Deze Britrock-avond wordt vlot getrokken door Brakes, bestaande uit leden van British Sea Power, The Tenderfoot en Electric Soft Parade. Waar debuutalbum 'Give Blood', vanwege zijn korte nummers, in een halfuur door zijn lengte heen jakkert, doet het optreden vanavond niets anders. Noem het een gimmick, maar in de stijf van de adrenaline staande, en uit frustratie voortrazende punktracks komt Brakes prima uit de verf: blik op oneindig en knallen maar. Echter, Brakes blijkt moeilijk te kunnen kiezen of niet van stijlvastigheid te houden. Wat het ook zijn moge, tijdens 'All Night Disco Party' dreunt over een vette electrobeat Vive La Fête in gedachten (al is zanger Eamon Hamilton een stuk minder plezant om naar te kijken dan Els Pynoo) en tussendoor laat Brakes zich van zijn meer bedaarde -en tegelijk saaie kant horen. Deze voortkabbelende, naar country neigende niemendalletjes behoren duidelijk niet tot hun sterkste troeven. Kortom, het is een vreemde gewaarwording, dit indie-samenraapsel: moeilijk een vinger op te leggen maar bij vlagen vermakelijk, want los van de 'vasten band' hebben de vier pret voor tien. Over sterke troeven kan Editors een woordje meepraten. Een handvol van deze maakt debuutalbum 'The Back Room' een aardig weg te luisteren schijfje. De plaat begint krachtig en insgelijks knalt Editors met 'All Sparks' en 'Blood' meteen bij binnenkomst voor een uitverkocht Tivoli. Maar als je op een hoogtepunt begint, moet je van goeden huize komen om dat niveau over de volle lengte van het optreden vast te houden. Het piepe Editors slaagt daar niet in. Net als op het album kakt de show genadeloos in en ondertussen zitten we opgezadeld met een melodramatisch voortzeurend concert. De middelmatigheid heerst; zeker wanneer ter opvulling een b-kantje van stal gehaald wordt dat zelfs niet kan tippen aan het minst enerverende plaatmateriaal. 'Barnummers' noemen we dat: adempauzes die menigeen doet besluiten de dorst te lessen of de blaas te ledigen. Alhoewel handig, leveren ze weinig briljante luisterkost. Net als Brakes is Editors een goede liveband die weinig steken laat vallen. De vier jonge honden uit Birmingham weten bovendien een show lang één makkelijk te verhapstukken geluid door de Tivoli te laten schallen. Editors zwelgt in galm en een schelle, felle gitaarmelodie, die zwanger is van groot gebaar en popwave trekjes. In het krappe uurtje dat het concert duurt, kun je je dan ook weinig tot geen buil vallen aan Editors. Het pleit wordt ten slotte toch weer voordelig beslecht door een hernieuwing met onder meer een spetterend 'Fingers in the Factories'. Hier horen we weer een piekend Editors vol urgentie: een band die gretig is, wil overtuigen en geen moetje afdraait. Het merendeel van de avond stond deze prille groep - net als The Killers een jaar geleden - plichtsgetrouw zijn dagelijks riedel af te draaien. Op een festival sla je er een verloren uur prima mee dood, maar waar zijn die legendarische shows van bloedhongerige bands zoals Pearl Jam dat in 1992 hetzelfde Tivoli op zijn grondvesten deed schudden? Worden bandjes in de tegenwoordige hypecultuur dan toch te snel voor de leeuwen gegooid? Editors & Brakes Gezien: Tivoli, maandag 13 februari 2005