John Coffey
De 25ste editie van Metropolis gaat heftig van start. De mannen van John Coffey openen het hoofdpodium met hun energieke rock 'n roll. Frontman David Achter de Molen beweegt alle kanten op. Door de capriolen haalt hij al snel zijn been open, maar dendert gewoon door. Wat een drive krijgen songs als Whispers of Dirt & Stones mee. Refused meets Suicidal Tendencies. Met uitzondering van de gelikte, maar niet minder stoere gitarist op rechts, zou je denken dat de rest van de band familie is van Jesse Hughes (Eagles of Death Metal). Feit is dat de tweede gitarist en bassist, nota bene op sokken, broers zijn. Muzikaal brengt John Coffey enkel werk van het tweede album Bright Companions. Niet zo vreemd aangezien het debuut met een andere zanger is. Maakt niet uit. Dit maakt het publiek, dat in grote getalen aanwezig is, niet uit. Het zingt en swingt uitvoerig mee. Terwijl een tv op het podium wordt vernield razen de Utrechtenaren door de set. Hun vuige cover van Nirvana's 'Breed' past perfect tussen het eigen werk. Achter de Molen balanceert tussen hek en speaker om samen met het publiek de single 'Romans' te zingen. Een prima start van het jubilerende festival. (Lodewijk Hoebens)
#Metropolis13 Verslag Thinkers Stage
Samenwerking Rats on Raft en De Kift
In een zonovergoten Zuiderpark vond afgelopen weekend de 25ste editie van Metropolis plaats. Op drie verschillende podia stonden twintig bands uit binnen- en buitenland. Tijdens de jubileumeditie was er een eenmalige samenwerking tussen Rats on Rafts en de Kift, en stond verder Jacco Gardner en Bombino uit Niger op het hoofdpodium. Lees hier ons verslag van de Thinkers stage.
Jacco Gardner
Baroque pop. Een term die wellicht niet direct bij iedereen een belletje doet rinkelen. Noem daar achteraan echter de meest prominente vertegenwoordiger van dit genre, Jacco Gardner, en vrijwel iedereen weet waar je het over hebt. Zijn bejubelde debuut Cabinet of Curiosities is nog geen half jaar uit, maar deze Nederlandse multi-instrumentalist heeft de wereld inmiddels praktisch veroverd. Vandaag is het Thinkers podium zijn toneel. Hoewel de interactie met het publiek nog steeds een beetje knullig overkomt, valt er op de muziek niets aan te merken. Het is nagenoeg perfect. De bandleden rondom Gardner verstaan stuk voor stuk hun vak. Geen noot zit ernaast, de samenzang is geen moment vals en de band durft inmiddels steeds meer te experimenteren tijdens de nummers. Ook het geluid is fantastisch op het Thinkers podium. Het enige gemis zijn de visuals, die door de zon waarschijnlijk sowieso niet echt te zien zouden zijn geweest. Oh ja, en de maan. Die was er niet, wist Gardner te melden bij het aankondigen vanWatching the Moon. Maar vanavond komt de maan wel, belooft hij. Dat zullen we dan maar van hem aannemen. (Guido den Boer)
Rats on Rafts feat. De Kift
Vijfentwintig jaar Metropolis, vijfentwintig jaar de Kift en vijfentwintigjarige bandleden van Rats on Rafts. Er gebeurt iets unieks op het Thinkers podium. Twee bands die zowel los van elkaar als samen op de bühne staan, je ziet het niet elke dag. Dat het Rotterdamse Rats on Rafts hun invloeden voor een groot gedeelte uit de punkscene van een dikke dertig jaar geleden haalt is geen geheim. En dat De Kift in die tijd een behoorlijke vinger in de spreekwoordelijke punkpap heeft geroerd al evenmin. Dus het is geen hele vreemde combinatie. Rats on Rafts start alleen. Het geluid rommelt in het begin aan alle kanten, maar al snel klinkt die typische Rats-sound over de festivalweide. Het gitaargeluid van frontman David Fagan is daarbij de sturende factor. Als de Kift de band echter komt versterken verstomt het gitaargeluid van Fagan jammerlijk. Na verscheidene mislukte pogingen om het ding aan de praat te krijgen, smijt hij het gepikeerd op de grond. Een pluspunt is dat Fagan hierdoor veel beter gaat zingen. De samenwerking tussen de twee bands is behoorlijk experimenteel en raakt allerlei muzikale gebieden, van postpunk tot newwave en zelfs ska. En waar het publiek in de eerste instantie wat verward reageert, worden de twee bands uiteindelijk luid toegejuicht, ook zonder het gitaarspel van David Fagan. (Guido den Boer)
Ronnie Flex
