In Nederland zie je ze niet heel vaak, terwijl het ontwerpen van concertposters in bijvoorbeeld de Verenigde Staten wel tot een heuse kunstvorm lijkt te zijn verheven. Kleine, meer alternatieve podia willen nog wel eens wat bijzonders ervan maken; zo ook dB’s. De flyer en poster voor vanavond springen dan ook in het oog; gewoon omdat het een apart plaatje is, los van de aankondiging van de bandnamen. Noem het een detail, het geeft de burger moed voor vanavond. Het eerder aangekondigde Sun Dial moet helaas verstek laten gaan, maar The Rebel is als vervanger aangezocht. Voordat deze Schot zijn ding mag doen, is het de beurt aan het Utrechtse kwartet Vehicle. Eerder dit jaar kwam op Muze Records hun eerste EP ‘The Fire Is Warmer On The Inside’ uit (tevens te vinden in onze platenspeler!). Inmiddels is de EP opgepikt door de bekende landelijke media. Zo viel Vehicle een lovende recensie in zowel OOR, als LiveXS ten deel. Dat leverde Vehicle een showcase in Paradiso op. Op de LiveXS Locals-Only Night mogen deze opkomende Utrechtse muzikanten live proberen het Amsterdamse publiek voor hun instrumentale pareltjes te winnen. Professionele bands zijn vaak maanden bezig met tourvoorbereidingen. Dress- en crew-rehearsals volgen op kluizenaarschap in de oefenruimten en voordat er met een gerust hart op weg gegaan kan worden, is het tijd voor een paar opwarmshows. Vaak in kleine zalen, voor de echte fans, worden setlists getest, met nieuwe nummers of arrangementen geëxperimenteerd en vooral nog even de puntjes op de i gezet. Vehicle kent die luxe nog lang niet. Toch mag dit concert – zo’n twee weken voor de Paradiso show – gezien worden als een testcase. Naar eigen zeggen is Vehicle namelijk niet meer alleen de band zoals we die kennen van de EP. Vehicle ontwikkelt zich steeds verder, ziet postrock eerder als een keurslijf dan als een passend kostuum. Vehicle wil meer en flirt dus met jazzy mathrock invalshoeken en een vleugje emo. De stap naar het toevoegen van zang is dan niet ver meer. Vanavond in dB’s blijft het nog instrumentaal. Maar er staat wel degelijk een nieuw Vehicle op de planken. Opener 'Zut Alors!' mist zijn slot, maar brengt de stemming er vast goed in. Daarna volgt de eerste hint naar wat de toekomst ons zou kunnen brengen: vlagen emo-indie rammen een op de loer liggende postrockcliché-gezapigheid vakkundig aan gort. De meer wiskundige calculatie in ritmiek en tegendraadse melodielijnen komt terug in ‘Xander’ en het splinternieuwe ‘344 AM’. Een paar repetities krijgen de even uit de maat hobbelende band wel weer op de rails. Maar wat Vehicle brengt, staat alvast als een verassend huis. Knipoogjes naar surfriffs, of een zweem van The Faint-achtige discobeats: Vehicle houdt de horizon breed. Bovendien is het goed om te merken dat de oude bekenden van de EP inmiddels door de mangel zijn gegaan. Syncopisch van opzet, gaan de beide gitaren nu echt in duel en ook de drum heeft aan speelse spanning gewonnen. Vehicle’s eindmedley van ‘Twinlings’ en ‘Gethsemane’ doet dan ook wel eens terugdenken aan grote epische werkstukken als ‘Porcelina’, wie weet zelfs ‘Ruby’ van The Smashing Pumpkins. Het zal je maar in je schoenen geschoven worden! Paradiso mag zich schrap zetten en Vehicle alvast een nieuwe afspraak maken in het Lab van Akoestiek, of een live-EP’tje uitbrengen. Want ze hebben gelijk: ze ontwikkelen zich met rasse schreden en ‘The Fire Is Warmer On The Inside’ lijkt bijna prehistorie voor dit herboren Vehicle. Later op de avond speelt The Rebel een flinke tijd. Hoe lang weet ik niet meer precies, tijdsbesef vervaagt bij het aanhoren van deze one-man band. Zijn show opent met gepriegel op een Gameboy en diens gebliep vult het zaaltje. Vrees niet: The Rebel is allesbehalve een laptop/spelcomputer novelty-act voor op Impakt. Het grootse deel van zijn tijd speelt hij scheurende elektrische gitaar. Daaroverheen drapeert Ben R. Wallers een litanie aan teksten over (zelf-) moord, op 13-jarige leeftijd naar de hoeren gaan, grote en kleine leugens en de typisch Engelse totale haat jegens muzikanten. Bepaald geen alledaagse kost. Ook bepaald niet alledaags gebracht. Een camouflage broek, sjofel hemd en dito stropdas, een heuse cowboyhoed en een fikse nerd-bril; zie hem daar staan: je zou bijna medelijden met hem krijgen. Redelijk in het rijk van Koning Alcohol weet hij er toch nog een fiks aantal nummers prima uit te persen, zet hij zelfs een fiks bezopen klant vilein op zijn nummer. Wallers’ gitaarspel is in orde, zijn zangstem niet echt om over naar huis te schrijven. Qua performance ligt hij ergens tussen Lach en The Frogs in. Sterke teksten (vaak nog dezelfde middag neergepend) worden gebracht met een schaamteloze valsheid. Tenenkrommend, of uitermate cool? Ik hou het erop dat het wel wat heeft, zo’n vertoon van verregaande onkunde, gepaard aan een wel degelijk scherpe geest en rake observaties. The Rebel mag blijven, zelfs voor een paar toegiften. Die hij maar al te graag speelt, want hij heeft naar eigen zeggen toch niets beters te doen. Dat idee had ik al. En zo zit je gevangen tussen plaatsvervangende schaamte en lachopwekkend genot. Maar ach: aan bijvoorbeeld Syd Barrett zat toch ook een steekje of wat los? En aan wie eigenlijk niet, ergens, diep van binnen? The Rebel & Vehicle Gezien: dB’s, zondag 17 oktober 2004