Waar is iedereen? Die vraag moet door het hoofd van de Rotterdamse zangeres spoken, als ze eenmaal het podium van filmtheater Lantaren/Venster beklimt. Na een aantal uitverkochte shows met het repertoire van Joni Mitchell is het nu even slikken. Renée van Dongen, zoals Charlie Dée dus echt heet, speelt vanavond nummers van het nieuwe album Husbands and Wives vooral voor vrienden, familie en lege stoelen. Door te zeggen dat ze de magere opkomst niet heel erg vindt, geeft ze waarschijnlijk juist het omgekeerde toe.

Waxinelichtjes en een schemerlamp zorgen voor de gezelligheid, zoals ook de deels akoestische en jazzy setting, met twee gitaristen en Dée achter de piano, voor een knusse sfeer zorgen. De recente huiskamertournee krijgt zo dus nog een staartje. Vijf jaar geleden was ze een stoere rockchick in een uitverkocht Rotown. Nu lucht Dée haar hart met rustige luisterliedjes over een verbroken relatie voor een select gezelschap. Het kan verkeren.

Vanaf 'Wrecking Ball' kruipt Joeri Rook achter het drumstel, zodat toch nog voor een paar nummers het tempo omhoog gaat. Ook passeert een aantal covers van Joni Mitchell, waaronder zowel het uitgekauwde 'Big Yellow Taxi' als het schitterende en lichtelijk vergeten 'Cherokee Louise'. Dée lijkt onzeker en zoekt via een afwisselende, maar weinig overtuigende show naar response vanuit de zaal. Lantaren/Venster is echter amper voor de helft gevuld en iedereen blijft rustig zitten, dus van echte interactie komt het maar niet.

Duidelijk is wel dat er vanavond meer mist dan publiek. Gevoelige songs met spaarzame instrumentatie laten iedere vorm van onzekerheid doorschemeren. 'Ten Thousand Times, het duet met Mr. A Balladeer en dat met Huub van der Lubbe op single is uitkomen, is een van de weinige momenten dat de onrust heel even wegebt. Je moet je ook afvragen wat er aan de hand is met Nederland. Hoe kan het dat een prachtige cd als ‘Husbands and Wives’ zo onopgemerkt is gebleven?