Bij een albumpresentatie hoort een gloedvol optreden. Dat kreeg een dampend So What zaterdagavond dan ook te zien, en met verve. Alle tien nummers van het op zwaar 180-grams vinyl uitgebrachte album “Blacklist” hadden een plaatsje gekregen in een anderhalf uur durende set. Die nummers kenden veel mensen al van eerdere optredens in de regio Zuid-Holland. Toch viel op dat niet zozeer het repertoire van Broadband Theatre gegroeid is, als wel de hechtheid van het collectief.
Broadband Theatre speelt instrumentale jazzy funk met afro-invloeden. Echter, als er iets is wat de band het afgelopen jaar heeft verworven, is het eigenheid. Eigenzinnige nummers als The Jimmy Situation en In Limbo hadden al een prominente plek in de set, maar pas gisteravond gingen ze organisch op in een verzameling nummers die opeens deed wat ie moest doen: klinken als een klok.
Natuurlijk ligt met een driekoppige blazerssectie en een zeer percussief ingesteld ritmeteam een vergelijking met andere bands op de loer. De funky inslag en de roffelende grooves zijn ook niet per se vernieuwend. Maar mensen die in Broadband Theatre een band zien die voortborduurt op generatie- en genregenoten Jungle By Night, kregen in So What zaterdagavond ongelijk. De doordachte arrangementen van nummers als Avalon of Voodoo doen nog steeds denken aan soundtracks van zeventigerjaren politieseries als Starsky & Hutch. Maar daarnaast kenmerken alle songs zich door een volstrekt eigen signatuur.
Als de band aanzet, knallen de swampy sounds en de zwevende licks over midtempo powergrooves heen. Er is aandacht voor melodie en voor sfeer, maar als het moet, gaan de knoppen open en kan het publiek niet anders dan dansen. Drummer Hans Meulendijks ligt wat achterin de mix, maar speelt moordende beats waarover bassist Jens Bakker soepeltjes zijn basis vlecht. De blazerssectie speelt nooit echt een hoofdrol, maar speelt altijd in dienst van de zelfgeschreven nummers. De hoofdrol is weggelegd voor de ritmesectie, met een opvallende rol voor toetsenist Pim de Vente, die samen met gitarist Niels Duursma verantwoordelijk is voor de catchy songs.
Broadband Theatre heeft een uitstekende hand van schrijven. Het gaat hen niet om het etaleren van virtuositeit, hoewel de band een aantal toptalenten bezit. Strak spelen, dynamiek aanbrengen en overrompelen zijn de tactieken van een leep gezelschap, dat aan het eind van een in alle opzichten boeiend optreden in staat blijkt om met absoluut prijsnummer Two Guns werkelijk alle handen omhoog te krijgen.
Aan het eind rest de vraag waarnaar Broadband Theatre op weg is. De setlijst is nog niet in alle opzichten evenwichtig en de podiumpresentatie laat op sommige fronten te wensen over. Toch bieden met name het spelplezier van de bandleden en het inmiddels vlotjes groovende repertoire alle kans, willekeurig welke zaal naar eigen hand te zetten. Broadband Theatre is definitief de status van schoolbandje ontgroeid en is klaar voor het grote werk. Met een eigen album dat klinkt als een klok heeft de band alle kans, een groot publiek aan te boren. En terecht.