Niet alleen vanwege het mooie weer zijn er al vroeg heel wat bezoekers aanwezig. Ze lijken gekomen te zijn voor het Amsterdamse The Charm The Fury. De band is ook internationaal aardig bezig. Eind deze maand geven ze zowel in Nederland als België een releaseshow van hun debuutalbum A Shade of My Former Self. In november staan ze op de Vans Warped tour in Engeland en Nederland. Zeker de moeite om de band daarom in een wat 'rustigere' setting te zien terwijl ze de Main Stage openen. Muzikaal weten ze hun variant binnen de metalcore goed te brengen, al staat het geluid niet altijd even goed afgesteld. Ongestoord start de band explosief met de eerste harde riffs van de dag. Meest opvallend is frontvrouw Caroline Westendorp. Tussen de nummers door oogt ze heel lief en heeft ze een vriendelijke babbel. Wanneer de songs eenmaal los barsten stuitert ze over het podium en vliegen de grunts je om de oren. Bovendien bevatten de teksten de nodige inhoud. Een song als 'Virtue of Leadership' gaat over de crisis. ''Het geld gaat naar de verkeerde dingen. Ze kunnen het beter stoppen in festivals, toch?'' vraagt de zangeres oprecht. Het publiek reageert enthousiast. Wanneer er om een circlepit wordt gevraagd, doen vooral de tieners hun best. Naast de zang zorgen ook de gitaren voor een krachtige sound. Rolf Perdok, die op Kurt Cobain lijkt, weet met zijn gitaarspel en begeleidende grunts de aandacht van het publiek vast te houden. Mooi begin van de dag. (Lodewijk Hoebens)
#BOA13 Main Stage
Moonspell, Focus, The Meteors, Hausmagger, Radio Moscow
De zesde editie van Baroeg Open Air was met ruim zes duizend bezoekers weer een succes. Lees hier het verslag van The Charm The Fury, Radio Moscow, Dead Head, Hausmagger, The Monolith Deathcult, The Meteors, Focus en Moonspell!
The Charm The Fury
Radio Moscow
Totaal iets anders dan de metalcore van The Charm The Fury, namelijk de psychedelische bluesrock van het Amerikaanse trio Radio Moscow. De bluesrock van de Amerikanen is zeker niet vernieuwend, maar dit betekend niet dat niet-origineel slecht is, juist het tegenovergestelde is waar bij deze heren. De zang is duidelijk ondergeschikt aan het gitaarwerk van gitarist (en zanger) Parker Griggs, want zijn gitaar zingt voor hem. Hij soleert er vrolijk op los, snelle riffs worden afgewisseld met huilende solo’s en op het andere moment zijn z’n vingers niet bij te houden op de hals van zijn gitaar, waarbij Jimi Hendrix altijd vlakbij lijkt te zijn. Wanneer Griggs dan toch zingt komt er een heerlijk rauw stemgeluid uit zijn strot, alsof er al aardig wat glazen whisky doorheen zijn gegaan. Griggs kan het niet alleen, want hij wordt bij gestaan door een uitstekende bassist en drummer in de vorm van Anthony Meier en Paul Marrone. Meier is op het podium een onopvallende verschijning, maar zijn basloopjes zijn goed hoorbaar in het geluid van Radio Moscow en geeft Griggs de kans om zijn werk te doen. Het optreden zou gezien kunnen worden als één grote solo die van het begin tot het einde gevarieerd en boeiend blijft. (Stefan Groenheide)
Dead Head
Altijd lekker, een intro met brandende, smeltende demoongeluiden. De rookmachines gaan aan en door de'mist'lichten ontstaat een duister sfeertje. Dead head bestaat al sinds 1989 en de muziek (trashmetal) die ze maken beleefde in die tijd met de Big Four (Metallica, Megadeth, Slayer en Anthrax) haar gloriedagen. De blast drums knallen door de tent terwijl beide gitaristen elkaar proberen te overtreffen met razende solo's. Het is niet zo intens als Radio Moscow eerder op de dag maar desondanks scheurt het hard. De spots flitsen op een gegeven moment om het snelle