Saxofooncollega's Posthumus en Tokuda troffen elkaar ooit in China, en verloren elkaar met dank aan de digitale snelweg niet uit het oog, wat uiteindelijk resulteerde in een gezamenlijke concertreis door Japan. Hoezeer deze vorig jaar gemaakte tocht de Nederlandse muzikant geïnspireerd heeft, blijkt reeds uit de titels van de vanavond uitgevoerde composities, waarin onder meer zijn muzikale tegenhangers in Tokyo (“bad boys”), de spinnen die alomtegenwoordig zijn bij bepaalde tempels en een door beide saxofonisten vereerde Japanse Kung Fu meester figureren. Nu zou je wellicht denken dat dit alles ruimschoots aanleiding geeft tot spetterende duetten, maar opmerkelijk genoeg vertolkt de blazer deze openingswerken geheel zonder de hulp van zijn Aziatische gast: overdreven exotisch klinken de afwisselend ingetogen en extraverte, respectievelijk op sopraan en alt gespeelde stukken, die in onze oren vooral grondig door John Coltrane beïnvloed schijnen, trouwens ook niet. Dergelijke overwegingen verbleken echter bij de totale concertervaring, want wat namelijk wel overweldigend present is, is de enorme passie en overtuiging waarmee dit kwartet onder aanvoering van de in alle opzichten bijzonder beweeglijke Posthumus musiceert – een passie die zowaar nog toeneemt, wanneer Tokuda tenslotte aan het einde van de eerste set het podium op klautert voor een modale 'blues'-exercitie (hadden we de heer J.C. al ergens genoemd?) die ronduit verpletterend is.