Terwijl de donkere Popcentrale volloopt, probeert Party Pants het publiek op te warmen. Deze jonge heren mogen vanavond openen met hun mix van hard- en metalcore. Ze doen hun naam eer aan en maken er echt een feestje van. Eén van de twee vocalisten is er namelijk niet vies van midden in de zaal te gaan staan, om zo het publiek echt los te krijgen. “Het volgende nummer gaat over Mexicanen, bier en harige vrouwen.” Deze band is er om te entertainen, en dat doen ze dan ook! Een perfecte openingsact dus.

Na vlot afbreken en opbouwen is het tijd voor The Machete Massacre. Het geluid wat zij produceren is duidelijk harder, sneller en intenser dan dat van hun voorgangers. Dit is pas ruig. De nummers worden vol agressie en bovendien overtuiging gespeeld. De emotie die de vocalist erin legt en de snelheid van de drummer maken dit tot een zeer waardig optreden. De energie spat er vanaf en het podium is eigenlijk te klein voor de vierkoppige band. Laten we hopen deze regionale formatie over een jaar terug te zien in een grotere zaal. Dat is namelijk wel wat ze verdienen, wat een talent!

Met hun elektronisch ondersteunde muziek is Sight For Sore Eyes aan de beurt de zaal op z’n kop te zetten. Deze vijf man tellende band trekt nog meer publiek en doet echt zijn best. Opvallend is dat ook de drummer af en toe clean zingt, waardoor een muur van geluid de kleine zaal vult. Echt een totaalplaatje. Dat de toeschouwers de tekst van de sing-alongs niet kennen, mag de pret niet drukken. Zowel de band zelf als het publiek gaan los. Als de heren het podium willen verlaten na de korte en krachtige set, klinkt er geschreeuw naar meer. Bij het laatste nummer gaan de vrolijke electro deuntjes over in de typische harde muziek die de mannen maken. Voor vanavond zeker een originele combinatie, waar de zaal geen genoeg van kan krijgen.

“Jongens, allemaal naar binnen komen!” Klinkt het vanuit de gang. De hoofdact van vanavond is al begonnen. Unchained Breathing, één van de grotere Limburgse bands. Terwijl de zaal volstroomt, is de agressiviteit van hun hoofden af te lezen; deze mannen maken herrie. Het is bruut, ruig, en toch gecontroleerd. De band weet waar ze mee bezig is. Wellicht omdat ze vorig jaar ook al in de Popcentrale mochten spelen. In het favoriete nummer van de drummer bewijst de vocalist dat hij niet alleen krachtig kan schreeuwen, maar ook zijn clean vocals onder de knie heeft. Hierna tonen de heren weer wat voor geluid ze produceren kunnen. Als het woord ‘twostep’ valt, twijfelt het publiek nog geen seconde of de opening voor het podium is gevuld met dansers. Bij dit laatste nummer is Unchained Breathing er in geslaagd de hele zaal aan het bewegen te krijgen. Een stevige hoofdact. 

Al met al was dit een zeer geslaagde avond in de Dordtse Popcentrale. Een concert wat haar naam zeer zeker eer aan doet. Als er een woord is wat een goede omschrijving geeft, dan is het wel RUIG!