Sven Schlijper: 1. A Trillion Barnacle Lapse – Black Lava [Sound Virus] Scene: gezellig verjaarspartijtje. Actie: goede vriend zet een plaatje op uit zijn eigen verzameling. Reactie: WTF… oftewel: WAT? A Trillion Barnacle Lapse dus…hun vorige album. ‘Black Lava’ klinkt als een opgepunkte bastaardliefdesbaby van The Faint en Bloc Party. Ruw drammend dansbaar en heftige hectiek met over-Brits accent in de zang. Niet zeiken: vuist in de lucht en blik op oneindig. Voor iedereen die niet kan wachten op Bloc Party’s ‘Silent Alarm’: een bizarre achtbaanrit, met vlak voor het eind een bedrieglijk rustpunt…! 2. LCD Soundsystem – LCD Soundsystem [DFA/EMI] LCD Soundsystem is zo’n act die al een megabuzz wist te scoren voordat er überhaupt een album was. Een 7”, een 12” en de hype was geboren. Terecht, zo blijkt, want het debuutalbum stáát. ‘Daft Punk Is Playing At My House’ wil je kop niet meer uit. En dan heb je nog een hele plaat te gaan! Electro en (post)punk gaan arm in arm. Die mix is sexy, stuiterend volvet en rauw. Op herhaling dan maar voor Nu-Heroes? Of lekker solo aan de Oudegracht? 3. VA – The Hiss That We Have Missed [Asaurus] Het minuscule indielabel Asaurus Records dacht dat het een leuk idee zou zijn om lo-fi muzikanten nummers van de productie-fetishisten The Smashing Pumpkins te laten coveren. Goed plan, want er werden 100 stuks gemaakt, op het aloude cassettebandje. Ziedaar; de verklaring voor de titel. Negentien keer een andere kijk op de zaak. Meestal erg klein; soms bizar, vaak briljant. Vooral Primum Mobile’s ‘Obscured’ verslaat het origineel met gemak. Leuk initiatief van een bijzonder label. Hun EP-Club kent overigens ook eigenlijk alleen maar ongekend en onbekend bijzonder fraais. En zijn de cd-speler echt niet uit te branden zo innemend verrassend! 4. Elvis Costello & The Imposters – Live in Paradiso, 15 april 2002 Daar sta je dan op zo’n twee meter afstand van de enige echte Elvis. Een bomvolle Paradiso valt hem ten deel. Devote fans alom, zelfs iemand die even een bos rozen komt aanreiken. Eerder zaten we nog braaf bij Barend & Van Dorp toen Costello daar even langs kwam. Nu is het andere koek. Steve Nieve is bovendien van de rockende partij op toetsen en theremin! Killersetlist, killershow. Als huiswerk voor zijn concert eind deze maand in Muziekcentrum Vredenburg draait deze show overuren. Want van Costello’s nieuwe platen moeten we het niet bepaald hebben. Mooi hoor, maar…De wrede Elvis, die met die vileine glimlach en dat vreemdsoortige vuur; daarvan gaat het hart pas echt sneller kloppen. Zijn recente setlists laten genoeg moois zien. En als die ‘I Want You’ net zo mooi wordt als in Paradiso, is het kippenvel niet van de lucht. 5. Chemical Brothers – Push the Button [Freestyle Dust/Virgin] Steeds als ik denk het helemaal gehad te hebben met Chemical Brothers, zijn ze er ineens weer. En sta ik toch weer raar te kijken. Zo was het met hun verpletterende set op Rock Werchter 2002 en dit jaar is het niet anders. Big beat passé? Dan gooien ze het toch over een ander boegje! Verdraaid maf album is het geworden. ChemBros signatuur is overal present, niet in het minst door de beproefde medewerking van een stel vocale hulpkrachten. In hét prijsnummer ‘Believe’ is zelfs Kele Okereke van Bloc Party te horen. Vette sound, een vleugje electro en een oosters tintje: Push the Button vraagt om de repeatknop. Atze de Vrieze 1. Von Spar live op Eurosonic Een deel van de bezoekers zat wellicht nog te eten in een van de gezellige eetcafés in de Groninger binnenstad, want het was de allerallereerste act van het festival. En ook meteen het absolute hoogtepunt. Op Zinin vorig jaar waren ze al geweldig, nu nog