Wanneer hij daarna echter zelf een akoestische gitaar omhangt, komt de band echt op gang. Achter op het podium gaat drummer Johnny Fay helemaal los, naast frontman Downie springt bassist Gord Sinclair op en neer met zijn basgitaar en aan weerszijden op het podium spelen de gitaristen Robby Baker en Paul Langlois haast bewegingloos. Dat de liedjes niet heel bijzonder zijn en vaak wat te lang uitgesponnen, kan niemand in Tivoli deren. Deze band live bezoeken is het ondergaan van een speciale ervaring en het publiek, dertigers en veertigers uit verschillende delen van het land, doet dat gewillig. Het publiek kenmerkt meteen hoe lang de band al meegaat; de band is al zo'n twintig jaar bezig en stond in 1994 op Pinkpop. Van een band dat het Golden Earring-repertoire naspeelde groeide het gezelschap uit tot een stadionband pur sang. Dat is te merken aan de manier waarop Downie het publiek bespeelt: hij doet dat vooral bij de mensen die een paar meter van het podium af staan, en nauwelijks bij de fans op de eerste rijen. Podiumdier Downie trekt niet alleen de aandacht met zijn hypnotiserende stem, die nog het meest doet denken aan REM's Michael Stipe, maar ook door zijn mimiek en bewegingen. Dansjes die vaak wat houterig zijn, maar wel weer bij de muziek passen en op een bepaalde manier toch (tragisch) hip.De twee gitaristen staan ruim anderhalf uur vrijwel bewegingloos te spelen, maar zaten er in diezelfde anderhalf uur niet een keer naast. Of het nu hippe popliedjes betrof, lange solo's in de stijl van Crosby, Stills, Nash and Young, of hardere rock met een meer elektronisch geluid. Dat getuigt toch wel van klasse. Ook een kwartet meegereisde roadies heeft het druk tijdens het concert. Niet alleen wordt er een pak snaren doorheen gejaagd (met name Downie breekt ze steeds tijdens het spelen), ook wordt af en toe de microfoon van de zanger vervangen door een droge. (Als hij zich voorover buigt, loopt het zweet met drie stralen van zijn pet.) Na anderhalf uur verdwijnt de band naar achter, het inmiddels springende publiek in de zaal scandeert 'Hip! Hip! Hip!' en wil terecht een toegift. Downie neemt het woord: "Thank you for calling us back. We appreciate it." En 'The Hip' speelt nog twee liedjes. Dan is het echt gedaan. De Canadese filmploeg van de fanclub is tevreden, Nederlandse fans keren huiswaarts en de tourkaravaan kan verder reizen. Tragically Hip en Taxi to the ocean Gezien: Tivoli, woensdag 12 juli 2006