Oxes in Worm @Roodkapje

Wireless noiserock heeft houdbaarheidsdatum...

Tekst en foto's: N. van Beers ,

Buiten is het lekker lenteweer. Binnen draait een punkfilm op 16 mm. Klaar voor een avondje onvervalste avant/ noiserock. Roodkapje aan de Rotterdamse Meent leent zich er prima voor. Een verslag.

Wireless noiserock heeft houdbaarheidsdatum...

Zolang het nieuwe pand van Worm nog in aanbouw is moeten we het met de altijd fijne programmering van Worm even op een andere lokatie doen. Worm in Roodkapje. En nee, dat is geen sprookje.

In de 16 mm film 'Debt begins at 20' zien we een aantal portretten van de tachtiger jaren punkbandjes uit Pittsburgh, USA. Hilarisch zijn vooral de beelden van Hans Brinker & the Dykes. De hele film geeft een geromantiseerd beeld weer van een vergane punktijd.

Het Amsterdamse 'Cactus Truck' staat hoog aangeschreven in de Worm agenda en dat schept natuurlijk verwachtingen. De drie improviseren erop los.  Ze brengen louter heftige, ongestructureerde takkeherrie ten gehore. Een knetterende saxofoon, gitaar die klinkt als een decoupeerzaag en onnavolgbare drums. Briljant voor de liefhebber, een verschrikking voor de ander. Kortom: een krachtige set van 20 minuten structuur -en stuurloze experimentele punk improvisatie.

Vervolgens worden er twee houten blokken op het podium gezet en is het tijd voor noise/ mathrock van Oxes. De heren uit Baltimore hebben zich al sinds 2005 niet meer in Nederland laten zien. Ze lijken dan ook echt uit een winterslaap te zijn gekomen want ze ogen vermoeid en versufd. De moddervette metalriffs voorzien van beukende drums staan dan nog wel als een huis. Echter, de heren Oxes zijn de afgelopen jaren links en rechts muzikaal ingehaald door vele collega's binnen het instrumental/ math wereldje. Hun set is op twee nieuwe nummers na exact hetzelfde als 6 jaar terug. Gelukkig hebben ze gevoel voor humor want de lange stiltes tussen de nummers worden opgevuld met flauwekul over Lada's, fietsen en stroopwafels. Een karaoke versie met een vrijwilligster uit het publiek voegt daar helaas niets aan toe. De twee draadloze gitaristen manouvreren zich op de houten blokken door het publiek. Ze halen wat flauwe capriolen uit maar die doen helaas afbreuk aan de instrumentale rock show. Is de koek dan echt op bij Oxes?

Tot slot sluiten de vermoeide Ossen af met een nummer getiteld: "I'm from hell, open a windle". Een wervelwind van dikke mathrock riffs en gierende gitaarlijnen. En ik vrees dat we het daar voorlopig weer mee moeten doen. Ja, de koek is op.