beter. Getooid in blauwe regenjassen en zwaar beslagen duikbrillen vuurde Von Spar zijn vurige electro-punk op het publiek af. (nu te beluisteren op vpro's 3voor12) 2. The Subways live op Eurosonic Eigenlijk had ik het bijna gemist, maar de laatste drie nummers maakten voldoende indruk. The Subways is een piepjonge Britse rockgroep, met slechts één 7 inch op hun naam. Die gaat inmiddels al voor astronomische bedragen van de hand op internet, en wie de opnamen van The Subways op Eurosonic beluistert begrijpt wel waarom. The Subways rocken hard en creëren een bedwelmende groove. En dan heb ik nog niet eens gezegd dat ze een hele mooie blonde bassiste hebben... (nu te beluisteren op vpro's 3voor12) 3. LCD Soundsystem - LCD Soundsystem (DFA/EMI) Met al het gedownload en alle rondzwervende promo's van tegenwoordig lijk je haast wel een loser als je nieuwe platen pas hoort als ze uitkomen. LCD Soundsystems langverwachte debuut is ook weer zo'n plaat. Ik hoor het iedereen om me heen al neuriën: "Daft Punk is Playing in my House (my house)". Geweldige plaat. 4. Vladimir - Versus Coda (Silent Minority) Gek is dat. Soms kom je er achter dat je iets heel mooi vindt, terwijl het al lang in je kast staat. Zo ook het prachtige nummer "Unison" van Vladimir, dat al maanden op een Popronde-sampler in mijn kast staat. Ook de rest van de EP is absoluut de moeite waard. Vladimir maakt indierock, met een soort postrock-feel. De zang doet sterk denken aan Coldplay, en de kracht van "Unison zit 'm in de prachtig subtiele trompet in het slot. 5. Quit Your Dayjob live op Eurosonic En zo liep ik die vrijdag op Eurosonic bijna overal na drie nummers weer weg. Het Slowaakse Vetroplach, het Franse Doubleman, het Portugese Bunnyranch, het Luxemburgse Couchgrass (volgt u het nog?), zelfs het Syberische Hot Zex kon me niet bekoren. Alle kaarten moesten dan maar op Quit Your Dayjob gezet worden. En jawel! De idiote Zweden maakten de verwachtingen helemaal waar. De woorden electro en punk worden de laatste tijd vaak misbruikt, maar hier was duidelijk sprake van electropunk. Geen twijfel over mogelijk. De knoppenman viel ongeveer ieder nummer een andere richting op - ofwel op het podium, ofwel eraf - en de zanger trok de meest vreemde gezichten. Na twintig minuten was de koek op, en dat was misschien maar goed ook. Peter Jamin 1. ABC - The Lexicon of Love (1982) Onlangs opnieuw uitgebracht, in een de-luxe editie, met allerhande extra's (b-kantjes enzo), maar voor een prikkie nog regelmatig in de uitverkoopbakken te vinden (moet je wel een platenspeler hebben). Meer dan 20 jaar oud, maar wat klinkt het nog goed allemaal. Productie Trevor Horn, ook wel bekend van t.A.T.u. en Belle and Sebastian. The look of love, Poison arrow, en het prachtige All of my heart. Popmuziek zoals popmuziek hoort te klinken. Tijdloos. 2. The Killers - Somebody Told Me (2004) "Somebody told me/that you had a boyfriend/that looked like a girlfriend." De Boys and girls ("boys who like girls who like boys who like girls") voor het nieuwe millennium. Een van de ontdekkingen van afgelopen jaar. Stonden niet voor niets op 4 in de 3voor12 song v/h jaar competitie. Ik zag ze voor het eerst bij de talkshow van Jonathan Ross op de BBC en was meteen onder de indruk. 20 februari in Tivoli, en ik ga erbij zijn! Nu nog hopen dat de plaat, Hot Fuss, voor die tijd voor een schappelijk prijsje bij de platenboer komt te liggen. 