Ik pretendeer verstand van muziek te hebben. Sowieso als je eens in de zoveel tijd publiceert op internet over muzikale aangelegenheden, mag je er toch enigszins vanuit gaan dat ik weet waar de klepel hangt. Als ze dan ook ooit bij Lingo aan me vragen wat mijn hobby's zijn, zal ik Lucille vertellen dat mijn interesse nogal naar muziek uitgaat. Dat ik probeer bands tijdig te ontdekken en zo. En daar breekt af en toe de spreekwoordelijke klompvoet. Het leuke van een bandje ontdekken is dat het voor een korte tijd mijn ontdekking is. Helemaal zelfstandig ben ik erachter gekomen dat op deze aardkloot een groep bestaat die verdomd goede muziek maakt. En niemand die weet dat de band Repelsteeltje heet. Dat bandje is dan volledig van mij. Ik koester het en zou het liefste de makers in een doosje willen doen. Maar gelukkig voor mij zit het al in een plastic cd-doosje. Het wordt pas echt een probleem als andere mensen beginnen door te krijgen hoe geweldig mijn ontdekking is. Ineens wordt het op de radio gedraaid. De angst schiet me door het lijf en ik denk, o jee, als ze er maar niet achterkomen dat de door mij gekoesterde band goed is. O wee, als iemand van de goegemeente op mij afstapt en vraagt wat ik vind van deze of gene groep. Want dat die plaat geniaal is, dat weet ik al een hele, hele poos. Het liefste had ik dat nieuws voor mezelf willen houden. Maar ja, elke band hoopt op een internationale doorbraak en waarom zou ik ze dat niet gunnen. Ik kan niet alles voor mezelf houden. Daar is nu verandering ingekomen. Want met de komst van Sellaband kan ik aandelen -zelf noemen ze het Parts- kopen in een band. Heeft de band genoeg aandelen, dan kan er een plaat gemaakt worden en als aandeelhouder deel ik mee in de winst. Maar stel je voor wat er kan gebeuren als ik de enige aandeelhouder ben van zo'n Sellaband-band? Of dat ik met een paar vrienden de raad van commissarissen ben die de artiesten begeleidt op weg naar de roem? Als houder van de meeste aandelen is dat ene bandje eindelijk van mij. En ik kan ze helemaal voor mezelf houden. Hoe geweldig zou het zijn als de door mij ontdekte band danst naar mijn pijpen. Ik kan ze foute carnavalsplaten laten maken, het kerstalbum nemen we al op in juni en van die foute poëzie die ik in mijn jeugdjaren schreef, dwing ik de band een conceptplaat te maken. Alle foute stappen die een band kan maken op weg naar eeuwige roem, zal de band op mijn advies maken. Want ze gaan het niet maken. Ze zijn van mij. Ik heb alle Sellaband-parts in mijn bezit. Elke maand geeft de Sellaband een huiskamerconcert. In mijn huiskamer. Als mijn vriendin jarig is, of ik heb iets goed te maken, brengen ze een speciale single uit. Een aubade voor haar alleen. Van die ene retestrakke band die ik heb ontdekt. En waar jullie nooit achter zullen komen. Die band bestaat al. Ik ben alleen nog op zoek naar een backingband, een muzikant die mijn teksten op muziek wil zetten en iemand die alle aandelen wil kopen. Samen zijn we dan de ontdekkers van die ene geweldige wereldband, waarvan ik de leadzanger ben. En niemand die ooit zal weten dat we de Nevermind van de 21e eeuw hebben gemaakt.