Het is warm in de Helling, erg warm. Het duurt dan ook niet lang voor knoppendraaier Remko Muermans en gitarist Arnold de Boer van Zea doordrenkt zijn van het zweet. Slechts een handjevol mensen zijn getuige van de tomeloze energie waarmee dit duo hun geflipte nintendo-punk ten gehore brengt. Zelfs lome blues klassiekers krijgen een zenuwslopende metamorfose waarin bliepjes en hakkende gitaarloopjes de boventoon voeren. Na deze Amsterdamse opener is de rest van de avond in Tivoli de Helling aan twee Canadese bands. Na de hype rond Arcade Fire geldt Montreal als de bakermat voor talent uit Canada. Sindsdien kunnen zijprojecten als Final Fantasy en nu dus Bell Orchestre rekenen op een warm onthaal van een vaste fanschare. Ook hoofdprogramma Islands komt uit deze stad. Dat er een levendige onderlinge uitwisseling plaatsvindt tussen bands moge duidelijk zijn. Zo zijn contrabassist Richard Reed Perry en violiste Sarah Neufeld onderdeel van Arcade Fire, en ook vanavond zijn muzikanten van beide bands bij elkaar te gast. Behalve het uitwisselen van muzikanten, hebben de twee acts niets gemeen. De georkestreerde post-rock van Bell Orchestre is zoals goede post-rock hoort te zijn; pakkende thema's, dramatische strijkers, spanning die aanzwelt en weer afneemt. Toch wil het maar niet betoveren. Misschien vanwege de samples die te hard ingezet worden, of een stuk nuance dat verloren gaat in de halflege zaal. Islands is van een heel ander kaliber. Dit bonte gezelschap komt ook met violen, maar dit keer zijn ze vrolijk en klinken soms als ukeleles. Lullige handclaps, kitscherige synthesizers en laconieke zang. De grillige popliedjes en de flinke dosis absurdistische humor van ex-Unicorns frontman met eeuwige zonnebril Nick Diamonds zijn aanstekelijk. Voeg daar een caribische ritmesectie aan toe en de soundtrack voor deze zwoele zomeravond is compleet. Islands, Bell Orchestre & Zea Gezien: Tivoli de Helling, woensdag 19 juli 2006