gitaarspel te evenaren. Vooral songs van Kill Division (1999) en Haatland (2005) komen voorbij al is er ook tijd voor nieuwer werk. ''Dat is trager, want we worden al ouder.'', aldus zanger/bassist Tom van Dijk. Niets van dat alles. Opnieuw een streep metalmuziek van jewelste. Opvallend is het drumwerk, wat een slachtpartij. Er wordt Non-stop een hoog tempo aangehouden dat af en toe wat melodieuzer is maar nooit zijn dreiging verliest. Tussen de nummers door moet er even gestemd worden maar dan gaat de band uit Zwolle met een brute vaart in de vorm van 'Pesticide' richting het einde. (Lodewijk Hoebens)
Hausmagger
Qua muziek is het misschien een vreemde eend in de bijt, want de harde gitaren worden ingeruild voor een dosis hard lachen. Op een Rotterdamsfestival mag de Rotterdamse comedy-surfrockband Hausmagger natuurlijk niet ontbreken. Hausmagger is plat Rotterdamse poëzie waar zeker geen blad voor de mond wordt genomen. Hausmagger komt op met een halve cover van Smoke On The Water om vervolgens over te gaan in het nummer Paranoiaman. Hausmagger heeft al snel de lachers op z’n hand met zijn vreemde en grappig songteksten. Het optreden verloopt een beetje chaotisch, met tussendoor de lachwekkende één-zin-gedichten zoals het Toppunt van Herfst gedicht en het Sollicitatie Gedicht (Hee klootzak! Heb je werk voor me?), waardoor de band af en toe elkaar aankijkt wanneer ze weer verder kunnen. Het kan Rotterdam echter een worst wezen want ze lachen vrolijk mee. Opvallend kauwgum kauwend werkt Hausmagger een set van nummers af met onder andere De Stad Is Van Ons, Hoer (welke opgedragen wordt aan zijn vorige vriendin), Dankjewel en Borderlinegrieten. (Stefan Groenheide)
The Monolith Deathcult
De Deense Deathmetal band Illdisposed had eerder afgezegd. In hun plaats vult een andere deathmetal band, The Monolith Deathcult uit eigen land, de lege plek. Ruim tien jaar al staat deze band garant voor stevige metal met electro en industrial invloeden. Toepasselijk dat de toetsenist een Transformers shirt aanheeft want over de gitaren, grunts en het gedrum heen klinkt af en toe een dikke synthlaag. Overwegend horen we gitaren en diepe uithalen. De fans zijn enthousiast. Afgelopen zomer stonden ze nog op het Vlaamse metalfestival Graspop Metal Meeting, in Rotterdam houden ze het wat 'intiemer'. Het headbangen en moshen is er niet minder om. De bandleden blijven noest doorgaan, wanneer de toetsen het overnemen en een van de opgenomen monologen een volgend nummer vooraf gaat, neemt de band hun positie opnieuw in. Dankzij de elektronische inslag heeft de sound een epische impact. Dit valt ook op te maken aan de teksten die heel diep gaan over geloof en politiek. Luister maar eens goed naar het actuele 'Wrath of the Ba'ath' die live enkele riffs van Sepultura's 'Roots Bloody Roots' meekrijgt. De show zit goed in elkaar, net als bij Dead Head maken de spots weer overuren en staat het geluid goed afgestemd. Naar het einde toe daalt het tempo en ontvangt de band flink wat gejuich en applaus. (Lodewijk Hoebens)
The Meteors
The Meteors zijn opgericht in protest tegen de zoetsappige rock ’n roll van de eind jaren zeventig. De band ging terug naar de rauwe rockabilly sound van de jaren ’50 en combineerde dit met punk-, horror- en garageinvloeden. Het resultaat was een nieuw muziekgenre: psychobilly. De frontman van de band is P. Paul Fenech. Deze, door de duivel bezeten, inmiddels kuifloze, rock ’n roller kijkt wild om zich heen op de Main Stage. Zijn alles doordringende blik richt zich op het publiek. ‘If you dont like us then fuck off’ spuugt hij in de microfoon. The Meteors wordt onder luid gejuich