Black Sabbath legde in de jaren zeventig met hun slepende en zware metal de funderingen voor wat in de wereld van het harde metaal inmiddels het stoner-doomgenre heet. Stonerrock kenmerkt zich door vette riffs in een soort hippiejasje. Dus: veel versleten spijkerbroeken, de dikste Gibson-gitaren en de basknop van de versterker op 10. Op het programma op deze zondagavond: Grand Magus, Electric Wizard en, hoofdact en verreweg de grootste naam, Cathedral. Het Zweedse trio Grand Magus trapt af met een opmerkelijk helder geluid. De band komt lekker losjes over en maakt grote indruk met vette, groovende riffs, uitzonderlijk goeie zang en overtuigende solo's. Niet voor niets zingt JB ook in het succesvolle en Spiritual Beggars. Een prima begin. De twee gitaristen grijpen ieders aandacht met zowel hun riffs als looks. Gitarist JB draagt de beste snor ooit en ziet er, met zijn kale hoofd en leren jack uit alsof hij buiten zijn Harley stationair heeft lopen. Fox oogt vanwege zijn ouderwetse spike-armbanden en lange haren als een verloren bandlid van Venom. Niet veel later is aan Electric Wizard de beurt om de zaal te laten denderen op logge riffs en vette ritmes. Geen probleem voor dit viertal uit Engeland waarvan gitariste Liz Buckingham het meest in het oog springt. Het tempo bij Electric Wizard ligt nog een treetje lager dan bij Grand Magus. De band speelt langgerekte nummers en schrikt er niet voor terug om dezelfde riff veertig keer te herhalen. Mooi om thuis te luisteren, maar het publiek wordt behoorlijk op de proef gesteld door deze Black Sabbath in slow motion. Electric Wizard beheerst de kracht van herhaling, maar gaat live soms helaas wat vervelen. Het veelal wat oudere publiek kwam vanavond uiteindelijk voor Cathedral. Deze Britten draaien al sinds 1990 mee en zijn mede verantwoordelijk voor het levendig houden van de stoner- doommetal. In De Helling valt meteen op dat de band zich er niet gemakkelijk van afmaakt met constant dezelfde partijen. Cathedral versnelt en vertraagt zonder een moment de vette groove te verliezen, iets dat vooral is te danken aan bassist Leo Smee. Ultrazware tonen worden afgewisseld met briljant uitgekiende, hoge, loopjes die meestal samen worden gespeeld met de gitarist en daardoor samen een bijzonder stuwend geluid neerzetten. Het basgeluid is superhard en daardoor noot voor noot te horen. En zo hoort het. Zanger Lee Dorrian zingt vanuit zijn tenen, maar komt helaas niet altijd boven de rest uit en blijft slecht te verstaan. Gitarist Garry Jennings had zich wel wat meer mogen laten zien, de beste man stond nu ergens in het hoekje van het podium. Maar het zijn kanttekeningen. Van de verveling die bij Electric Wizard op de loer lag, is bij Cathedral geen moment sprake. Goeie, ouwe, vieze, vuile, trage en slepende metal van een band die liet horen hoe het genre gespeeld dient te worden en een band die volgende keer gewoon op zaterdagavond minstens in Tivoli Oudegracht hoort te staan. Cathedral, Grand Magus & Electric Wizard Gezien: Tivoli de Helling, zondag 5 februari 2006