Royal Republic kwam, zag en overwon

Zwetend Zweeds avondje in Rotown

Tekst: Lodewijk Hoebens ,

Royal Republic is terug in het land en eindelijk staan ze in Rotterdam. Het Zweedse viertal heeft de afgelopen twee jaar heel wat Nederlandse concerten en festivals bezocht. Afgelopen dinsdag stond Rotown op het programma. Dranghekken inclusief, op vraag van de band zelf. De muziek is niet bijzonder heftig, het zijn meer de capriolen van de zanger.

Het voorprogramma Her Bright Skies is daarentegen een stuk ruiger. Net als Royal Republic komt deze emo versie van the Strokes uit Zweden. Rotown is nog niet helemaal gevuld maar er staan overal groepjes vrouwelijke fans mee te zingen. De collega's van Destine zijn eveneens van de partij. Het vijftal laat de gitaren goed gaan, al zijn er veel van deze bands op de markt en moet je je toch kunnen onderscheiden om geen kloon te worden van My Chemical Romance of Lost Prophets.

Knap dat zanger Johan Brolin nog goed bij stem is want zijn 'stijlvolle' skinny jeans zit wel erg strak rond de ledematen. De songs zijn vooral afkomstig van hun derde album Rivals uit 2012 en gaan zoals vele oeuvres van bands uit het genre over onbegrip (Little Miss Obvious), verbroken relaties (Heartbreaker) en rebels gedrag (Bonnie & Clyde).  

Thema's die Royal Republic ook gebruikt maar Jonas, Per, Adam en Hannes weten de teksten regelmatig een humoristisch tintje mee te geven. Iets wat de band op het podium duidelijk laat merken. Ze hebben er zin in, pas de vijfde show na een maandje 'vakantie' maar Europa moet verder veroverd worden. Hun tweede album heet immers 'Save the Nation', de heren starten toepasselijk met de titeltrack.   

All the kids need motivation
You do need my dictation
But no one but me can save the nation

Inmiddels staat het publiek tegen de barrières en gaat iedereen volledig op in de muziek. Eerste hoogtepunt is, zoals Adam de liedjes van het debuut aankondigt, de classic 'Full Steam Spacemachine'. Hannes en Adam duelleren niet allen op gitaar maar houden ook een gekke bekkenwedstrijd terwijl Per achter zijn drumkit the Swedish Animal genoemd mag worden. Jonas is de rust zelve, al komt de mix van Fins en Zweeds Vikingbloed bij hem enkele keren naar boven. Zo neemt hij de zware vocale uithalen voor zijn rekening en brengt hij een driftige versie van 'Ace of Spades'. Het tempo blijft hoog, het zweet vliegt alle kanten op. 'Molotov' wordt er bovenop gegooid.

Adam blijft tussendoor genoeg verhalen vertellen over hoe graag hij in een echte metalband had gezeten en het nu moet doen met een pop kwartet. Dit wordt duidelijk tijdens aangepaste versies van 'Walking Down the Line' en met name 'Addictive'. Per komt naast Hannes staan en zingt samen met de andere twee in ware Il Divo stijl ''I'm A dick-dick-dick-dick-ted to you''. Het geeft niet alleen de komische kant weer van de band maar ook dat ze muzikaal heel wat meer te bieden hebben dan het leveren van standaard rock songs.

Zo gaan we richting 'the End' en komen achter elkaar twee publiekslievelingen voorbij in de vorm van 'Underwear' en de song waar het allemaal mee begon 'Tommy-Gun'. Net als bij elke andere track weten de fans, die weer overal vandaan zijn gekomen, wat te doen. In de frontlinie de Royal Dutchies, de vrouwelijk die-hard fans, met daar achter een kolkende menigte die er vrolijk op los beukt. Shirts van bands als Cancer Bats komen voorbij, dan weet je dat het menens is.

Misschien een duidelijk signaal dat Rotterdam een zaal nodig heeft waar hardere rockshows gehouden kunnen worden. Rotown is meer voor de indie sound terwijl Baroeg dan weer net te hard is. Om de fans helemaal blij te maken brengen de Royals een ware rock ode met Nirvana's 'Come As You Are', Mercyful Fate's 'A Corpse Without Soul en Iron Maiden's 'Wicker Man'. Afsluiten doen de heren met een encore van de, in korte tijd, razend populaire single 'Astronaut'. Gevolgd door een versie van de Australische punkband X  en hun 'I Don't Wanna Go Out' en vaste afsluiter 'We Are the Royal'.

Helaas hebben ze een beknopte set moeten spelen vanwege overlast maar toch weet de band ook deze keer een straffe show neer te zetten. De sound is tip top in orde, zonder te veel geregel. Tijd is er voor grapjes en muzikale uitstapjes waardoor het eigenlijk geen moment verveeld. Eén maart sluiten ze dit deel van de tour af in the Max van de Melkweg. Vorig jaar moesten ze nog genoegen nemen met de kleinere Oude Zaal. Benieuwd hoe ver ze het dan gered hebben.