Dat dit de taak van Alexander niet per se was, wordt duidelijk als Niels met zijn gevolg het podium opstapt. Niels doet dat zelf wel, het publiek opwarmen. Er wordt geopend met The Truth, tevens het openingsnummer op zijn eerste solo-album. Het energieniveau in de zaal wordt plots een stuk hoger. Met de daaropvolgende songs houdt hij dat niveau nog heel even vast, voordat hij overgaat op de wat rustigere luisterliedjes. Niels is erg goed bij stem en het lijkt hem allemaal makkelijk af te gaan. Dat hij iets in zijn mars heeft is natuurlijk geen verrassing. Hij draait tenslotte al een tijdje mee. Hij was jarenlang de frontman van de band Silkstone. Nadat de bandleden van Silkstone besloten om ieder een eigen weg te gaan, nam Niels deel aan the Voice of Holland om zijn solocarrière een boost te geven. Toch kwam de echte doorbraak pas nadat hij in samenwerking met Wildstylez de danceplaat Year of Summer uitbracht: plots was hij bekend bij het grote publiek. Zijn meest recente single, Take Your Time Girl, die hij schreef na een idee van deejay Ruud de Wild, zette het werk van Niels echt goed op de kaart.
De nummers van de solo-cd van Niels, Lines, zijn zeker zo aantrekkelijk als het voormalig werk van Silkstone, maar wie het harde gitaarwerk verwacht, komt bedrogen uit. Daar draait het nieuwe werk van Niels niet om.

Het lijkt erop dat het gemêleerde publiek voornamelijk komt voor zijn grote hits. Want hoewel hij zeker de aandacht weet vast te houden, zijn er weinig toeschouwers die het werk van Lines mee kunnen zingen. Op een enkeling na dan.
Dat geeft niet, want de band heeft genoeg anders op de playlist staan om de zaal hier en daar op te zwepen: What’s the Reason van Silkstone, een tweetal covers, waarvan With Every Heartbeat van Robin, die hij aankondigt als ‘vernielsd’, en een prachtige akoestische versie van Year of Summer. Variatie genoeg.
Natuurlijk wacht Niels met het spelen van zijn allerlaatste hit. Voordat hij die ten gehore brengt, kondigt hij aan dat hij gaat vertellen hoe het lied is ontstaan. “Willen jullie de lange of de korte versie?” vraagt hij. Het wordt de lange. Natuurlijk, take your time, Niels! Houd de spanning er nog maar even in.
Er wordt haast ademloos geluisterd naar zijn verslag over de totstandkoming van de song en dan, eindelijk, wordt Take Your Time Girl ingezet. Er zijn zelfs toeschouwers die met de ogen dicht luisteren naar het liedje dat Niels schreef geïnspireerd door de hartslag van een ongeboren kind, een experiment dat verrassend goed uitpakte. Want daarmee laat Niels nog een keer echt goed zien wie hij is: hij schrijft, componeert en musiceert vanuit zijn hart. En dat doet hij goed.