Een weldenkend mens zocht afgelopen dinsdag verkoeling op terrasjes of bij het water. Liefhebbers van moderne, soms funky metal trotseerden de hitte van een broeierige concertzaal voor een optreden van Soulfly en Laberinto. Dat betekent echter niet dat de vlam meteen in de pan slaat aan de Oudegracht. Als een soort professionele sporters, spaart het publiek haar krachten bij de set van Laberinto. Deze oorspronkelijk Venezolaanse, in Amsterdam woonachtige band speelt soepel de meest knallende en soms funky nummers waarbij vooral de snelle vingers van gitarist Abel Cañizales opvallen. Zanger Raymundo Ceballos laat zich niet van de wijs maken door de hitte of het tamme publiek. Getooid met een ijsmuts, fokt hij het publiek nummers lang op om ein-de-lijk eens mee te springen of mee te brullen. Dat het allemaal maar moeizaam op gang komt in de zaal, gaat gelukkig niet ten koste van de band. Enthousiast en fanatiek ramt Laberinto een keihard einde aan hun set. Ze mogen trots terugkijken op hun optreden, aan hun inzet heeft het niet gelegen. Fans van Soulfly hebben het goed de laatste tijd. Niet alleen vanwege het ijzersterke nieuwe album ‘Dark Ages’ dat eind vorig jaar verscheen. Maar de band speelde dit jaar meerdere keren in Nederland en stond zo nog geen maand geleden op het podium van het Friese metalfestival Wâldrock. Door al die optredens, de hitte en een prijskaartje van 23 euro voor het optreden van vanavond, zijn er echter ook een hoop liefhebbers die het concert laten voor wat het is. Tivoli is niet uitverkocht, de balkons blijven gesloten en een biertje halen kost nog geen minuut. Het zijn duidelijk de die-hards die wel aanwezig zijn en dit zorgt voor een bijzondere sfeer. Als vlak voor het optreden, ook nog een, door de band gesigneerde, gitaar wordt verloot, kan de avond eigenlijk al niet verkeerd meer gaan. En vanaf het moment dat, na de introband, links op het podium tussen wolken van rook het touwhaar van frontman Max Cavalera omhoog piekt en hij met een oerbrul zijn publiek begroet, zijn alle remmen los. Middenin de zaal breekt een pit los en zelfs kleine meisjes springen mee met de beukende massa. Soulfly rost met een uiterst goed geluid nummers de zaal in en neemt amper tijd om tussendoor op adem te komen. Zelfs achterin de zaal dreunt de band zowat het bier uit de glazen met een loeihard, vet en gelukkig zuiver geluid. Op een paar oudjes van Sepultura na, speelt de band eigen materiaal. Max Cavalera is duidelijk geen man van fijne onderonsjes met het publiek. Meer dan een bedankje deelt hij niet met het publiek. Een echte topgitarist is hij ook niet te noemen. Zijn gitaren missen altijd de onderste snaar en regelmatig ragt hij alleen op de snaren zonder riffs of akkoorden te spelen. Het echte gitaarwerk wordt gedaan door Marc Rizzo (ex-Ill Niño) die de meest snelle riffs en solo’s over het gebeuk van de band speelt. Maar Max Cavalera maakt alles goed door zo met hart en ziel te spelen dat je met geen mogelijkheid om zijn voorkomen heen kunt. Soulfly staat bekend om hun veelzijdig instrumentengebruik en zo ontkomt het publiek ook vanavond niet aan een korte trommel-act en een demonstratie Flamenco-gitaar. Het publiek vindt het allemaal best en kent Max langer dan vandaag. Na al deze bijzaken ramt de band gewoon ouderwets verder. En daar is het de meesten om te doen, getuige een jongen die een vriend terugfluit van de toiletten met de woorden ‘Back to the Primitive! Back to the Primitive!’ De band voorziet de avond van een passend slotakkoord met beproefde oudjes ‘Back To The Primitive’, ‘The Prophet’ en ‘Eye For An Eye’. Na anderhalf uur is het mooi geweest, vindt ook het uitgebluste en bezwete publiek. Tijd voor verkoeling. Het was goed zo. Soulfly komt hopelijk snel weer langs. Soulfly & Laberinto Gezien, Tivoli, dinsdag 18 juli 2006