Het gaat goed met Arrested Development. En dat is wel even wat minder geweest. Bij het uitbrengen van het legendarische debuut ' 3 Years, 5 Months And 2 Days In The Life Of..' in 1992, met daarop het cluster hits ' Tennessee', ' Mr. Wendal' en 'People Everyday' leek het collectief rond de kleine zanger Speech zogezegd 'here to stay'. Ze waren lekker eigenzinnig, zonder daarbij enig belang te hechten aan de toen zo gevestigde meningen over hoe 'cool' over te komen. En dat vonden we cool. Maar toen waren ze weg. Het tweede album 'Zingalamaduni' uit '94 werd al een stuk slechter ontvangen, daarna bleek de groep al gauw verleden tijd. Sinds 2001 is Arrested Development echter terug. Drie jaar later zijn ze, voor het eerst, ook weer terug op de Nederlandse planken. De band wordt dan ook warm onthaald in Tivoli. En terecht, zo blijkt, Want of het nou aan de onontkoombare 'skills' van huis-DJ's Illvester en Etcenist ligt, aan de dode monniken onder de dansvloer, of gewoon aan die typisch Utregse relaxtheid, Tivoli laat zich in ieder geval van zijn beste kant zien. Men blèrt keurig “yippieayayee” terug. Of dat nou als teken van vrijgevochtenheid of van kuddegedrag moet worden opgevat, is mij niet duidelijk. Maar ik sta er bij en grijns ernaar. De blijheid van zowel publiek als band zijn aanstekelijk. Al blijkt die spontaniteit bij beluistering van de bij de merchandising verkrijgbare opname van het optreden in Boulder, Colorado echter 'completely rehearsed'. Tot het punt dat Speech quasi-spontaan zijn danseres uitcheckt aan toe. Alles ingestudeerd. Maar het maakt niet uit. We hebben genoten. Speech blijft een preker en een theaterman. De frontman blijkt bovendien over een sterke stem te beschikken waar hij heel mooi mee kan zingen. Zelfs Bob Marley’s 'Redemption Song', al te vaak aangerand of zelfs verkracht aan de rand van een kampvuur, blijft overeind en weet te ontroeren. Tijdens de rest van het optreden brengt het positivocollectief op besmettelijke wijze vooral alle eer toe aan een breed scala muzikale vormen van 'black awareness': van hiphop tot roots, van blues -via turntablism- tot R&B. Alle ijdele hopen en dromen van dames en heren die workshops Afrikaanse Dans volgen worden daarbij bovendien vermorzeld door de adembenemend dansende Montsho Eshe. Aan de andere kant van het podium staat Nicha, een dame die Erykah Badu naar de vergetelheid verwijst. Haar statigheid wordt energiek gecontrasteerd door het gestuiter van Eshe. Ja, het moge duidelijk zijn: Arrested is zeer sexy geworden tijdens haar afwezigheid van het wereldtoneel. Alleen Speech appelleert iets minder aan zulke gevoelens. Hoe koket zijn korte rokje ook moge zijn. Arrested Development. Gezien: Tivoli, zaterdag 6 maart 2004.