Na het gebruikelijke halfuurtje vertraging stappen de FuzzBrats het podium op. Het is even wennen om DJ Okkie met een microfoon in z’n handen te zien in plaats van met een koptelefoon op achter de draaitafels. Ook even wennen is een punkband, of grunk zoals ze het zelf noemen, met een toetsenist. Hoe dan ook, ze schieten af met een paar hoekige punksongs. Het publiek reageert enthousiast en ook de leden van de FuzzBrats lijken het uitstekend naar hun zin te hebben. De set wordt afgesloten met Now I Wanna Be Your Dog van The Stooges. Met een ‘nu is het tijd voor het echte werk’ verlaten ze half grappend het podium. De zaal is in warm!
Na het voorprogramma wordt er afgebouwd, drumstel weg, versterkers weg. Watoverblijft is twee kleine gitaarversterkers, een snaredrum en een floortom. Geen basgitaar, geeneens een basedrum. Met deze minimale opstelling gaat traumahelikopter het publiek te lijf en laat hier geen misverstand over bestaan: meer hebben ze niet nodig. Het Groningse trio zet het eerste nummer in en er gaat iets door de zaal. ‘Wow dit is goed’ is te lezen op de gezichten. Zodra het tweede nummer, het The Undertones-achtige Kids, wordt ingezet is iedereen in het Dolhuis overtuigd. Traumahelikopter is te gek.
Zanger en gitarist Mark Lada schreeuwt tot hij bijna blauw aanloopt maar hij behoudt definitie waardoor hij verstaanbaar blijft. Dit is gelijk een sterk aan de band, de pakkende punksongs met sprekende teksten. Ze zijn kort, vlijmscherp maar bevatten ook iets swingends, het is bijna catchy. De gemiddelde lengte van de nummers is nog geen twee minuten doen denken aan het vroege werk van The Clash, The Ramones of The Undertones. De punkige songstructuur wordt gecombineerd met een hele minimalistische old school rockabilly sound, standje slayer. Megastrak, bijna helemaal clean, zonder vervorming. Drummer Roel van Merlot staat (!) achter zijn trommels, te beuken als een idioot. Boemtak is eigenlijk te technisch om het te omschrijven. Sologitarist Daan van Dalen vult het geheel aan met een arsenaal aan strakke rockabilly licks in de stijl van Johnny Burnette en Carl Perkins. Mark hoeft alleen nog maar op zijn gitaar te rammen. Blokkerige riffs van maximaal drie of vier akkoorden. Het geluid van traumahelikopter is dus heel basic maar heel effectief. Een rechttoe rechtaan concept waaruit alle nummers ontstaan lijken te zijn. Er wordt hier en daar een uitstapje gemaakt zoals op het surfrockige Wolf. Verder heeft het trio een overtuigende stage presence en gaan ze ook vanavond in het Dolhuis los alsof het hun laatste optreden is.