Surrealistische sfeer clubtour Wende

De show zit angstaanjagend goed in elkaar

Tekst: Jet Hoogerwaard Foto's: Marc de Jong ,

Op de Mainstage in Bibelot maakt Wende haar intrede. Geen voorprogramma, de mensen komen immers voor haar. Met haar nieuwe cd Last Resistance laat Wende de franse chansons achter zich en slaat ze een andere weg in: die van de elektropop, met een rockrandje. Experiment? Als dat zo is, dan is het zeker geslaagd. Een verslag van de Berlin Sessions van Wende.

Wanneer ze haar plek achter de microfoon inneemt, klinken er harde dreunen in de zaal. Het publiek schrikt ervan, maar de aandacht is meteen gepakt. Wende staat achter de microfoon, kijkt strak de zaal in, knipt met haar vingers en zingt. De aanblik, de muziek en de lichteffecten zijn bij elkaar zo bezwerend, dat het moeilijk is om in deze wereld te blijven. De wereld waar Wende ons mee naartoe neemt is angstaanjagend, afschrikwekkend, surrealistisch. Nummer na nummer. Wow.

Na een nummer of vier vertelt ze, zittend achter een vleugel: “Ik had een stalker. Dat was niet fijn, maar wel inspirerend.” Het ongemakkelijke, beklemmende gevoel dat je af en toe bekruipt wordt hiermee meteen verklaard, evenals sommige teksten: Here I am, will you let me in. Take my soul, take my skin. Typisch de gedachtegang van een stalker.
Na de vertolking van Do Berlin is de bezwering voor een moment voorbij, als ze het publiek vertelt dat er nu een meezinger gaat komen: Pretty Little Diamonds. Inderdaad, dit liedje is mee te zingen, daar heeft ze gelijk in. Het klinkt als een lief kinderliedje, maar toch: door de tekst en de manier waarop het gezongen wordt, komt het onbehaaglijke gevoel nog even terug, net als wanneer je naar een goede thriller kijkt. Het publiek wordt niet zomaar getrakteerd op een paar liedjes. Je wordt als toeschouwer getrakteerd op een verhaal.

Na Pretty Little Diamonds neemt de show langzaam een andere wending en zijn de meer dansbare nummers aan de beurt. En gedanst wordt er bij de vette beats en snerpende gitaren. Ook dat zit bij Wende in het repertoire en het slaat aan. Bij de toegift wordt Dragons Tongue gespeeld, waarbij alles uit de kast wordt getrokken en de avond zijn hoogtepunt bereikt. Niets kan hier meer overheen en dat vindt Wende eigenlijk ook: “Godverdomme, Dordrecht. Zo begin je het weekend!”
Dat moet het zijn, de afsluiter van deze verrassende avond! Wende nam de toeschouwers mee op een surrealistische trip en eindigt groots. Perfecte opbouw, perfect slot. Of toch niet? Nee, er komt toch nog iets, het toepasselijke nummer Goodbye: I know, here it ends for you and me. Met een bezweet gezicht zingt Wende iedereen toe, vanachter de vleugel, zonder de bandleden. Iedereen luistert ademloos. In de zaal is het doodstil, op de barman na, die besluit tijdens dit moment flessen in kratjes te zetten. Sjonge, jonge… Wende laat zich niet afleiden, speelt gewoon door en het publiek laat zich betoveren. Please don’t go, zingt Wende. Maar hierna zij gaat zelf wél.

Na de show is het druk bij de stand waar je haar nieuwste cd kan aanschaffen. Terecht. Wende is een geboren entertainer, ze weet wat ze doet en ze weet wat ze wil. En ze kan het ook. Voorspelbaar is ze in geen geval. Als je de kans krijgt om nog te gaan kijken, zeker doen, want het is angstaanjagend goed.