I Am Kloot's John Bramwell schmiert als een gevallen engel

Manchesters trio zet intens optreden neer, met veel nieuw materiaal

Machiel Coehorst, ,

Het publiek dat gisteren in Tivoli was, bofte maar. I Am Kloot bracht veel nieuw materiaal live ten gehore. En als de voortekenen niet bedriegen wordt het derde album van het trio uit Manchester net zo sterk als de eerste twee. De zaal was getuige van een intens optreden met een in topvorm verkerende zanger/gitarist John Bramwell.

Manchesters trio zet intens optreden neer, met veel nieuw materiaal

Lef hebben ze wel, de jongens van I Am Kloot. De ouverture van hun optreden in Tivoli is er een vol orkestrale bombast zoals eigenlijk alleen gebruikelijk is bij megashows. Met zoveel bravoure als intro kun je eigenlijk alleen nog maar op je bek gaan, maar het trio uit Manchester overtuigt van het begin tot het eind. Ooit nog samen met Turin Brakes en Kings of Convenience -tot hun eigen onvrede- bestempeld als de voorgangers van de zogenaamde ‘new acoustic movement’, nu een uitgebalanceerde melodieuze rockband met gelukkig nog voldoende scherpe randjes. Binnenkort verschijnt het derde album van de groep, en in Tivoli stonden behoorlijk wat nummers van die plaat op de setlist. De nieuwe liedjes van I Am Kloot beschikken over eenzelfde intensiteit en urgentie als die op de eerste twee albums. Wel rockt het iets meer allemaal, zo horen we al meteen bij het eerste nummer. Nadat frontman Bramwell weer voorzien is van een drankje (‘I lost my drink in the panic’), zet de band in voor een snerpende uitvoering van Twist -afkomstig van het debuut Natural History- met die curieuze frase: “There’s blood on your legs. I love you.”. Wat volgt is een gedreven optreden van een getalenteerde band die een doorbraak naar het grote publiek verdient. Om de groepsdynamiek te benadrukken, heeft drummer Andy Hargreaves zijn trommels vooraan op het podium geposteerd, tussen Bramwell en bassist Pete Jobson in. De laatste verlaat zijn stoel alleen om een stukje piano te spelen en is voortdurend omgeven door een zelfgecreëerd rookgordijn. Is de band an sich al dynamisch en strak, belangrijkste factor van I Am Kloot is en blijft toch zanger/gitarist Bramwell. Als gitarist overtuigt hij, maar het zijn toch vooral zijn vocale kwaliteiten die de aandacht trekken. Nonchalant, met een aangenaam soort arrogantie en schmierend als John Lennon in zijn beste dagen, weet hij zelfs meerwaarde te geven aan de wat vlakkere nummers, en dat zijn er niet veel. ‘Een stem als van een gevallen engel’, zo staat het treffend op hun website. Het ene moment raspend en venijnig, een andere keer ingetogen en intiem. En steeds geloofwaardig. Voor de wat robuustere (nieuwe) nummers schakelt hij van akoestische gitaar over op een elektrische. Tussendoor ginnegapt hij wat en maakt hij kiekjes van het publiek: “You friendly fuckers”. Door merg en been gaan de bezielde uitvoeringen van Cuckoo en From Your Favourite Sky’, beiden afkomstig van het tweede, titelloze album. In de toegift Life In A Day’ mag drummer Hargreaves nog even excelleren en Stop is de gevoelige slotnoot van een sterk optreden. Nu is het alleen nog maar wachten op de nieuwe cd. I Am Kloot Gezien: Tivoli, zondag 12 december 2004