Speechless rockt eigenlijk teveel

Utrechtse rockband zoekende op tweede demo 'View'

Edwin van Dalen, ,

Energieke rock waarbij de gevoelige ballad niet geschuwd wordt, noemen ze het zelf. Maar Speechless moet weten waar de kracht ligt van de band. Op de tweede demo ‘View’ is die kracht zeker terug te vinden, maar het is even zoeken.

Utrechtse rockband zoekende op tweede demo 'View'

Het internetadres van de Utrechtse rockband Speechless luidt www.speechlessrocks.nl. En hoewel dit in eerste instantie vermoedens over arrogantie oproept moet het gezegd worden: Speechless rockt. De vijfmansformatie, klassieke bezetting plus tweede gitarist, noemt het zelf energieke rock en op hun tweede demo 'View' wordt met openingsnummer 'Speeding' direct duidelijk dat dit een terechte benaming is. Wel is het jammer dat de stem van zanger Michel Jansen weg dreigt te vallen wanneer de muzikanten rocken. Ook dat valt namelijk direct op in het eerste nummer, terwijl er op de band niets aan te merken valt. Het lijkt erop dat de producent dit ook doorhad. Maar met een echo over de vocalen valt dit helaas niet te compenseren. Sterker nog, de stem van Jansen die toch al niet echt rauwe randjes heeft, wordt er nog gladder door. En helaas is bovengenoemd probleem ook op het tweede en derde nummer van toepassing, terwijl ook hier de gitaren, drums en bas staan als een huis. Want het mag knap genoemd worden als je met 'My War' binnen vier minuut zesentwintig associaties met Creed naadloos weet over te laten gaan in de vroege Metallica. Alleen leent de stem van Jansen zich dan weer het best voor de naar Creed neigende gedeeltes. Gelukkig lijkt de band dit door te hebben want in de snellere gedeeltes wordt gesoleerd, niet gezongen. De derde track 'Go Insane' hadden de heren beter achterwege kunnen laten; de stem heeft gewoon te weinig scherpe randjes. Als je die track skipt, wordt duidelijk waar de kracht van Speechless dan wél ligt. Ze zeggen zelf de gevoelige ballad niet te schuwen en dat is maar goed ook, want met het vierde nummer van de demo valt alles plotseling op zijn plek. Pas in dit laatste nummer is pas echt te horen hoe goed de stem van Jansen precies klinkt. Met een System Of A Down-achtige basintro zet het nummer ook meteen anders, en beter, in dan de rest van de cd. Met het verschil dat 'Darkness' níet ontaardt in beukende gitaren en snelle ritmes, wat dus juist de kracht is van dit nummer. Sprakeloos word je er nog net niet van, maar het laat je wel tevreden achter, uitkijkend naar meer.