The Givemeister krijgt de eer om het langzaam binnenstromende publiek op te warmen. Verrassente blikken worden gewisseld wanneer de vijf mannen met ieder een hipsterbril op de neus nummers blijken te coveren van met name hedendaagse popdiva’s als Katy Perry, Rihanna, Lady Gaga en ook Caro Emerald. En gegrinnik is te horen als het nummer ‘Fuck Her Gently’ van Tenacious D wordt aangekondigd als een echt liefdesliedje. De band geeft de songs op een humoristische en strakke wijze een stevige rocktwist. De frontman toont zich daarbij als ware entertainer, terwijl de gitaristen gave gitaarsolo’s neerzetten. Helaas is dat niet voldoende om de kerk echt plat te krijgen.
Als de zaal inmiddels is volgestroomd met een opvallend gemengd publiek, worden The Hot Stewards met een luid applaus door hun thuisfront ontvangen. Nadat de band ‘Relight My Fire’ inzet, worden de eerste lyrics door de fans al meegezongen. De rest kijkt nog wat skeptisch naar de clownsact van vijf mannen met een big smile op het gezicht, bandana’s om het hoofd en armen vol tatoeages. Gelukkig wordt het ijs gebroken als duidelijk wordt dat de band zijn punkpoppy 80s classics er met gemak en vol overgave uitknalt. Zangers William en Sopo bezitten niet het sterkste stemgeluid, maar hebben respectievelijk een fijn randje en een bijzondere klank die goed met elkaar samengaan. Gitarist Ken en bassist Roger beheersen hun punkpop akkoorden retestrak, terwijl de kersverse drummer Richie ver op de achtergrond solide zijn eigen slag slaat.
Halverwege de set is het spectaculaire feest in Bibelot losgebarsten. Met als hoogtepunten ‘Spin Me Round’ waarin iedereen massaal rondjes begint te draaien, ‘Why Tell Me Why’ dat voor een hoog meezinggehalte zorgt en ‘Straigt Up’ waarin de band een succesvolle zangbattle tussen links en rechts organiseert. Maar dat is nog lang niet alles. Gedurende de set worden lichtstokjes, confetti en zelfs ballonnen de kerk in gelanceerd. En voordat het feestgehalte zichzelf tegenwerkt, zetten de heren een verrassende ballad in met ‘Girl I’m Gonna Miss You’ dat zelfs voor een klein beetje ontroering zorgt. Al klinkt het niet overal even zuiver. Uiteraard kan een climaxwaardige toegift niet uitblijven. Met ‘Tell It To My Heart’ en ‘Never Gonna Give You Up’ worden ook de achterste linies bereikt en loopt het publiek in polonaise de zaal door.
Hoewel The Hot Stewards vooral op hun hoge entertainmentgehalte lijken te steunen, mag niet worden vergeten dat de band ook echt uitblinkt in wat hij doet. De mannen zijn zeer goed op elkaar ingespeeld en bereiken met hun covers zowel jong als oud, man als vrouw en fan als liefhebber. Enkel de grote vraag is hoeveel albums de band nog kan maken met 80s classics?