Arnold en Levi ontvangen ons in de kunstenaarswoning van laatstgenoemde aan het Meester J.H. de Pontplein. Boven heeft Levi zijn atelier/slaapkamer, waar hij naast enkele fraaie schetsen van David Bowie in zijn laatste Blackstar-incarnatie een zwart wassen model van het nieuwe album laat zien. Een driedimensionaal prototype inderdaad, want 'The Shape' heeft een uitzonderlijke vorm, of om precies te zijn vier verschillende uitzonderlijke vormen, waarvan er eentje uiteindelijk in asfalt gegoten bij de koper terechtkomt, die er ook een USB-stick met het album, een videoclip en achtergrondinfo bij krijgt. “Toen ik de was kreeg was die keihard, dus ik dacht dat ik er zo niets mee aan kon vangen,” vertelt Levi. “Ik legde de brok dus maar op de verwarming en werd ondertussen stoned. Even later kwam ik terug en lag er een zwarte kleverige massa op de vloer.” Hij trekt een brede grijns.
MCHNRY is bepaald geen alledaags project, dat moge duidelijk zijn, en 'The Shape' is dus ook geen alledaags schijfje. Het is een audiovisueel geheel, dat zelf een vreemde vorm heeft en de eigenaardige vorming van dit duo (en de creaties van Levi op het doek) weerspiegelt. “Ik ben eigenlijk begonnen als frontman van Zero Blindness, een band met punkattitude,” steekt Levi van wal. “Ik ging helemaal uit mijn dak tijdens shows, deed aan podiumvernietiging en zelfdestructie en schreeuwde de longen uit mijn lijf. Er sneuvelden wel eens backlines in jeugdige overmoed. Na twee singles en één EP ging die band echter uit elkaar. Inmiddels werd ik door mijn tekenlerares, Jolanda Schouten, gepusht om op doek te gaan werken. Die twee uitlaatkleppen kwamen uiteindelijk bij elkaar door toedoen van Jeps [Salfischberger], onder meer bekend van de band Brotherhood Foundation en later Chillburn. Als Darker ging hij solo, en rond die tijd merkte hij mijn passie voor schilderen op. Hij vroeg mij om samen met hem een live performance te doen.”
“Die eerste show verliep voor mij eigenlijk ontiegelijk kut. Ik deed alles fout: begon bijvoorbeeld met donkere verf te werken en ging daarna over op lichte, terwijl je dat altijd andersom moet doen. Tot overmaat van ramp klapte het canvas halverwege het optreden om – en toen knapte er iets. Ik heb mijn shirt uitgedaan, heb me helemaal onder de verf gesmeerd en ben als een beest tekeer gegaan. Door dat ongeluk is Levi de live art performer ontstaan.”
“De vijf of zes jaar daarop heb ik mijn performance verder uitgebouwd: zo ben ik ook met viltstift en vetkrijt gaan werken, en toen ik financieel helemaal aan de grond zat ben ik nog met houtskool aan de slag gegaan, omdat dat zo goedkoop is. Uiteindelijk werd ik door Nick J. Swarth uitgenodigd om te performen bij het afscheid van kunstpodium Ruimte-X, samen met de groep Faux van Luk Sponselee. Het is daardoor dat de connectie met Arnold tot stand gekomen is.”
“Ik was namelijk chauffeur van Betonfraktion, de band van Nick,” valt Arnold in. “Via hem heb ik een uitnodiging voor dat afscheid gekregen, maar ik kon toen niet. Achteraf heb ik echter wel de foto's gezien, en ben vervolgens op nog meer foto's van performances van Levi gestuit. Het viel me op dat hij altijd met muziek werkte, maar steeds weer andere muzikanten bij zich had. Toen dacht ik bij mezelf: als hij telkens met dezelfde zou werken, zou hij zijn show verder kunnen ontwikkelen.”
“Zelf was ik hiervoor voornamelijk gitarist in bands, ik heb onder andere gespeeld met Maartje [Simons, voormalig drumster van BF], vandaar de link met Betonfraktion – ze speelt nu trouwens ook mee op een nummer van het nieuwe album. De laatste jaren ging ik meer instrumenten gebruiken en trad ik op als duo samen met een zangeres/pianiste. Toen dat wegviel dacht ik: waarom niet solo gaan? Geen eindeloze bandvergaderingen meer, haha. Maar ik wil kunnen communiceren met anderen op het podium. Bij een solo-optreden heb je alleen de communicatie met publiek en ruimte. Daar had ik moeite mee, dus toen ik die foto's van Levi zag, flitste door me heen: dit is misschien wel de oplossing.”
“Ik heb Levi een mailtje gestuurd, en die was meteen erg enthousiast. Voor ik het wist stond ik voor zijn studiootje in de Piushaven, met een hele bak apparatuur. We zijn toen samen gaan jammen, en eigenlijk was er direct een klik: Levi zei volgens mij zoiets als 'volgens mij werkt dit wel'. De hele krappe ruimte was op dat moment bezaaid met mijn apparatuur.”
“Voor Betonfraktion stond er al een tour door Duitsland gepland die ik chauffeerde, dus ik dacht bij mezelf: als ik Levi ook mee vraag, kunnen we samen het voorprogramma verzorgen. Het was nogal een last minute actie, maar in Sankt Ingbert en Hanau mochten we daadwerkelijk performen. Dat was heel erg leuk: Levi heeft in een typisch kraakhonk direct op de wand en vloer mogen schilderen.”
“Tijdens die eerste shows had ik voor de zekerheid vier thema's in gedachten genomen, waarop ik kon terugvallen tijdens het improviseren. Na een show of zes merk je al dat er terugkerende elementen zijn, dingen die blijkbaar goed werken. Zo ontstaan er uiteindelijk songs uit optredens, waar 'The Shape' de neerslag van is geworden. Jaren geleden zijn we al wat demo's gaan opnemen in 's-Gravenzande, die vervolgens gemixt werden in Soundport in Rotterdam en gemasterd bij Amsterdam Mastering van Darius van Helfteren.”
“Die studio is net een spaceship, heel gaaf,” vult Levi aan. “Laterax Recordings in Rotterdam bleek interesse te hebben om onze eerste single uit te brengen, en zo was eind 2014 'The Shape' (de single dus) een feit, die we tijdens een in-and-out-store in Sounds gepresenteerd hebben. En nu staan we met Record Store Day dus weer in Sounds, maar met een heel album.”