Klokslag 20.00 uur betreden de heren van Wilson het podium voor een set rock 'n roll, doordrenkt met punk. Een vreemde combinatie? Dat klopt, er een label aan hangen blijkt lastig. Doet er ook niet toe, want wat vooral telt is het plezier dat de band uitstraalt. Het enthousiasme werkt aanstekelijk; vanaf de allereerste tonen doet het publiek mee. Zwaaien, springen, schreeuwen; niets lijkt teveel gevraagd.
In Detroit zijn ze in ieder geval niet vies van een seksuele toespeling; zo gaat de zanger meermaals voor zijn gitarist op de knieën. Naast deze bom aan hilariteit is het muzikale aspect geen lachertje; het is hard, strak en in-your-face. Nadat zanger Chad Nicefield al stagedivend tot halverwege de zaal is gekomen, zoekt het vijftal na een klein half uur onder luid applaus de kleedkamers op.

Als een volleerd percusionist ramt frontman Jonny Hawkins het optreden van Nothing More op gang. De muziek van het viertal is behoorlijk progressief, waarbij vooral de zang en verschijning van Hawkins opvallen. Vanaf het begin met ontbloot bovenlijf heeft hij veel weg van een flink afgetrainde Mika. Zijn vocals zijn verrassend hoog en lenen zich uitstekend voor cleane zangpartijen en screams. Het grunten kan hij beter achterwege laten.

 

Het experimentele karakter van de Amerikanen valt te prijzen; dat niet ieder nummer even enthousiast wordt ontvangen is een logisch gevolg. De extra elementen, zoals de solo op de bassgitaar waarbij drie man tegelijkertijd het instrument bespelen, maken dat het viertal de aandacht nog best lang vasthoudt. Maar Nothing More is gewoon niet de perfecte band in het voorprogramma van Halestorm; met een meer progressieve lineup komen ze ongetwijfeld beter uit de verf. Met Salem (Burn the Witch) sluiten ze het voorprogramma af.

De rockband rondom frontvrouw Lizzy Hale brengt in april met The Wild Life een nieuw album uit. Maar wie voornamelijk verse tracks verwacht komt bedrogen uit; vanavond staat ook veel oud, maar goud materiaal van Halestorm op de setlist. De band trapt af met Love Bites... (So Do I), van The Strange Case Of.. (2012), gevolgd door It's Not You van de eerste plaat uit 2009. Iedereen die de nummers ook maar enigszins kent, zingt vol overtuiging mee. Dit tot grote tevredenheid van de geoliede machine, wat Halestorm overduidelijk is. Ze weet precies wat de fans willen en geeft hen dit. Lizzy Hale is, zoals ze zelf aangeeft, een beetje verkouden, maar haar zang is hoe dan ook fenomenaal. Het blijft verbazingwekkend wat voor imposant geluid deze jongedame voortbrengt, zowel vanuit haar keel als met de gitaar.

 

En is het tijd om even bij te tanken, dan neemt broerlief en drummer Arejay Hale het stokje over. Vol kinderlijk enthousiasme krijgt hij met zijn solo en sketch de handen moeiteloos op elkaar. Tot hilariteit van het publiek haalt hij er ook zijn uit de kluiten gewassen drumstokken nog eventjes bij. Tijdens de show laat hij zijn stokken weleens vallen, waarna hem vanaf de rechterkant van het podium weer nieuw materiaal wordt toegeworpen. Misschien wat amateuristisch, maar tegelijkertijd heeft het geen invloed op de performance en is het best komisch om te zien. Ook het publiek heeft zich goed voorbereid, getuige het feit dat velen de nummers van de aankomende plaat óók kunnen meezingen, zo valt te horen tijdens onder meer Apocalyptic en Amen. Wanneer tijdens de toegift ook nog het gevoelige hitje Here's To Us voorbijkomt, heerst er algehele tevredenheid. En zo geeft de hardrockband na bijna anderhalf uur deze geslaagde avond een passend einde.