Het begon allemaal in 1995, als een afzet tegen de heersende housecultuur, vertelt Josje. “Ging je dansen op een rockavond, dan werd zelfs dáár housemuziek gedraaid." Uit protest hiertegen begon Josje met een handtekeningenactie. Toen deze niets uithaalde, besloot zij de regie in eigen handen te nemen, en begon ze eigen dansavonden te organiseren in verschillende locaties door heel Utrecht. Hierin werd zij bijgestaan door haar vader, die vanaf het eerste uur de kaartverkoop en het deurbeleid voor zijn rekening nam. Alwaar hij nooit écht heeft hoeven optreden tegen lastige bezoekers, “In al die 9 jaar, heb ik slechts één keer iemand hoeven toespreken”, aldus vader Van Oostrom. Eerst waren het dansavonden, vervolgens werden het steeds meer metal-georiënteerde avonden met daarbij ook live-optredens. In 1997 werd een enquête gehouden, waaruit bleek dat er behoefte was aan een vaste metalplek in Utrecht. Ondertussen organiseerde Josje steeds vaker avonden met vooral lokaal Nederlands talent, zoals Detonation, Orphanage en Bloedhoest. Voorjaar 2000 kwamen de grote internationale klappers, de eerste in de vorm van het Argentijnse Jesus Martyr, in juni van dat jaar gevolgd door deathmetalgrootheden Cannibal Corpse, die een denderend optreden gaven in boksschool annex feestlocatie Zaal Brouwer. Het succes van de Pit-avonden versterkte de wens van een eigen metal-café in Utrecht. En aan die wens werd in oktober 2000 ook vaste vorm gegeven; een locatie was gevonden, handtekeningen werden gezet. Het café kwam er helaas echter nooit: vervelende clausules en malafide huurbazen bezorgden de organisatie slechts een financiële domper, die later voor een deel terugbetaald kon worden met opbrengsten uit benefietavonden. De laatste tijd werden Pit-avonden steeds gehouden in het ACU, waar Josje werkte en zodoende dus een en ander kon combineren. Een tijdperk, dat nu voorbij is. Door werkverplichtingen en persoonlijke omstandigheden ziet Josje geen tijd en ruimte meer om daarnaast nog de door haar zo geliefde Pit-avonden te organiseren. Dit vooral omdat zij alles graag zoveel mogelijk zelf wil doen: van alle boekingen tot het ontwerpen en kopiëren van de flyer. Gisteravond vond in dB's de laatste Pit-avond plaats, met een breed aanbod aanmetal-acts. Hoewel de zaal nog niet geheel gevuld was - de avond begon alom 8 uur - speelde de eerste band, The Cum Experience uit Amsterdam, een goeie set met strakke industrial metal. Vervolgens het Groningse El Shit (denk aan Korn meets Fear Factory), met hun zelfbenoemde 'stressmetal'. Zij kregen het publiek aardig op gang, en ook Josje gooide haar haren even los. Room no.13, eveneens afkomstig uit het hoge Noorden, beukte stevig door met genadeloze metal á la Pantera en Meshuggah. Het zwaar gedowntunede Wackmobil gaf daarna weer een hele andere richting aan de avond, met hun strakke, van emoinvloeden doorspekte, nu metal. De rode lantaarn werd gedragen door het Utrechtse Zone, dat met hun agressieve nu-metal een passend slot aan een luidruchtige avond gaf. Al met al: een mooie afsluiter van De Pit. Dat er misschien op een wat hogere opkomst gerekend was, mocht de pret uiteindelijk niet drukken. De grote vraag blijft alleen: hoe moet het nu verder met metal in Utrecht? Voorlopig worden er maandelijks optredens georganiseerd door dB’s, maar hopelijk voelt iemand zich geroepen om de staf van Josje over te nemen. En met Josje? Zij neemt niet volledig afscheid van de metal: zo is er sprake van een metalavond komend voorjaar in de Melkweg, waarvoor zij mede de programmering verzorgt. Vingers gekruisd dus! De laatste Pit. Met Zone, Wackmobil, Room no.13, El Shit en The Cum Experience Gezien: dB's, zaterdag 18 december 2004.