Here’s The Thing hard op weg naar waar het wil zijn Here’s The Thing hard op weg naar waar het wil zijn

Vier dagen nadat de laatste opzwepende akkoorden van Lynks door de Main zongen, zit Daan Holthuis comfortabel in de kelder van 013. Onder het genot van een kop koffie verschuift het gesprek zich ook al snel naar de set van de Britse artiest. ‘Die laatste spot in de Main is altijd lastig’, begint Daan, ’maar ik denk wel dat een act als Lynks het uniek maakt. Het is de vreemde eend. Het is net wat anders, wat dansbaarder; echt een uitsmijter. Ik denk dat Lynks zich daar ook heel erg van bewust was. Maar daar ook veruit het beste van heeft gemaakt.’ Dat er aan het begin van die act maar zestig mensen in de zaal staan wijt Holthuis ook aan een geel-blauwe factor van buitenaf: de NS. Er reden immers geen treinen naar Den Bosch, waardoor bezoekers eerder naar huis gingen. ‘Dat een act als Lynks voor zo'n lege zaal heeft moeten staan. Als ik dan echt kritisch ben, daar baal ik van. Dat had ik niet zo gewild.’ Het grote doel voor volgend jaar is dan ook duidelijk: uitverkopen. Van de 1.400 beschikbare kaarten gingen er dit jaar namelijk maar zo’n duizend over de toonbank.

De NS was dus niet de enige reden dat de Main tijdens de afsluitende act niet gevuld was. Holthuis: ‘We moeten nog steeds ons eigen plekje vinden, want er zijn gewoon heel veel goede festivals in Nederland.’ Het is een proces van vallen en opstaan: ‘Dit jaar was misschien niet waar we op hadden gehoopt qua cijfers, maar ik denk dat het qua sfeer en beleving wederom een schot in de roos was.’ Ook dit jaar heeft het festival weer verdere stappen gezet in de algehele sfeer. ‘We zijn sinds vorig jaar bezig met het idee dat het meer als een festival mag zijn. Bezoekers moeten kunnen dwalen en hoekjes kunnen ontdekken.’ Toonbeeld daarvan was dit jaar de Chaos Corridor, die de Terror Toilet van vorig jaar verving. Volgens Daan kunnen we daar komende jaren nog veel meer van verwachten: ‘Misschien doen we volgend jaar wel twee van dat soort plekjes, of zelfs een rooftopbar. We willen sowieso het pand weer omgooien, dat houdt het ook leuk.’

Zoals ook vorig jaar zit die sfeer er zeker in de kleine zalen goed in. Een Friese bezoekster weet het die zaterdag treffend te omschrijven: ‘De kracht van het festival is de spreiding en kwaliteit van de kleinere acts.’ Dat is iets waar Holthuis zich volledig in kan vinden. Hij ziet het als een trap die een artiest kan beklimmen: ‘Neem bijvoorbeeld Marathon die hebben in de Next gestaan bij de eerste editie van Here’s The Thing, en nu staan ze op de Main Stage. Het is heel cool hoe Here’s The Thing een trap is die een act kan doorlopen. Hier in Tilburg, of in Nederland zelfs.’

Wat het absolute hoogtepunt was deze editie voor de festivalbaas? ‘De Michael van Gerwen-chant tijdens Getdown Services. Zo random en zo uit het niets,’ luidt het antwoord na een grote glimlach. Het vatte de chaos en de feestelijkheden mooi samen in de set. Het andere enorme lichtpunt van de dag was Grote Geelstaart. Het publiek in Tilburg was direct verkocht door het Zeeuwse vijftal. Letterlijk, want overal waar je die middag keek, zag je wel iemand in een shirtje van de band lopen. Ook Holthuis zag dat de band zich vroeg op de middag ontpopte tot een heuse publieksfavoriet: ‘Het is echt een megaband met super getalenteerde gasten die een unieke sound hebben voor een Nederlandse groep. Ik denk dat we daar nog veel van gaan horen. Wie weet waar ze over een paar edities kunnen staan tijdens Here’s The Thing.’