Bij binnenkomst in Tivoli staat Joe Purdy al te spelen met twee leden van zijn band. De bluegrass- en hillbilly-liefhebber uit Arkansas wordt vanavond alleen ondersteund door tweede gitaar en bas/mandoline. Het publiek is niet onverdeeld geïnteresseerd en staat luid te converseren. Of het een tegenreactie is of niet is niet helemaal duidelijk, maar het geluid lijkt voor de zekerheid ook vast wat harder gezet. Ondanks het gepraat brengt Joe Purdy zijn country-songs met overtuiging, de meeste nummers worden met gesloten ogen gezongen. Het publiek is waarschijnlijk niet gekomen voor een potje bluegrass en hillbilly, maar wel voor de gouden stem van Tom McRae. De dj lijkt nog even een associatiespelletje te spelen door voor zijn opkomst dEUS (Tom Barman) en Radiohead (Thom Yorke) te draaien, maar dan staat daar toch ineens de Tom waarvoor iedereen vanavond gekomen is: Tom McRae in een donker Tivoli, slechts verlicht door één grote witte spot van achter. Als je niet beter zou weten zou je echt denken dat er een engel neergedaald was op het podium, want niet alleen de opkomst heeft daar wat van weg, ook hoe hij vervolgens à capella het prachtige Mermaid Blues zingt past volledig in dit plaatje. Het publiek is in ieder geval direct ingepakt en de avond lijkt al niet meer kapot te kunnen. De belevenis wordt echter al wat aardser als het nummer End Of The World News door Bon Jovi-achtige stadionrock-verlichting wordt ondersteund. Tom is dan ook geen engeltje, maar eerder een duiveltje in vermomming. Wie een beetje naar zijn teksten luistert hoort dan ook veel meer over ellende dan over hemels geluk. Het geluid is overigens geweldig, misschien alleen wat hard. Nummers met slechts Tom op zijn akoestische gitaar en Oli Kraus op cello met effectenbak klinken ongelooflijk helder. De zanger vertelt dat hij onlangs ziek is geweest. Hij ziet er inderdaad wat slapjes uit en kijkt zijn roadie amper aan bij de talrijke gitaarwissels, maar heeft de show verder compleet onder controle. Na Walking 2 Hawaii zegt Tom dat mensen uit Amsterdam maar even hun oren dicht moeten houden en dat hij gelukkig 's middags wat tijd heeft gehad om Utrecht te bezichtigen. Amsterdam vindt hij mooi, maar hij moet toegeven: "I'd live here." De strakke regie lijkt na de eerste toegift, Still Lost met slechts McRae op piano, helemaal te worden losgelaten. De zanger neemt twee kartonnen bordjes aan uit het publiek en vertelt dat het langzaam een traditie begint te worden: als je wil dat verzoeknummers gespeeld worden moet je ze op karton zetten en meenemen. Het nummer op het ene bordje is publieksfavoriet The Boy With The Bubblegun, op het andere bordje staat One More Mile, waarbij Tom toegeeft deze niet met de band gerepeteerd te hebben: "I haven't played this one forever." Wat er vervolgens gebeurt is een leuke verassing: Joe Purdy wordt samen met zijn band terug op het podium geroepen en met vijf gitaren, een mandoline en Oli op xylofoon speelt het gezelschap non-album track Streetlight en het wordt een gezellige sing-along met het publiek. Na een doorgestoken stemronde wordt het toch The Boy With The Bubblegun, ondersteund door bellengeblaas van de fans rechts vooraan, en vervolgens lijkt het dan echt afgelopen. Maar nee, het gebeurt toch nog: Tom komt in zijn eentje terug en speelt met hier en daar een foutje toch ook nog One More Mile. Helaas wordt er dan afgesloten met Bloodless, niet het sterkste nummer van de zanger, maar met zo'n stem kun je eigenlijk niks mis doen. Tom McRae Gezien: Tivoli Utrecht, woensdag 26 oktober 2005