Het voorprogramma wordt verzorgd door Oceans Of Slumber. De Texanen maken progressive metal en hebben in korte tijd naam gemaakt door hun tour met Evergrey. Afgelopen maart bracht de band het album 'Winter' uit. Vanavond laten de Amerikanen het Nederlandse publiek horen hoe dat album live klinkt. Nog voordat de band volledig op het podium staat, geeft de menigte een oorverdovend applaus. Zangeres Cammie Gilbert komt op in een zwart, zomers jurkje en op blote voeten, en meteen krijg je het gevoel dat je naar een exotische prinses kijkt. Een lieflijke stem vult de Jupiler Zaal, ondersteund door zware grunts van de gitaristen. Het lieflijke van Cammie is echter van korte duur, want bij het instrumentale stuk begint ze te headbangen als een echte vent. Langzame en snelle nummers volgen elkaar in rap tempo op, en tussen de nummers door onderhoudt de band veel interactie met het publiek. Met de wonderschone stem van de frontvrouw, meeslepende melodieën en stevige drums bespeelt de band het publiek. Verrassend genoeg klinkt er bijna aan het einde een orgelgeluid. Huh? Een van de gitaristen produceert dit geluid geheel via zijn gitaar.

Na een korte ombouw is het tijd voor het doomfenomeen My Dying Bride, dat opkomt zonder een woord te zeggen. Een mysterieuze lading valt over je heen als de band zijn onheilspellende melodieën inzet. My Dying Bride is een band die sublieme melancholie kan combineren met pure wreedheid. De band serveert zware thema’s, zoals verlating en depressie, met machinale precisie. De band is, zoals mag worden verwacht van een collectief dat al jaren meedraait, goed op elkaar in gespeeld; zonder naar elkaar te kijken spelen de Britten zowel oud als nieuw werk. Het nieuwe album 'Feel the Misery' mag daarin uiteraard niet ontbreken, alhoewel het wel pas na twee nummers geïntroduceerd wordt. Zo krijgt iedere bezoeker wat wils. Geen knallende moshpits, crowdsurfers of gejuich vanuit de zaal, maar een volwassen en solide set, waar het publiek knikkend naar kijkt. De show is theatraal, met geweldige lichteffecten in paars, geel en roze, en hoewel er gedurende anderhalf uur vrijwel niets verandert, verveelt het geen moment. De intrigerende houding van de bandleden, de donkere klanken van de muziek: alles boeit. Telefoons gaan meerdere malen de lucht in om een nummer op te nemen of dat ene kiekje te maken van zanger Aaron Stainthorpe. Hij gaat zelfs nog op zijn knieën op de rand van het podium. Van achter in de zaal lijkt het alsof hij een serenade brengt aan een van de vrouwelijke fans, maar in feite kijkt hij strak naar de monitor. Geen overvloed aan interactie, maar wel een liveperformance die in de buurt komt van perfectie.