3. Kylie - I Believe in You (2004) Kylie meets the Scissor Sisters! Bijna net zo goed als Kylie meets Fischerspooner (Come into my world in de remix). Je hoort het en je denkt dat je het altijd al gekend hebt. Op de valreep nog een van de platen van 2004. Op de cd-single nog een remix van Mylo erbij (van Drop the pressure, ook al zo'n topnummer), en de videoclip. Hoe moet je dit noemen: het is geen electro, het is geen retro, het is gewoon klassieke pop. 4. Mantronix - The Best of 1985-1999 (1999) In de uitverkoop bij de Plato. Een absolute hiphoppionier, volgens het aloude adagium 'two turntables and a microphone', en daarmee ook een onmiskenbare invloed op veel hedendaagse dance-acts. Kylie gebruikte hem niet voor niets op haar laatste cd. Met klassiekers als Needle to the Groove en Bassline, maar ook met later, soulvoller werk als Got to Have Your Love, een tijdje terug nog gecoverd door het alweer vergeten Liberty X. Fresh! 5. Sahara Hotnights - Jennie Bomb (2002) Wat een fijn kerstpakket kreeg ik toch bij 3VOOR12/Utrecht: een t-shirt van Pink Grease, een singletje van Kylie (wit vinyl!), en de klapper, dit plaatje van vier Zweedse punkmeisjes. Denk aan de Donnas en de Hives, en als je al wat ouder bent aan de Ramones en de Runaways. Gitaren omgegespt en ingeplugd, en spelen maar. En er staat zelfs een ballad op. Dat moet een gouden toekomst tegemoet gaan. Om heel vrolijk van te worden. Melvin Wevers: 1. Portrait – Complete Discography [Stickfigure] Via een verzamelaar met obscure emo/screamo muziek ben ik bij de band Portrait uitgekomen. DIY-screamo met als opvallend instrument de viool. De opnamekwaliteit is niet altijd even denderend. Het contrast tussen rustige stukken met viool en de dubbelvocalen creëert een zeer intense sound. Deze band heeft in haar korte bestaan een aantal vinyl releases uitgebracht, die op deze cd die op stickfigure is uitgekomen zijn gebundeld. Tips: ‘Constellations of a Star Gazing Iris’ en ‘Missing the Shore’. 2. Red House Painters – Retrospective [4AD] Nog een verzamelaar in mijn lijstje dit keer. Red House Painters is het vehikel van singer-songwriter Mark Kozelek. Deze dubbellaar geeft een goed overzicht van de carrière en diversiteit van deze Amerikaanse band. Van de uitgesponnen, psychedelische nummers als ‘Katy Song’ tot intieme akoestische wondertjes ‘Summer Dress’. Als je de Red House Painters nog niet kent, is deze collectie een goede start. Momenteel is zanger/gitarist Mark Kozelek actief in de band Sun Kil Moon. Het wachten is op een nieuw album van deze band. 3. Death from above 1979 – You’re a Woman, I’m a Machine [Vice] Een heftigere en rauwere versie van The Faint en LCD Soundsystem, zo zou je deze band kunnen omschrijven. Wat dit duo met drums, basgitaar en vocalen laat horen knalt werkelijk snoeihard uit je speakers. Dit laat zelfs de vuigste rock-n-roller met de voetjes los gaan op de dansvloer. Dat de mannen gefrustreerd zijn, onder andere op seksueel vlak, schuiven ze niet onder stoelen of banken. ‘There’s blood on the shoes from all the people you stepped on’, is een van de zinsnede in het topnummer ‘Blood on our Hands’. Handclaps hebben al jaren niet meer zo heerlijk geklonken als in ‘Sexy Results’ en de stoner-riff in ‘Little Girls’ zou zo van de hand van Josh Homme kunnen komen. 4. Airbus – Today is Noiseless [Eigen Beheer] Met hun in 2003 verschenen demo ‘Nyod’ trok Airbus al de aandacht van de vaderlandse pers. Toen was het geluid van de band nog niet geheel tot wasdom gekomen. Op de onlangs verschenen tweede EP is een gegroeid Airbus te horen. Het is een tijd rustig geweest in Eindhoven Rockcity, maar in de underground broedt er van alles. Bands als Foam, Sweet Assembler en Blatnova zijn een aantal van deze namen. Airbus lijkt het stokje over genomen te hebben van het in de vergetelheid geraakte Suimasen. Rauwe gitaren, ondersteund door toetsen en de opvallende stem van Remco de Blaaij. Opvallende uitschieter