Incantation gaat ouderwets lomp tekeer in Little Devil

Cattle Decapitation en Purest Of Pain zorgen voor afwisselend geheel

Wouter de Waal ,

Voor degenen die hun portie doodsmetaal nog niet hadden gehad met Gorguts en Drown The Moth een dag eerder, bood Little Devil afgelopen maandag een tweede vernietigend pakket aan, ditmaal bestaande uit Incantation, Cattle Decapitation en Purest Of Pain. Het leverde wederom een diverse en enerverende avond op.

PUREST OF PAIN
Voor de Amerikanen het muzikale heft in handen nemen, mogen de jonkies van eigen bodem die zich Purest Of Pain noemen het spits afbijten. Dat doen ze bijzonder verdienstelijk met een rijkelijk veelzijdige en duidelijk hedendaagse variant op het death metal genre, waarin stevige klepperpassages deskundig gekoppeld worden aan sfeervolle en melodieuze stukken (met dank aan het fraaie gitaarwerk van Merel Bechtold). De jeugdige fanschare van de band staat er aanvankelijk nog wat bedeesd bij, maar uiteindelijk slaat het enthousiasme van de groep wel degelijk over: op verzoek van de energieke frontman wordt er zelfs een miniatuur doodsmuur van drie bij drie opgetrokken. Een leuke start van deze samenkomst.
 

CATTLE DECAPITATION
De jazzy klankjes die de gitarist van Cattle Decapitation in aanloop naar het optreden uit zijn instrument tovert en de nauwkeurige instructies die de zanger met betrekking tot het geluid geeft, wijzen er al onmiskenbaar op dat deze mannen uit San Diego geen amateurs zijn. Inderdaad zet het viertal een zeer doorwrochte set neer, wat echter niet wil zeggen dat dit combo zich onledig houdt met loos notengeneuzel. Integendeel, voortgedreven door een ratelende ritmesectie dendert de band als een ontspoorde tientonner over het inmiddels in groten getale aanwezige publiek, dat met gepaste energie reageert. Weliswaar steekt gedurende het concert hier en daar een piep of zoem in de getergde installatie de kop op, maar dat kan de pret niet bederven. Verpletterend.
 

INCANTATION
Buitengewoon geavanceerd kun je de muziek van Incantation dan weer niet noemen – effectief is die echter zeker wel. Het diepe doodsgerochel, aangevuld met menig lompe riff en voorzien van een loodzware ritmische basis doet ook deze keer zijn werk, zij het dat de band vanavond niet onder ideale omstandigheden opereert: met een invaldrummer die slechts een beperkt deel van het repertoire kent, is de groep niet in staat een uitgebreide set te spelen. Mede daardoor worden de hoogten die de Amerikanen twee-en-een-half jaar geleden op deze plek bereikten nu niet gehaald, maar dat neemt niet weg dat men een heel solide optreden geeft, waarin ook nog even een blazend stukje Mortician de revue passeert. Een ouderwets onbehouwen slot van een afwisselende death metal bijeenkomst.