Het bal wordt vanavond geopend door het zichzelf als 'Neue Niederländische Welle' afficherende Staatseinde, een naam die bij de doorgewinterde Gifgrondveteraan wellicht nog een belletje doet rinkelen. Na de performance van enige jaren geleden in deze zelfde ruimte blijkt er echter wel het één en ander veranderd in het kamp der Nederduitsers: frontdame en drummer zijn verdwenen, waardoor de elektronica nu helemaal heer en meester is bij dit tot twee kerels gereduceerde combo. De hoogtechnologische 'Autobahn'-associatie is er bepaald niet minder om geworden, temeer daar dit regelmatig in het Duits communicerende miniorkest zich nog steeds graag in strak futuristisch kostuum uitdost. Naast het ten gehore brengen van eigen materiaal wordt Zijne Purperen Hoogheid uiteindelijk ook even geëerd met een spontaan in elkaar gedraaide cover van 'I Would Die 4 U'. Een elektrificerend begin van deze samenkomst.

Na deze pseudo-Duitse start verhuizen we werkelijk naar het land der oosterburen met Tellavision, één der creatieve uitlaatkleppen van de in Hamburg opgeleide Fee Ronja Kuerten. Zelf omschrijft ze haar muziek als 'Hardware Post-Pop', waarmee ze waarschijnlijk onder meer doelt op haar procedé van het ter plekke inspelen – bijvoorbeeld op de trommel, op het keyboard, met stokjes of zelfs met haar eigen stem – en vervolgens loopen van kleine klankmotiefjes, die haar liedjes laagje voor laagje gestalte geven. Veel van haar nummers zijn heel ritmisch en dansbaar, en de artieste spoort de aanwezigen derhalve (in het Engels, hoewel ze tevens heel natuurlijk 'dankjewel' kan zeggen) aan tot activiteit, maar een enkele keer neemt ze ook de gitaar ter hand voor een lyrisch gekleurd stuk. Al met al zeker niet voor één gat te vangen, deze beweeglijke Duitse zangeres en multi-instrumentaliste, die deze avond tekent voor de muzikaal meest veelzijdige performance.

Het door bas, toetsen, een tot microfoon getransformeerde telefoon en elektronica voortgedreven Lovataraxx mag deze Gifgrondeditie tenslotte naar haar conclusie brengen met een mix van synthetische pop en donkere wave, die door de uitgelaten presentatie echter allerminst zwaarmoedig overkomt. Dit energieke tweeslachtige duo uit het, wat dit soort acts betreft, klaarblijkelijk rijkelijk gezegende Frankrijk, sluit naadloos aan bij de Gifgrondatmosfeer met zijn gulle gebruik van ongecompliceerde kinderpret om het publiek bij de performance te betrekken: zo zweven er al snel een handvol papieren vliegtuigjes door de ruimte, terwijl de vrouwelijke helft van het tweetal zich onder de deels lustig dansende aanwezigen mengt met door de violette zaallampen fel oplichtende snoepslierten. Zoals al vaker is voorgekomen bij dit evenement, doet het ons met enige weemoed terugdenken aan de ongedwongen sfeer van de VPRO jeugdtelevisie uit tijden dat kijkcijfers nog een minder dominante rol speelden dan nu, tot en met het einde waarbij voornoemde vrouwelijke helft een lange lijst met (pas geleerde?) Nederlandse woorden over het hoofd trekt. Een toepasselijk slot van een kleurrijke bijeenkomst, die nog even voortgezet wordt door de verse DJ Seer. Op naar Gifgrond nummer 52!