Voor het zover is, kunnen we ons eerst nog laven aan de klanken van Panchrysia ‘uit het Belgenland’, zoals de frontman het zo mooi uitdrukt. De band heeft al een hele rits van releases op zijn naam staan, maar de laatste jaren was het rustig rond dit gezelschap. Met het pas uitgebrachte album ‘Dogma’ heeft men echter een werkelijk ijzersterke comeback gemaakt, zo mogen we aan het einde van de set wel concluderen. Jaren aan ervaring hebben zich uitbetaald in een meeslepend blackmetalepos, een psychomachisch meesterstukje dat ons meeneemt naar de diepste krochten van de menselijke ziel. Voor de oningewijde moge het misschien vreemd klinken wanneer de zanger de thematiek van een nummer (‘Kairos’) omschrijft als een ‘zoektocht naar stilte en innerlijke rust’, maar het is precies dit streven naar gemoedsrust te midden van of in het chaotische leven dat menig beoefenaar en liefhebber van de donkere kunsten bezielt. Bij dit type concerten is het eigenlijk onnozel om van voorprogramma’s en hoofdacts te spreken, wat door Panchrysia maar weer eens wordt onderstreept – ons persoonlijke hoogtepunt van de avond.
Little Devil is langzamerhand uitgegroeid tot een vooraanstaande plek voor kwaliteitsblackmetal in Nederland. De inspanningen van de mannen achter Black Ritual zijn hier natuurlijk in belangrijke mate debet aan, maar ook de inbreng van de bloeiende lokale bandscene mag in dit verband zeker niet onvermeld blijven. De jongste ster aan dit immer uitdijende firmament is Noctambulist, waarin we onder andere leden van Tilburgs doomtrots Treurwilg terugvinden. Hun debuutshow die enige maanden geleden alhier plaatsvond maakte naar verluidt een verbluffende indruk op de gelukkige aanwezigen, dus spoeden wij ons op deze vrijdag de dertiende naar het oude en vertrouwde muziekcafé om de oorzaak van al die opschudding eens met eigen ogen te aanschouwen.
De relatief jeugdige mannen van Noctambulist tonen zich vervolgens rechtgeaarde kinderen van een volgende generatie, die er niet vies van is invloeden van postrock en -core in de zwarte metaalkern te laten doorsijpelen. Doorheen de massieve geluidsmuur die men met de hulp van maar liefst drie gitaristen weet op te trekken, bereiken ons verre getergde kreten en nauw hoorbare tere melodielijnen, die het inmiddels in ruime mate toegestroomde publiek duidelijk weten te bekoren. Het gebodene brengt ons moeiteloos in zo’n half bewuste toestand die een mens in staat stelt de altijd aanwezige onderstroom van duistere en sociaal minder wenselijke gevoelens eindelijk ten volle te beleven. De band mag dan nog maar net uit het ei gekropen zijn, de samenstellende leden hebben al heel wat (muzikale) ervaring opgedaan, en aan niets is dan ook te merken dat dit pas een van de eerste shows is. Noctambulist is een professionele outfit die zich zonder schroom mag scharen in de steeds talrijker wordende rijen van ‘post’-bands die onze nog jonge eeuw al heeft voortgebracht.
Yaotzin
Aan het Noord-Hollandse Yaotzin (vernoemd naar de Azteekse godheid van de hel) de eer om de avond af te sluiten, een plek die deze heren niet alleen op grond van anciënniteit toekomt (ze zijn al bezig sedert de negentiger jaren), maar die ook goed past bij hun brute, occulte black metal, die zoals bekend het best tot zijn recht komt wanneer het bier rijkelijk gevloeid heeft. Ratelende drums, bekkenwerk dat associaties oproept met zwaardgevechten van weleer, supersnelle riffs, een zanger die met rollende ogen sinistere handgebaren maakt – de band heeft alles in huis om de avond met een knal te eindigen. Een aantal mensen neemt dan ook gretig de gelegenheid te baat om zich al molenwiekend naar voren te begeven, terwijl anderen spoorslags op de vlucht slaan voor al dit geweld. Alles is kortom zoals het moet zijn, al komt het einde ons nogal rauw op het dak vallen. Een blik op de klok leert niettemin dat het inderdaad tijd was om te stoppen (men begon echter wat later, vanwege een incident met een onwel geworden dame). Een abrupt slot van een verder wederom zeer geslaagde duistere samenkomst.