Twintig jaar alweer is Walter Trout een graag geziene gast op de internationale concertpodia, waarbij vooral het noordwesten van Europa een trouw bastion voor de bluesrockgitarist is gebleken: zijn Say Goodbye To The Blues is zelfs dit jaar (wederom) door Arrow Classic Rock luisteraars uitgeroepen tot beste blues nummer aller tijden – iets wat de bescheiden Trout zonder twijfel zelf wat erg veel eer zal vinden. Dat hij echter een bijzondere band heeft met het Nederlandse publiek, bewees hij afgelopen vrijdag weer eens voor een volle Dommelsch Zaal van 013.

SEAN WALSH BAND
Eerst is het echter de beurt aan de jonkies van de Sean Walsh Band om het overwegend vergrijsde publiek alvast wakker te schudden met hun energieke, sterk op de blues geënte rock. Dat doet het drietal van lokale bodem met een strakke, gevarieerde en enerverende set, waarin eigen nummers als Mr. Crankypants en Monkey Business moeiteloos worden afgewisseld met een enkele klassieke kraker (Jumpin’ Jack Flash van de Stones). Misschien had het prettig ongepolijste gitaargeluid van Walsh wel wat nadrukkelijker in de mix aanwezig mogen zijn, maar dat is dan ook het enige minpuntje van deze fijne performance. Een frisse opening van de avond, waaruit volgens de fotograaf van dienst blijkt dat de band live behoorlijk gegroeid is na haar laatste cd-presentatie.

WALTER TROUT
Jong en fris zijn nou niet bepaald de eerste termen die je te binnen schieten als je de naam Walter Trout hoort vallen. Deze kerel heeft immers al een lang en rijk leven achter de rug, waarin hij onder andere met bluesgrootheden als John Lee Hooker heeft samengespeeld voordat hij twee decennia geleden de kans kreeg zelf een band samen te stellen. Desalniettemin blijkt hij vanavond springlevend, ook met dank aan zijn uitstekende medemuzikanten. Want hoewel alleen zijn naam op het affiche staat, is hij zeker niet te beroerd deze makkers volop gelegenheid te geven hun talenten te etaleren. Zo krijgt Hammond-organist Sammy Avila de nodige soloruimte en is hij zelfs de zanger tijdens (You’re A) No Good Woman, een somber levenslied dat door Trout wordt opgedragen aan Paul McCartney’s ex Heather Mills, terwijl drummer Michael Leasure zich tegen het einde van het optreden mag uitleven in de onvermijdelijke drumsolo (die hij met wat stokkengejongleer clowneske trekjes meegeeft) en ‘vijfde bandlid’ en tourbegeleider Andrew Elt zijn flamboyante hardrockstem inzet om God te smeken erbarmen te hebben met zijn ziel (en af en toe tweede gitaar speelt). Meest opvallend is echter de gevoelige samenzang die verschillende bandleden bij enkele nummers laten horen – toch niet het eerste wat je verwacht bij een groep die bluesrock heet te spelen. Het komt de veelzijdigheid van het concert vanzelfsprekend alleen maar ten goede.

Dat neemt natuurlijk allemaal niet weg dat Trout zelf de onbetwiste kern van de groep vormt. Zijn doorvoelde spel is de rode draad door alle composities heen: of het nou een ouderwetse, trage blues betreft of het felle They Call Us The Working Class (But We Ain’t Working Anymore), geschreven naar aanleiding van de huidige economische crisis, of hij nou de laatste eer bewijst aan zijn vorig jaar overleden gitaarkameraad Jeff Healey met Say Goodbye To The Blues, de desintegratie van zijn huwelijk in herinnering roept met I Don’t Wanna Be Lonely of gedreven losgaat op de Don Nix bluesrocker Goin’ Down. Daarbij beschikt hij over dat zware en doorleefde stemgeluid dat onontbeerlijk is om de blues met overtuiging te kunnen brengen. Een gezonde afkeer van kapsones maakt het plaatje af en zorgt ervoor dat het moeilijk is deze Amerikaan niet in het hart te sluiten: na afloop van het uitgebreide en ongetwijfeld uitputtende concert meldt Trout dat hij in de foyer achter de cd-stand te vinden zal zijn om iedereen persoonlijk te bedanken voor zijn/haar steun door de jaren heen, aangezien hij zonder hen geen carrière zou hebben en omdat hij nu ook de wereld over kan, en niet alleen thuis op z’n gitaar tokkelt. Het vormt een passende afsluiting van een hartverwarmende bijeenkomst.