Gedenkwaardige, psychedelische Hindi-trip van Elephant Stone in Rotown

Een magere opkomst mag de pret niet drukken

Tekst: Mathijs Nicolai Foto's: Tobias Bijl ,

Als support van The Black Angels tourde dit viertal, dat opereert vanuit het Canadese Montréal, de afgelopen zomer langs de middelgrote Europese venues. Daarnaast kreeg men een uitnodiging voor ons eigen Into The Great Wide Open en dat optreden bleef niet geheel onopgemerkt. Niet in de laatste plaats omdat frontman en oprichter Rishi Dhir meermaals knap soleerde op zijn sitar, een Indiaas snaarinstrument dat toch een vrij unieke verschijning is op een popfestival. Een maand later zijn de heren terug in Nederland om het in het kader van de release van het naamloze tweede album op eigen kracht te proberen.

Dat de buzz die rondom dit kwartet hangt Rotterdam nog niet helemaal bereikt heeft blijkt bij binnenkomst. Moeiteloos kan men zich een weg naar voren banen en dat blijft eigenlijk de gehele avond zo. De heren muzikanten storen zich daar echter totaal niet aan en zeggen zelfs blij verrast te zijn dat er überhaupt mensen komen kijken. Toch is dat niet zo verrassend want de licht psychedelische garagepop die de band voorziet van een welkome Indiase injectie is enerzijds rete-spannend en anderzijds hitgevoelig genoeg voor de radio.

Wat opvalt zodra de band op de bühne staat is dat Elephant Stone volledig lijkt te draaien rondom de in India geboren frontman Rishi Dhir, zijn collegae spelen tamelijk anoniem hun partijen terwijl Dhir het publiek toespreekt en gepassioneerd zijn basgitaar en sitar bespeelt. De setlist die we vanavond voorgeschoteld krijgen put vooral uit het onlangs in het Utrechtse Ekko gereleasede tweede album en is net als die langspeler een uitgebalanceerde mix van radiovriendelijke pop (Heavy Moon, Setting Sun) en lange, trippy songs met het nodige geweld (The Sea of Your Mind). Vooral die laatste categorie kan op de nodige respons rekenen, mede ook omdat deze liederen het minste te lijden hebben onder de brei van geluid waarin het geheel af en toe dreigt te verzanden.

De meest gedenkwaardige momenten ontstaan wel wanneer Dhir in kleermakerszit op zijn tafeltje plaatsneemt en zijn sitar ter hand neemt. Ondanks dat de combinatie op papier allicht wat vreemd aandoet, complementeert het traditionele snaarinstrument de psychedelische garagepop uitstekend. Het maakt het geheel zo mogelijk nog geestverruimender. Na zo’n drie kwartier gaat er een fles whisky rond en kondigen de mannen het laatste nummer van hun Europese tour aan.

Uiteraard blijft het daar niet bij en volgt er nog een toegift waarin de band nog één keer alles uit de kast haalt. Men trapt af met een atypisch nummer waarbij Dhir voor het eerst vanavond plaats neemt achter de toetsen en slechts wordt ondersteund door zijn gitarist. Hierna komt de rest van de band nogmaals op het podium voor het slotstuk waarin Dhir meermaals zijn basgitaar voor zijn sitar inwisselt en andersom, om vervolgens het boek dicht te doen na een minutenlange improvisatie op zijn sitar. Een bijzonder eind aan een toch al memorabel optreden, waar best wat meer animo voor had mogen zijn.