Vervolgens is het aan Gnod om de rauwe psychedelische sfeer tot nog duisterder hoogten te stuwen, een taak die deze Engelsen met verve op zich nemen. Qua korstige uitstraling zou deze groep prima door kunnen gaan voor een losgeslagen punkoutfit, en hoewel de muziek natuurlijk bepaald anders klinkt, valt er wat onversneden energie betreft best een parallel te trekken. Niet dat de muzikanten als hyperactieve kinderen over het podium liggen te stuiteren – integendeel, men blijft rotsvast in positie – maar buiten kijf staat dat de ongepolijste en gepassioneerde aanpak van deze lieden heel overeenkomstig is. In het grove uur dat deze hechte bende op het podium staat, weet men de aandacht van de bezoekers moeiteloos te kluisteren met een dynamische, sterk ritmisch gedreven show, waarin de beide drummers regelmatig de aandacht opeisen, maar de onverbiddelijke riff het uiteindelijk nog het meeste voor het zeggen heeft. Af en toe neemt de band wat gas terug en krijgen de leden een beetje ademruimte, maar direct daarop slaat het collectief des te harder terug met een onontkoombare, alles en iedereen verterende primordiale groove, die dit optreden tenslotte ook naar zijn verpletterende conclusie leidt. Beter dan dit kun je je week welbeschouwd nauwelijks beginnen, of die nou sneeuw in april brengt of niet.