Eerder op de dag draaide Ronnie Flex warm in de 3voor12 tent waar het al snel vol liep. In eerste instantie met dames die hun beste beentje voor zetten. Later stromen andere voorbijgangers binnen die de stevige beats wel kunnen behappen. Mijn oog valt toch wel op de dame achter de turntables. Even later doet de rapper uit Capelle aan den Ijssel het op het hoofdpodium nog eens over. Deze keer is zijn Lefensmannengang erbij waarvan Kid de Blits een andere bekende naam is. De weide staat aardig vol, ook deze keer vooral veel vrouwelijk volk vooraan. Samen wordt een aardig feestje gebouwd. De beats komen hoofdzakelijk van Mr. Polska collaborateur Boaz van der Beatz en Yellow Claw. Zelf weet Ronnnie Flex ook hoe je een nummertje maakt. Hij is niet voor niets uitgeroepen tot Rookie van het Jaar tijdens de State Awards. Een debuut moet er trouwens nog komen. Voorlopig is de 21 jarige vooral onderdeel van de Nouveau Riche clan en bouwt overal een feestje. Als een ware Rotterdammer komt er een flinke scheut hardcore door de dubstep, grime en dancehall. Zelfs 'Hand in Hand Kameraden' wordt er gezongen tijdens het dansen en springen. ''Dit is het feestje, het aller allermooiste feestje !'' (Lodewijk Hoebens)
Deep Sea Arcade
Ongelooflijk hoe veel Australische bands de laatste jaren ons landje weten te vinden. Deep Sea Arcade bracht eerder al een bezoekje aan Where the Wild Things Are en viert vandaag het jubileum mee met Metropolis. Een van de voordelen van de Aussie inslag, het past altijd bij zomerse temperaturen. Jammer dat het vooraan nogal rustig is. Zeer origineel is de muziek van de band niet, maar het ligt zeker lekker in het gehoor. Mensen nemen een biertje erbij en iets vettigs om te eten, het is inmiddels etenstijd, en kijken relaxed naar het hoofdpodium. Het vijftal kwam enkele maanden geleden met hun debuut Outlands. Een plaat vol britpop songs met psychedelische en elektronische inbreng. Frontman Nick McKenzie lijkt op een jonge Ian Brown met de poses van Liam Gallagher. De muziek is herkenbaar, maar krijgen lekkere uitgesponnen versies aangemeten. De baslijntjes, gitaarrifjes, drumroffels en synthlijntjes voelen als een aangenaam briesje. Het publiek heeft echter weinig fut. Tijdens de show is er weinig interactie, maar na de songs is het applaus wel oprecht. (Lodewijk Hoebens)
Bombino
Omara ‘Bombino’ Moctar is de grote opkomende gitaarheld uit Niger, West Afrika. Begin dit jaar bracht hij zijn derde album, Nomad uit. De plaat is geproduceerd door Dan Auerbach van The Black Keys en met een dergelijke samenwerking is het ook niet verwonderlijk dat Bombino veel aandacht krijgt. Deze aandacht is overigens geheel terecht. De swingende Sahara boogie van Bombino en band is heerlijk aanstekelijk. Zeker vandaag, met het zonovergoten weer, kan je je als festival geen betere act wensen. Gehuld in traditionele toeareg kledij, speelt de band een retestrakke set. Bombino is een gitaarvirtuoos, hij weet verbluffend snelle licks uit zijn vingers te toveren en dat typische, swingende kameelritme wordt gedurende de hele set vastgehouden. De uiterst bescheiden overkomende Bombino lijkt geen woord Engels te kunnen spreken en communicatie met het publiek komt dan ook niet veel verder dan een kleine ‘merci’. Toch wordt het publiek ingenomen door de sympathieke gitarist. Bombino is één van de hoogtepunten van het festival. (Joris Telgen)
Twin Forks
Afsluiters van de 25ste editie zijn de Amerikanen van Twin Forks. Eerder mochten ze dag vier van Rock Werchter openen en daar leken ze meer op hun plek. De folkliedjes luisteren lekker weg maar er zit te weinig schwung in voor een afsluitende act. Dat mag frontman Chris Carrabba zich toch wel aanrekenen. Als zanger van de Dashboard Confessional heeft hij heel wat successen meegemaakt en weet vast hoe je een feestje bouwt. Zangeres en mandoline speelster Suzie Zeldin wil met iedereen wel vrienden worden via facebook en heeft een voortdurende glimlach op haar gezicht. Het draait echter om de muziek en die is best inwisselbaar. Logisch langs een kant als je enkel een EP met vier nummers uit hebt. Gelukkig weten de covers te beklijven. Zo zet hun versie van Talking Heads 'And She Was' menig persoon aan het schuifelen. De Hank Williams cover zorgt voor het meeste vertier. Dan verslapt de aandacht weer en staan de mensen er gemoedelijk bij. Iedereen lijkt het wel best te vinden. De ene is dronken, de andere beseft redelijk verbrand te zijn. Het lijkt dan ook mooi geweest. Geen spectaculair einde maar wel een geslaagde editie. Weinig bekende namen maar veel ontdekkingen. Precies zoals de slogan van Metropolis het zegt: ''The best you've never heard of''. Op naar 2014! (Lodewijk Hoebens)