De rijen voor de ingang zijn lang; opwinding hangt enigszins in de lucht bij de wachtenden en even voordringen omdat je op de gastenlijst staat, wordt niet echt op prijs gesteld. Bovengetekende schikt zich in zijn lot en wacht geduldig af. Eenmaal binnen zie ik openingsact XotoX nog net een minuutje of tien spelen. Mechanieke cybergothic gespeeld door een duo redelijk extravagante muzikanten die prettig opgaan in hun eigen werk. Opvallend zijn de lichtgevend rode stokjes waarmee de drumsynth-pads bewerkt worden. Daarnaast moet XotoX het hebben van projecties op de zijmuren. Woorden als Lüge, Realität en dergelijke one-worders komen met tussendoor het bandlogo afwisselend langs. Dat het publiek het in de gaten heeft; dit is geen vrijblijvende kost om de voetjes van de vloer te krijgen. Hier zit meer achter. De volle EKKO laat zich XotoX gemakkelijk aanleunen. Her en der in de zaal wordt bewogen, met het hoofd geknikt en gedanst. De sfeer zit er alvast goed in. Tussen de concerten is het prima bijpraten met zielsverwanten. Gothic-avonden als deze zijn behalve een mogelijkheid om deze niet alledaagse concerten te beleven, ook een uitgelezen kans voor de gothic-subcultuur de banden aan te halen. Genoeg bijgepraat en elkaars outfit bewonderd: het is half tien – een onchristelijk vroeg uur voor een gothic-concert eigenlijk – wanneer het Duitse Das Ich drie man sterk het podium beklimt. Razendsnel stroomt de zaal vol. Das Ich is in de gothic wereld een Grote Band. Een groep die EBM, industrial en darkwave weet te mengen met apocalyptische teksten die volgens beproefd Germaans staccatometrum worden gedeclameerd. De groep speelde vorig jaar op Summer Darkness één van de spectaculairste shows van het festival. Een prestatie die vanavond in een uitverkochte EKKO mag worden herhaald. De dubbel-cd ‘Lava’ is net uit en dat hebben we geweten. Das Ich was een paar jaar geleden één van de wegbereiders van het experiment in de industriële gothic school. Met hun op Einstürzende Neubauten geënte darkelectro en EBM materiaal oogstte Das Ich wereldwijd succes. De groep mocht zelfs optreden op de avant-gardistische tentoonstelling Documenta in Kassel. Hun zoektocht naar de symbiose of juist de strijd tussen ratio en gevoel; tussen Es en Ich ging voort. Een zoektocht die culmineert in ‘Lava’. Das Ich heeft de veren van het muzikale experiment afgeworpen en is 2004 meer dan ooit een donkere electro act, gericht op de dansvloer. Vanaf het eerste begin van het concert valt op hoe gedateerd een deel van het songmateriaal feitelijk is. In zowel de pianopartijen, als de noise-erupties en beats is een overweldigende invloed van de in gothic kringen vaak voor sell-outs uitgemaakte band Nine Inch Nails te bespeuren. Vooral de meesterlijke dubbelaar ‘The Fragile’ en het debuut ‘Pretty Hate Machine’ passeren de revue. Het gescandeerde Duitse sloganisme verder werkt in de Verenigde Staten vast meer duister en angstopwekkend dan hier te lande. Wij verstaan immers wel waar Das Ich het over heeft. En veel heeft dat niet altijd om het lijf. Een dik half uur lang doet Das Ich zijn best, maar het wil niet echt vlotten. Het lijkt dan wel een donderslag bij heldere hemel wanneer daarna ineens de vlam in de pijp slaat. De roodgebodypainte zanger laat het volksmennerige meeklapgedoe voor wat het is en gaat als een bezeten, gekooid dier te keer vanachter zijn kunstzinnige microfoonpaal. De beide toetsenisten laten de synths op hun draagarmen zwiepen. “Gott is Tod”, brult Stefan Ackermann wanneer hij zichzelf half-kruisigt aan de mic-stand. Gemakszuchtige one-liner? Of gewoon een passende vocale bijdrage aan het verwoestende machinale gestampt van de ritmetandem? De waarheid ligt op de dansvloer. EKKO danst al zo ongeveer het hele concert, onthaalt Das Ich op gejuich na elk nummer en heeft duidelijk geen boodschap aan het feit dat de band muzikaal ooit veel interessanter was, of dat de teksten soms toch wel van een tenenkrommende simpelheid zijn. Das Ich is anno 2004 misschien niet meer de toonaangevende muzikale voorhoede in het EBM, darkwave en industrial wereldje, niemand ligt daar wakker van. Das Ich is gewoon een prima trio dat even nodig heeft om op te warmen, maar daarna zijn verzengende stortvloed aan dansbare lava over het publiek uitstort. En zo was EKKO vanavond weer een mooie samenkomst voor de gothic gemeenschap en vormden de twee liveconcerten een puike opmaat voor de nachtelijke Cybergothic dansavond Cyberia. Missie geslaagd dus. Das Ich & XotoX Gezien: EKKO, vrijdag 15 oktober 2004