LPG uit Hoogezand-Sappemeer doet de meeste voorprogramma’s tijdens de huidige clubtour van Spinvis. De mannen komen a cappella zingend en handenklappend op, maar worden overstemd door het rumoer uit de zaal. De band laat zich er niet door uit het veld slaan; het spelplezier spat tijdens het optreden van de gezichten af. LPG brengt een aanstekelijke kruising tussen americana en indie-rammelbandjes als Pavement. Vooral drummer Christiaan zit constant met een grote grijns op zijn instrument te meppen, begeleid door de caleidoscopische visuals op de achtergrond. De band sluit wederom a cappella en helemaal onversterkt af, ‘Het kan, als jullie stil zijn!’ En verdomd, na flink gesis werkt het nog ook. Het nieuwe album van Spinvis lijkt zijn weg te hebben gevonden naar het gemêleerde publiek – zowel vinex-veertigers als hippe twintigers – dat alle nieuwe nummers woord voor woord meezingt. En behalve het joelen bij de passsage over ‘het feestje in de Biltstraat’ blijft het bij meezingen. Geen wonder: de overredingskracht van de rockende arrangementen en het stevige volume zorgen er wel voor dat je het bespreken van de wintersport maar voor later bewaart. Erik de Jong staat tegenwoordig een stuk zelfverzekerder op het podium dan de eerste keer dat hij aan de Oudegracht te zien was, drie jaar geleden. Het levert hem in ieder geval een ode van een paar meisjes op de eerste rij op: ‘Ook jij ziet er fantastisch uit!’ Grinnikend neemt hij het compliment in ontvangst. Net als bij LPG is het optreden een mooi samenspel van muziek en beeld; passende filmpjes zoals de ziekenhuisgangen bij 'Ronnie Gaat Naar Huis', dat een stuk langzamer wordt gespeeld dan op de plaat. Dit verschil in uitvoering is tevens kenmerkend is voor veel andere nummers. ‘Kindje Van God’ krijgt een Tom Waits-achtige potten- en pannenbehandeling en b-kantje ‘Nagemaakte Gek’ klinkt bijna zwoel, met achtergrondvocalen van de stralende celliste Saartje Van Camp en een glansrol voor trompettist Hans Dagelet. Zijn trompet is een aanwinst in het bandgeluid, zoals in het hypnotiserende ‘Flamingo’ als het dromerige instrumentale ‘Explicateur’. Dagelets verschijning -hip pak met gleufhoed- maakt het plaatje helemaal af. Die tweede helft van de set, die overwegend nieuw werk kent, is sowieso erg sterk. Van de dromerige jaren ’70 filmpjes bij ‘Aan De Oevers Van De Tijd’ tot het prachtige live-arrangement van ‘Bijt Mijn Tong Af’, met twee elektrische bassen, is het genieten geblazen. Bij ‘Het Voordeel van Video’ steelt vibrafoonspeler Jan van Eerd de show met een geweldige solo. Hij tekent daarmee voor een van de hoogtepunten uit de set, al valt het wel op dat De Jong niet meer helemaal goed bij stem is, wellicht veroorzaakt door de lange tournee. Na een hallicunerende uitvoering van ‘In Staat Van Narcose’ met felle rood/witte belichting, zou de monoloog van ‘Lotus Europa’ een logische toegift zijn. Het titelstuk van de theatertoer komt echter niet langs vanavond, misschien dat het ook niet echt tot z’n recht was gekomen in een popzaal als deze. In plaats daarvan krijgt Tivoli een rockende bisronde voorgeschoteld met ‘Cockpit’, dat live een stuk beter tussen de andere nummers past dan op de plaat en waarop vooraan driftig op meegespongen wordt. Bij ‘Bagagedrager’ introduceert De Jong zijn andere bandleden, wat een enigszins oneerlijk verdeeld applaus tot gevolg heeft, al waren vibrafonist Van Eerd en de Vlaamse celliste Van Camp de blikvangers van de avond. Na ‘Limonadeglazen Wodka’ komt De Jong nog één keer terug met de toetsenist, voor een ingetogen versie van ‘Austronaut’, Een mooi contrast met de overwegend stevige uitvoeringen eerder op de avond. Terwijl de rijen voor de garderobe langer worden, neemt de zanger uitgebreid de tijd om het vinyl en de andere merchandise-items te signeren. Spinvis de rockster: de gedachte is misschien even wennen, maar het werkte bijzonder goed vanavond. Dat theateroptreden in Vredenburg houden we wel tegoed voor een volgende keer. Spinvis & LPG Gezien: Tivoli Oudegracht, donderdag 9 februari 2006