Zes Vlaamse shows in anderhalve maand is dan wellicht toch iets teveel van het goede. Tivoli is vanavond maar matig gevuld voor de optredens van A Brand en Das Pop. En de welbekende Belgenstrippenkaart –na visitatie van vier van de vijf recente Belgische acts een gratis entree vandaag- heeft ook niet geleid tot het beoogde resultaat: van de aanwezigen is er niet eentje die met een afgestempelde kaart de kassa is gepasseerd. Het publiek dat er wél is, vermaakt zich echter prima met de dansbare synthi-pop van Das Pop inclusief de volksmennerij van frontman Bent Van Looy, alsook de Vlaamse powerrock van novice A Brand. Aan het Antwerpse gezelschap A Brand de schone taak om de zaal op te warmen. In Nederland is A Brand nog tamelijk onbekend, bij onze zuiderburen zijn de loftuitingen en de vergelijkingen met vermaarde voorgangers alweer niet van de lucht. De melodieuze powerrock van deze band heeft meer van doen met de stonerrock van Triggerfinger dan met bands als dEUS en Zita Swoon. Het vijftal strak in het zwart geklede jongemannen doet het zeker niet slecht vanavond en overtuigt behoorlijk met messcherpe èn hoekige riffs van de drie gitaristen, een onderkoelde (samen)zang en een lefgozerige performance. Minpuntje is dat het vijftal iets te overtuigd is van zijn eigen lolligheid. Het pluspunt is echter meteen een tip voor bandjes die na een optreden cd’s aan de man willen brengen: stuur een charmante -liefst Vlaamssprekende- hoogblonde dame de zaal in met wat schijfjes en wisselgeld en succes is gegarandeerd. Het publiek is wakker en de ‘veteranen’ van Das Pop mogen vervolgens pogen het teleurstellende optreden van maart dit jaar te doen vergeten. Volledig overtuigen doet de formatie echter ook vanavond niet, al zal het merendeels uitzinnige publiek daar anders over denken. Het geluid staat -zeker bij het begin van het optreden- veel te hard en is ook nog eens slecht afgesteld. En ondanks de volop flikkerende en flakkerende koudvuursterretjes vooraan het podium blijft de muziek van Das Pop toch wat klinisch en afstandelijk. Ook de inzet van mondharp en slidegitaar kan daar weinig aan veranderen. Een drummer die regelmatig –en met succes- het geluid van een drumcomputer tracht te evenaren, evenmin. Toch zijn er wel degelijk momenten van magie en ware bezieling, bijvoorbeeld tijdens ‘Turn’ en ‘A Love Affair’. Maar ze zijn onvoldoende om een heel concert te overtuigen. Het materiaal is te wisselvallig en live voegt de band weinig toe aan het studiomateriaal. Ook wint de vorm het toch te vaak van de inhoud, mede doordat zanger Van Looy zo nadrukkelijk en theatraal in woord en gebaar zijn best doet de zaal op te zwepen. Maar eerlijk is eerlijk: dat lukt hem moeiteloos. Van Looy is een kundig volksmenner en de zaal is ontvankelijk. Gekleed in maagdelijk wit, wuft met een tamboerijn wapperend en grootse gebaren makend, palmt hij met gemak het publiek in dat uitzinnig reageert op zijn capriolen en, tevergeefs, smeekt om een tweede toegift. De scribent dezes verlaat na afloop echter met gemengde gevoelens de zaal. Das Pop en A Brand Gezien: Tivoli, 18 december 2004