Met EPisode probeert het in 2006 geformeerde ENGO een kijkje in de keuken te gunnen. Hier wordt een mix van verschillende stijlen tot, wat zij zelf noemen, 'bruutpop' gebrouwen. De leden hebben in verschillende formaties (Benjamin Winter, Kasba) hun sporen verdiend. We hebben hier dus te maken met een band met ervaring. AANDACHT De EP biedt vier gerechten, Blush & Hush, Rock Mi Style, Spinning en als dessert Ego. Blush & Hush begint leuk, een circusroffel en een jazzy intro dat overgaat in een aardige rock riff zonder dat het gezocht klinkt. Tekstueel is het niet briljant, maar de boodschap is duidelijk; wees oprecht! Buiten de geheel overbodige solo's is het dan ook geen vervelend nummer. Live vast een hele leuke opener, waarmee dan de aandacht wel gegrepen is. LAFFE RAP Mochten ze dan kiezen om Rock Mi Style te spelen, zijn ze die aandacht wel meteen weer kwijt. De bedoeling van het nummer lijkt duidelijk maken wie hun invloeden zijn. Zo vallen in de tekst de namen van Dimebag Darrell, maar ook van Joe Cocker en zo'n beetje alles wat er tussenin zit. Breed en bijzonder spectrum aan invloeden, maar dankzij de laffe rap (een rap moet spitten of flowen, deze doet geen van beiden) heeft het meer weg van een slechte kopie van 2 Unlimited. Als er nummers zijn die nooit geschreven mochten worden, dan hoort deze daar waarschijnlijk bij. SPANNING Bij het derde nummer gaat het gelukkig weer wat beter met de gemoedstoestand van de dokter. Het is het eerste nummer waarbij alle gepeelde stukken ook in het nummer lijken thuis te horen. Geen overbodige solo's waar Dimebag van in zijn graf zou omdraaien, maar alleen functionele tonen. Tekstueel ook niet van de hoogste orde, maar dat wordt volop goedgemaakt door de passie waarmee de zangeres het met haar (h)eerlijke strot weet te brengen. De spanning is in het nummer te voelen. En door het geknutsel in de studio heen, hoor je dat dit live wel eens heel leuk zou kunnen werken. EENHEID Hoewel de dokter van mening is dat sinds Valley Girl van Frank Zappa niemand meer valley girls in hun nummer hoeft of zelfs mag gebruiken, is dit wellicht het interessantste nummer op deze EP. Het studiogeknutsel dat deze beginnende band bij de andere drie nummers nog nekt, zorgt erbij Ego voor dat alle verschillende stijlen hier wél een eenheid vormen. Volgens de dokter is dit dan ook het enige nummer dat echt uit de verf komt en na een paar keer beluisteren valt zelfs de sample op zijn plaats (nog steeds met eerder genoemde kanttekening). Een leuke nummer dat swingt tussen bluesy, jazzy rock met een heerlijk orgeltje. TWIJFEL Al met al heeft Dokter Demo de indruk dat voor deze EP te veel tijd in de studio is besteed, en te weinig tijd op de podia. Nummers moeten daar in eerste instantie werken. En hoewel de dokter hoopvol is, waagt hij daar aan te twijfelen. De algehele indruk is dat de EP iets mist, de vinger op de zere plek leggen lukt niet helemaal. Het gevoel zegt dat ENGO met deze EP de kaarten overspeelt, te hoog grijpt en eerst maar eens op de podia zich moet gaan bewijzen. En daar zou het wel eens een hele leuke en belovende band kunnen worden. Komt Dokter Demo ook meteen een keer kijken, maar dan moet hij wel de zekerheid hebben dat nummer twee nooit (NOOIT!) meer wordt gespeeld.