onthaald en de swingende rock ’n roll ritmes en schelle rockabilly licks vullen de tent. The Meteors, die onderhand al ruim dertig jaar op de planken staan, hoeven niks meer te bewijzen. Zeker in Rotterdam, waar psychobilly altijd populair is geweest, speelt de band een thuiswedstrijd. ‘I Hate People’ van The Anti-Nowhere League wordt gespeeld en uiteindelijk sluit de band af met Mutant Rock. Na al die jaren heeft The Meteors nog niks ingeleverd aan energie en hun optredens zijn even sterk als altijd. Hier op Baroeg Open Air onderstrepen ze dit nog een keer en geven een denderende rock ’n roll show weg. (Joris Telgen)
Focus
Thijs van Leer, vijfenzestig en het muzikale genie achter Focus, zit comfortabel achter de merchandise voordat hun optreden begint. In de tent van de Main Stage staan mensen te wachten op de Nederlandse helden van de prog-rock. Ze vallen iets uit de toon bij de rest van het metalpubliek. Toch wordt het drukker en drukker. Iedereen lijkt benieuwd wat die ouwe Thijs van Leer gaat doen, inmiddels zittend achter zijn orgel. Achter de drums zit nog een origineel lid: Pierre van der Linden. Gitaarvirtuoos Jan Akkerman is al jaren weg bij Focus maar met Menno Gootjes hebben ze, met tussenpauzes, een zeer sterke vervanger. Vrij snel komt 'House of the King' voorbij en haalt van Leer zijn dwarsfluit boven. ''Onze eerste single dames en heren, jongens en meisjes. Ondertussen 160 jaar oud.'', meldt Van Leer op geinige wijze. Via de uitgeponnen track ''Eruption'' bestaande uit drie delen rondom het thema 'emotie' gaan we via veel orgel-, dwarsfluit- en vooral fraaie gitaarsolo's richting twee andere bekende songs uit het oeuvre van Focus. 'Sylvia' is net als 'House of the King' een kort nummer opgebouwd rondom één riff. Dat is bij Hocus Pocus wel anders. Wie kent de klassieker niet. Bands als Iron Maiden. Foo Fighters en Helloween hebben het nummer gecovered. Maar niets gaat boven het origineel. Het gejodel, de zware toetsenpartijen, dwarsfluitmelodieën en stevig drumwerk leiden zelfs tot menig moshpartij. Wie had dat ooit gedacht begin jaren '70. De band is duidelijk in zijn nopjes vanwege de respons en gooit er nog een nummertje achter aan. Vooral Thijs van Leer heeft een guitige glimlach. Het publiek is duidelijk gecharmeerd van de man. Elke beweging die hij maakt. Van een duimpje naar een middelvinger tot een peace teken, de mensen klappen enthousiast. Wat leek op een rare act tussen al het gitaargeweld blijkt een mooi lesje in muziekgeschiedenis te zijn. (Lodewijk Hoebens)
Moonspell
Het Portugese Moonspell is de band dit de zesde editie van Baroeg Open Air mag afsluiten. Een gewaagde keuze van de organisatie aangezien de darkmetal (een combinatie van doom-, black- en gothicmetal) een niet zeer toegankelijk gerne is. Zeker als je dit vergelijkt met de feest-folkmetal van Korpiklaani in 2011 en de rock ’n roll van Peter Pan Speedrock in 2012. De band begint door omstandigheden ruim een half uur later dan gepland aan zijn set met, maar na excuses van zanger Fernando Ribeiro na het tweede nummer is dit allang weer vergeven en vergeten. Moonspell laat zien dat het een band is met veel ervaring en goed op elkaar ingespeeld zijn. Ribeiro zoekt veel het contact op met het publiek en Rotterdam schreeuwt van harte met de Portugezen mee. Het afwisselen tussen grunten en zingen gaat Ribeiro erg goed af en dit zorgt voor een goede variatie in nummer als Opium en Finisterra. Door tijd gebrek kunnen niet alle nummers van de set gespeeld worden, maar Moonspell laat wel zien dat ze prima een headliner show kunnen geven, ondanks dat de tent verre van vol staat. (Stefan Groenheide)