Tussen het dorpse heuvelland en de grote stad Utrecht, stond Harold K’s debuutalbum ‘Mengsmering’ in het teken van Limburgse weemoed, verlangen en hoop. Live werden K’s country-wortels kracht bijgezet door een klaaglijke accordeon, maar inmiddels heeft de schuchtere Limburgse troubadour in Belker een podiummaat gevonden. Samen zorgen de twee voor fraai dubbelloops akoestisch gitaarspel waarin K wat meer de unplugged rockende kant opzoekt. K is geen volbloed rocker; hij is een romanticus, die in ware poëzie verhaalt. Zijn lyriek gaat echter een beetje over het voortdurend babbelende publiek heen. Dat is doodzonde, want in ’s mans innemende gekeuvel tussen de nummers en de kleine parels van spitsvondigheid erbinnen, neigt het concert vandaag bij vlagen naar kleinkunst. Hoewel dat als compliment bedoeld is, zien we die kunstvorm meestal in muisstille schouwburgen. En laten we eerlijk zijn: dat is niet K’s natuurlijke habitat. Deze singer-songwriter verdient een intiem podium en een oplettend publiek. Tivoli de Helling kan hem dat vanavond niet bieden. En waar K zelf de trekharmonica heeft weggelaten, zien we een puike en authentieke songsmid aan het werk, zij het zonder de warme weemoed die ons op deze koude sneeuwavond gloedvol had kunnen verwarmen. Met bouwjaar 1977 heeft K echter nog een heel muzikaal leven voor zich. Wat in K’s vat zit, verzuurt zo gauw niet. Luc de Vos en zijn Gorki zijn al zo’n vijftien jaar bezig. En Gorki’s hoogtepunt ligt in een redelijk ver verleden. Misschien viel dat moment wel een jaar of zes jaar geleden, op Rock Werchter. Gorki speelde op de editie van 2000 voor een volgeladen Marquee-tent en vanaf de eerste tonen van hun grootste hit ‘Mia’ zongen de Vlamingen hun helden strofe voor strofe de tekst voor. De Vos stond aan de rand van het podium en zag dat het goed was. Want wat ‘Die Laughing’ voor Therapy? is, of ‘One Way’ voor The Levellers, dat is ‘Mia’ voor Gorki. De band komt het concertpand niet levend uit, vooraleer dat nummer gespeeld is. Onwillekeurig dringt zich dan de vraag op of je daarmee, ondanks een jarenlange carrière om op te bogen, niet tot een ‘one-trick pony’ verworden bent. Het recente werk hoort erbij, er is een nieuwe plaat te promoten, maar je weet het en hebt je horloge al erop gelijk gezet: de klassiekers maken het feest. Het feest der herkenning wel te verstaan, waarbij De Vos enerzijds de gekscherend poserende rockster uithangt, anderzijds – en veel belangrijker – zijn poëtische teksten op het publiek botviert. Briljante teksten die zeer zeldzaam zijn in de Nederlandstalige rock. De Vos en kompanen slaan zich manmoedig door nieuw materiaal heen; met een kwinkslag hier, een vette knipoog daar. De Vos blijft ironisch, droogkomiek en in en in grappig. En toch zijn het de nummers van weleer die een zucht van verlichting door Tivoli de Helling doen gaan. ‘Billy Lag Te Slapen’, ‘Ooit Was Ik Een Soldaat’, of ‘Monstertje’. Het blijkt dat je menigeen daarvoor wakker mag maken uit een dutje dat het werk van ‘Homo Erectus’ – Gorki’s nieuwste album – aan het begin van het concert veroorzaakte. En als klap op de vuurpijl, na wat jennen en sarren over het feit dat ze dat nummer niet meer kunnen spelen (een beetje stoeien met het ‘Creep’, of ‘Smells Like Teen Spirit’ syndroom), komt het er ten langen leste dan toch nog van: ‘Mia’. De megahit wordt op gejoel en samenzang onthaald en even brandt de fakkel weer als vanouds. Niet zo fel als in de Werchterse Marquee, maar genoeg om fijn, heel fijn te staan genieten. Op deze manier kan Gorki nog jaren voort, maar de toekomst, die is aan de jonge garde, want: “Sterren komen, sterren gaan, alleen Elvis blijft bestaan”. En had Harold K niet ook al een nummer gespeeld waarin The King een hoofdrol opeiste? Gorki en Harold K Gezien: Tivoli de Helling, zondag 12 februari 2005