Qualm heet uit Amsterdam te komen, maar aansluitend bij het lichte incrowdkarakter van een DIY-labelavond treffen we in deze band ook de nodige bekenden: Zo is de gitarist de inderdaad in Amsterdam woonachtige Slakkenganghelft Joost, terwijl de frontman dezelfde Kevin blijkt te zijn die we later ook als Svartvit aan het werk zien. De band zelf omschrijft zijn muziek verrassend eenvoudig als 'een stomp in je gezicht', en iedereen die Kevin wel eens live aan het werk heeft gezien weet dat je dat in dit geval best letterlijk mag opvatten. Zijn wijze om het publiek bij de door de band voortgebrachte ijzingwekkend swingende kelderklanken te betrekken, deed ons terugdenken aan die keer dat we tijdens een wandeling door de Vogezen bijna door een wild zwijn omver gerend werden, maar anders dan genoemd zwijn lijkt hij het vooral op zijn vrienden en bekenden gemunt te hebben. Deze confronterende houding valt overigens goed in de smaak, en brengt de toeschouwers er al snel toe ook op eigen kracht wat te gaan rondspringen of de meer ruwe vormen van male (en female) bonding te beproeven. Een zeer goede binnenkomer van de avond, die de onpasselijkheid die het gevolg kan zijn van al te grote gewetensvolheid van een treffende muzikale vertolking voorziet.
Monomentum Release Party biedt avond vol amicale zwartgalligheid
Korte maar heftige performances brengen bezoekers in vrolijk baldadige stemming
Misschien was het u ontgaan, maar Tilburg is sinds kort een klein edoch sympathiek label rijker: Monomentum Records. De eerste release, een split-7'' van Svartvit en Slakkengang, is net uitgebracht, en zoiets vraagt natuurlijk om een feestje. Vandaar dat die twee bands, met de aanvullende support van Join Us In Creating Excellence en Qualm, deze donderdagavond in de zwarte doos van de Hall of Fame te vinden zijn. Het aantal bezoekers is, zoals dat past op een releaseparty van een undergroundlabel, bescheiden, maar de mensen die er zijn geven wel uitbundig blijk van hun enthousiasme.
QUALM
JOIN US IN CREATING EXCELLENCE
De band met de langste naam van de avond, door hun trouwe fans ook wel kortweg met 'juice' aangeduid, maakte eind vorige maand al een verrassend positieve indruk op ons bij hun optreden in de Little Devil. De even intense als ingenieuze progressieve stonerhardrock met krachtige vrouwelijke vocalen en een onmiskenbaar grunge-gevoel sluit goed aan bij de levenshouding & kledingstijl van de aanwezigen (die we, als het woord niet zo'n negatieve connotatie had, best als meer extreem georiënteerde hipsters zouden kunnen omschrijven), en men heeft de aansporing van de wild ronddartelende bandleden dan ook nauwelijks nodig om ook zelf woest met het lichaam te gaan zwaaien. Dat er aan het begin al iets mankeert aan het drumstel, zal drummer en medelabeleigenaar Tim zeker wat van zijn a propos gebracht hebben, maar op de energie van het optreden heeft het nauwelijks enig effect. Een van de leukste heftige indiebandjes die onze regio rijk is.
SLAKKENGANG
Waarna we al zijn toegekomen aan de acts waar het deze avond wellicht 'eigenlijk' om draait, Slakkengang en Svartvit. Het is al een tijd geleden dat we het naar een der antihelden van het dierenrijk vernoemde drum&gitaarduo aan het werk hebben gezien, en tot onze verbazing heeft men de tussentijd benut om op muzikaal vlak een behoorlijk andere koers in te slaan. Zeker, de heftige noise-erupties zijn hier en daar nog steeds aanwezig, maar de hoofdmoot van de set wordt gevormd door meer duister-meditatieve post(rockblack)metalstukken, ondersteund door een projectie van tegen de achtergrond van een sterrenhemel parende slakken, afgewisseld met beelden die herinneren aan de dreiging (of de realiteit?) van de ecologische destructie van onze moederplaneet. Het duale karakter van de avond (liefdevol en misantropisch) wordt daarmee raak geïllustreerd, waartoe de intieme avances van sommigen onder de aanwezigen ook het nodige bijdragen. Slakkengang blijft zich rap ontwikkelen, en waar het beestje gaat eindigen valt vooralsnog niet te voorspellen.
SVARTVIT
De finale van deze samenkomst komt voor rekening van de jongeman die hem ook zo voortvarend opstartte (en die trouwens eveneens een eigen label, 'the tide of the end', beheert). Solo brengt hij een ode aan het kleurloze levensgevoel middels een oorverdovende noiseset. Dat deze niet altijd zonder gevaar voor uitvoerende en publiek verloopt, weten we nog van een optreden op het Optimus Prime Noisefest, maar vandaag heeft Kevin de zaag wijselijk thuis gelaten, en beperkt zich ertoe halverwege de set een bierflesje stuk te slaan om daar een semi-zelfverminkingsdans mee uit te voeren. Hij is vandaag niet de enige die de set gestrekt op de vloer eindigt, maar straalt daarbij misschien wel de meeste overtuiging uit. Een waardig besluit van een avond waarin de grens tussen de optredenden en de toehoorders (ook door de afwezigheid van een podium) behoorlijk vervaagde om op te lossen in een gevoel van saamhorigheid dat welhaast aan gezelligheid grensde. Voorwaar een waardig doopfeest van het Monomentumlabel, dat hopelijk nog vele even kwetsbare als compromisloze releases op zijn naam gaat schrijven.