Will Johnson is de voorman van onder andere Centro-Matic en South San Gabriel. Twee toppers op het indie/alt.country vlak. Maar naast het leven in een band zoekt Johnson ook regelmatig zijn heil in een solo-aanpak. ‘Vultures Await’ is het laatste wapenfeit van deze Texaan; de warme stem van de man verpakt in kleine lo-fi arrangementen. Op de plaat nog wel eens opgesmukt met een pianootje hier en een viooltje daar, live doet hij het helemaal alleen. Het aantal bezoekers is aan het begin van het concert te tellen op zo’n drie handen. Will Johnson zet rustig zijn stoeltje neer. Een elektrisch gitaarrifje dat hij ter plekke opneemt en ‘loopt’ vormt de basis van het openingsnummer. Meteen valt zijn warme en rauwe stemgeluid op. Minder rauw dan Tom Waits en minder vals dan Will Oldham, desalniettemin zeer eigenzinnig. Het repertoire bestaat vooral uit nummers van zijn laatste soloplaat. Werk van zijn andere projecten komt ook een enkele keer langs. Het prachtige ‘flashes and cables’ van Centro-Matic passeert al vroeg de revue. Vanwege de beperkte instrumentatie kijkt eenvormigheid soms om het hoekje. Maar het gevoel dat Johnson in de nummers legt maakt veel goed. Het aantal luisteraars is naarmate het concert vordert ook al toegenomen. En dat dit publiek ervan geniet laten ze duidelijk horen. Er wordt om een toegift gevraagd, en die komt er ook. Van een openingsact een toegift vragen, ook niet iets wat je ieder concert meemaakt. Zoals al te lezen was in de preview van dit concert treedt Brother Danielson de laatste tijd op in een bomenpak. En door wat aanpassingen van de lichtmensen van de EKKO is er voor die boom nog genoeg leefruimte ook. Danielson is wat verkouden, vertelt hij aan het begin van het concert. Het is dan ook het laatste concert van de tour, en dan is een verkoudheid niet ongebruikelijk. Zijn hoge en excentrieke stemgeluid is er niet minder om. Bevlogen bespeelt hij zijn gitaar. Met zijn voeten zorgt hij voor de percussie. Daarnaast ondersteunt voorprogramma Will Johnson zijn ‘boomlange’ collega ook nog op een zeer minimaal drumstel. Het publiek wordt meerdere malen uitgenodigd om mee te klappen en te zingen. Een dolle boel, het publiek zingt mee met de grote boom. Het doet denken aan een tafereel uit het sprookjesbos in de Efteling. De boom zingt over het geloof, draken, dieren en de onvermijdelijke liefde. Na ieder nummer volgt een bijzonder lange stilte. Onze broeder bekijkt het publiek, de lichten dimmen en de stilte wordt bijna ongemakkelijk. Dan doorbreekt hij die stilte met de woorden ‘that was nice’. Die stilte, die tegenwoordig tijdens veel concerten ver te zoeken is. Door het bomenpak en de oorverdovende stilte kreeg het concert kreeg een sprookjesachtige, verbroederende sfeer. Hoe vaak sta je nu samen met een boom te zingen en te klappen als publiek? En hoe vaak zijn de blaadjes nog groen in december? Will Johnson & Brother Danielson Gezien: EKKO, maandag 20 december 2004.