Sic Alps
Sic Alps uit San Fransisco is één van de betere acts binnen de, onderhand bijna eindeloze, stroom van Amerikaanse/Canadese neo-garage en neo-grunge bands. Ze hebben sinds 2006 een behoorlijk repertoire opgebouwd, waaronder twee releases op het Drag City label, bekend van onder andere Ty Segall, waar de band ook in het verleden mee samen heeft gewerkt. In die hoek moet je de sound van Sic Alps zoeken. Hoekige gitaarakkoorden, nagalmende zang, rammelende noisepop liedjes gevuld met feedback, meerstemmige zang en psychedelische sixties invloeden. Nonchalant staan de vier mannen van Sic Alps op het podium. Wellicht was het gisteren laat, het is immers nog vroeg in de middag, of de band heeft het eerste bezoek aan de coffeeshop er alweer op zitten, maar ze ogen wat slaperig. Het doet verder niks af aan het optreden. Het geheel ligt goed in het gehoor en de houding van de leden voegt wel wat toe aan het zorgeloze sfeertje dat rond de band hangt. Hier en daar in de set zitten wat climax momenten, maar verder is het voornamelijk een comfortabele rit. Sic Alps is vandaag de opener van de Workers stage en, terwijl het publiek het eerste biertje van de dag wegtikt, slagen ze voortreffelijk. (Joris Telgen)
#Metropolis13 Verslag Workers Stage
Het dak eraf met traumahelikopter
Waar vorig jaar de tent nog gesloten moest worden tijdens het noodweer, daar ging het er dit jaar heet aan toe tijdens de optredens van o.a. traumahelikopter en Parquet Courts. Verder stonden Concrete Knives, K-X-P, Sic Alps en Shangaan Electro nog op het programma op de Workers Stage. Voor ieder wat wils dus, zoals Metropolis dus ooit bedoeld is.
K-X-P
Finland, een land bekend om zijn vele metal bands. Qua uiterlijk zou het drietal van K-X-P uit Helsinki perfect kunnen passen binnen deze muziekstroming. Hun repertoire is echter veel ruimer. Bovendien improviseren ze er live op los. Elementen van jazz, krautrock, italo-disco en punk worden intens uitgebouwd tot een sound die onder de huid kruipt. Op het eerste gehoor klinkt het nogal monotoon, maar de performance van Timo 'K' Kaukolampi zorgt dat de aandacht niet verloren gaat. Draaiend aan een knopje slaat het ritme onverwacht een andere weg in. Bassist Tuomo 'P' Puranen en drummer Tomi 'X' Leppanen doen met hun onverstoorbare spel eveneens een aardige duit in het zakje. Het publiek weet nog niet echt hoe te bewegen. Het is dan ook een aparte show met de drie heren in gewaden die volledig op gaan in hun sound. Kaukolampi, in een vorig leven producer van Annie's 'Heartbeat', steelt de show achter zijn toetsen, schreeuwt en gooit instinctief zijn linkervuist de lucht in. Iedere keer lijkt het wel een overwinning. Het oogt allemaal erg spontaan ook. De mensen in de tent waarderen dat, klappen mee en komen losser en losser. Mede dankzij de drummer die er flink op los mept, met of zonder hi-hat. De bassist blijft gefocust doorspelen, vraag is wanneer die gigantische ader op zijn arm openbarst na het non-stop pingelen. Naar het einde toe breekt bij hem uiteindelijk de pleuris uit en stort hij neer, immer doorspelend. De zanger achteraf: ''It's part of the show... or maybe I should check him out!" (Lodewijk Hoebens)
traumahelikopter
Na de rauwe rock van John Coffey en We Sell Guns kunnen de liefhebbers verder pitten bij de Groningse garagerockers van traumahelikopter. Pitten in de harde zin van het woord. Vrij snel begint het pogoën en later springt frontman Mark Lada mee het publiek in. Flink moshend en vervolgens crowdsurfend krijgen we songs van het titelloze debuut De tent staat aardig vol en de sfeer zit er goed in. Met enkel een tom-tom, snare drum en bekken wordt het tempo aardig hoog gehouden. Om de zweterige menigte wat af te koelen gooit de zanger een blikje bier. "Goed bezig!'' 'I Ain't Workin' This Summer' klinkt het vervolgens en daar lijkt iedereen het mee eens. (Lodewijk Hoebens)
Concrete Knives
Eén van de grote beloftes van deze editie van Metropolis is het Franse Concrete Knives. En belofte maakt schuld. De door Bella Union’s Simon Raymonde ontdekte band brengt electro pop met een psychedelische vibe. Zangeres Morgane Colas heeft zich voor de gelegenheid in een strak spandex-pakje gehesen, waarin zij soepele moves vertoont. Oh ja, en er zijn ook nog andere bandleden. Iets met gitaren, bas, drums en synthesizer of zo. De band bespeelt het publiek moeiteloos en krijgt de hele tent mee. Het onbetwiste hoogtepunt is een cover van Ini Kamoze’s Here Comes The Hotstepper. Het Workers podium doorstaat de zware beproeving van dikke bassen en een uitzinnige menigte ternauwernood. Concrete Knives heeft de belofte volledig ingelost. Lang leve spandex! (Guido den Boer)
Shangaan Electro
1-8-9 ! Nee, er is geen bingo tijdens Metropolis. Dit zijn de beats per minuut die DJ Nozinja ons voorschotelt. Voordat de show begint zingt de hele tent 'in de gloria' voor het jarige festival, waarna de DJ en vier dansers (twee vrouwen, twee mannen) het podium oplopen. De Zuid-Afrikanen willen eerst even bidden voor hun landgenoot Nelson Mandela waarna het feest los barst. De mannen in gevangenisplunje shaken er op los. De twee dames zingen mee, met versnelde jungle beats op de achtergrond. De mannen dansen met elastieke benen alsof hun leven ervan afhangt. Toch doen ze het met veel vreugde. Bewonderenswaardig. Uiteindelijk is de muziek wat eentonig, de DJ doet vrij weinig, behalve meezingen en het maken van (positieve) oerwoudgeluiden. Het is vooral visueel een feest. De tent joelt en juicht enthousiast mee en iedereen heeft een glimlach op het gezicht. (Lodewijk Hoebens)
Parquet Courts
In mei was het nog album van de maand bij 3voor12, Light Up Gold van Parquet Courts. Nog vers uit de New Yorkse underground, speelt de band uit Brooklyn een verslavende mix van krautrock, industriële noise en punk. De basis van het geluid is een modderdikke basgitaar en dronende, repetitieve drumpartijen. Daaroverheen komen gitaristen Andrew Savage en Austin Brown met een gierende muur van noise, feedback en snerpende gitaarlicks die bijna pijn doen aan je trommelvliezen. Hoewel de nummers op de plaat redelijk compact zijn worden ze live uitgerekt tot lange jamsessies. Hoewel de band een energieke show speelt is het, met name door de schelle feedbackende gitaren en repetitieve industriële ritmes, voor een deel van het publiek een beetje teveel van het goede. Voor wie wel tegen een stootje kan is Parquet Courts de ideale afsluiter van de Workers Stage. Wat betreft Metropolis acts die op het puntje van doorbreken staan, zou dit er wel eens eentje kunnen zijn. (Joris Telgen)