Er mogen deze keer dan niet meer dan twee acts op het affiche staan, de organisatoren van dit feestje achten ze wel beide headlinerwaardig. Dat opener Tubelight prima in staat is een uitgebreide set te spelen zonder het publiek te vervelen, wordt vanavond inderdaad overtuigend aangetoond. Het Diestse viertal heeft net de dag van tevoren officieel zijn nieuwe schijf gelanceerd in Leuven, en stelt nu dit 'Heliosphere' voor aan het Nederlandse publiek. Alleen de naam van het werkstuk wijst natuurlijk al sterk in de richting van psychedelica, die inderdaad een belangrijk ingrediënt van het bandgeluid blijkt te vormen: al helemaal wanneer frontman Lee Swinnen – ook bekend van de in onze stad graag geziene garagerockers Double Veterans – zich uitleeft op de twaalfsnarige gitaar. Met enige regelmaat neemt het rockkwartet echter ook wat gas terug, en klinkt dan eerder broeierig en introspectief. De afwisselend in zwart/wit en kleur opdoemende, geestverruimende video's (die vanwege een technisch probleem ergens onderweg helaas eventjes wegvallen) maken het plaatje compleet. Een gevarieerde en meeslepende start van deze vroege voorjaarsvlucht der nachtvogels.

Na deze zuidelijk getoonzette aanvang nemen de verre westerburen van Purling Hiss het publiek mee op een gelukzalig tochtje vol ongeremde, pakkende indierock in beste Amerikaanse traditie. 'Purling Hiss' – een samengestelde naam van twee woorden, waarvan je de beginletters desgewenst kunt verwisselen voor komisch effect – is natuurlijk op zichzelf al een tot de verbeelding sprekende kreet... maar wat betekent deze nou eigenlijk? Als immer weet het Almachtige Internet ook in dit geval raad: het adjectief 'purling' blijkt, niet geheel onverwacht, af te stammen van het werkwoord 'to purl', naar alle waarschijnlijkheid verwant met het Noorse 'purla', dat 'opborrelen' betekent. In de Engelse taal verwijst het (behalve naar een bepaalde steek bij het breien) naar de kringelende beweging en het murmelende geluid van waterstromen zoals beekjes en rivieren. 'Purling Hiss' duidt dus op een ruisende klank, die je vanzelfsprekend niet alleen in rurale omgevingen, maar ook in een elektrisch versterkte context kunt tegenkomen – bijvoorbeeld als iemand stevig op een gitaar tekeergaat. Wat dat betreft doet deze band zijn naam alle eer aan, maar niet alleen dat: bij alle fijne herrie vergeet dit enerverende trio niet goede nummers te schrijven, zoals oude persoonlijke favoriet 'Run From The City' tegen het einde van dit optreden nog eens treffend illustreert. Aldus levert dit combo, dat sowieso positief onder de indruk lijkt te zijn van de cultuurfabriek waarin men deze avond speelt, een prima performance af, die liefhebbers van rauwe rock in het straatje van The Stooges en (met name) indiemonster Dinosaur Jr., dat er ook een handje van heeft aansprekende liedjes met dikke lagen ruis te omwikkelen, beslist heeft weten te bekoren.