is voor mij het nummer ‘Miss Beauty’ Airbus – Miss Beauty http://www.airbus.dse.nl/mp3/airbus_today_is_noiseless-missbeauty.mp3 5. The Arcade Fire – DEMO EP [Eigen Beheer] Recent ben ik in het bezit gekomen van deze demo EP van deze geweldige band. Na zo ongeveer iedereen die ik ken de oren van de kop te hebben gezeurd over het meesterlijke debuut ‘Funeral’ van deze band, kriebelt het toch weer om even te melden dat deze EP ook vrij geweldig is. Dit Canadese gezelschap laat in een ruwere vorm horen wat uiteindelijk hun huidige sound zal worden. Er zitten iets minder onverwachte wendingen in de nummers en de opnamestijl is minder krachtig dan op ‘Funeral’. Maar toch laten ze in ‘No Cars Go’ en ‘Headlights Look Like Diamonds’ al zeer duidelijkheid horen wat ze in hun mars hebben. In vergelijking met de full-length is er meer ruimte voor akoestische instrumenten en experimentele, sferische passages. Ik kan niet wachten tot ze de oversteek maken naar het Europese vastenland. Ik gok op een show in het voorjaar, en zou de EKKO niet een geweldige plek hiervoor zijn. En nogmaals deze band is geweldig! Anna van Kooij: 1. Simeon ten Holt - Canto Ostinato Componist Simeon ten Holt (Bergen, 1923) heeft vele prachtige composities op zijn naam staan, Canto Ostinato (1976-1979) blijft zijn grootste succes. Canto Ostinato is een minimalistisch pianostuk dat zowel door twee als door vier pianisten gespeeld kan worden. De bladmuziek is zeer ingewikkeld, toch klinkt het stuk vrij overzichtelijk. Er zijn verschillende thema's die zich constant herhalen. Regelmatig wordt Canto Ostinato opgevoerd. Een absolute aanrader om het live te gaan meemaken. De pianisten hebben grote invloed op de uitvoering van het stuk. De duur van het stuk is onbepaald en de thema's kunnen naar eigen inzicht herhaald worden. Dat maakt zo'n live uitvoering bijzonder; de pianisten hebben veel contact met elkaar tijdens het spelen, ze communiceren met elkaar door knikjes en handgebaren. Er zijn verschillende versies uitgegeven. De beste vind ik de versie voor twee piano's, opgenomen in 1996, gespeeld door de vaste pianisten van het stuk: Polo de Haas en Kees Wieringa. 2. Richie Hawtin - Closer to the Edit Minimale techno in de breedste zin. Canadees Richie Hawtin (ook bekend als Plastikman) puzzelt in dit album, uitgekomen in 2001, ontelbare samples aan elkaar. Een unieke innovatieve sound. Deze man is live een absolute sensatie. Door draaitafels, lapop en mixer met elkaar te combineren weet hij van techno een bijna organische sound te maken. Closer to the edit is een album dat heel dicht bij deze live beleving staat. 3. Coparck - Few Chances Come Once in a Lifetime Vorige week kwam Coparcks langverwachte nieuwe album 'Few Chances Come Once In A Lifetime' uit bij Supertracks. Coparck, operationeel sinds 1999, naar mijn mening een van Nederlands beste bands, maakte in 2001 indruk met hun debuutalbum 'Birds, Happiness&Still not worried' dat uitkwam bij Labels/Virgin. Daarna werd het stil rond de Amsterdams band. Labels haakte af wegens bezuinigingen en drummer Mark van Driest verliet de band. Coparck is terug met nieuwe drummer Marcel van As, een nieuwe reeks optredens is gepland. 4. Roy S. - Make It So Een interessante, eigenzinnige EP. Te beluisteren op de 3VOOR12/Utrecht Platenspeler. Live komen de nummers van Utrechtse singer/songwriter nog beter tot hun recht. Regelmatig heb ik meegemaakt dat het publiek verlegen lijkt te worden van zijn emotionele uithalen en de ongewoon lange stiltes die hij laat vallen in zijn nummers. De zaal houdt zijn adem in. Hopelijk is dat ook het geval wanneer Roy S. zaterdag 29 januari speelt op Utrecht Boft! in Theater Kikker.