Rotterdam, de derde stad in deze editie van de Popronde, was vrijdag 17 september aan de beurt om het toneel te vormen voor maar liefst 27 opkomende bands buiten de eigen regio. Onder andere poppodia, cafés en clubs waren omgebouwd tot een gezellig onderkomen waar de artiesten en het publiek optimaal konden genieten van deze muzikale en feestelijke avond. Dat Nederland groot muzikaal talent bezit waar we trots op mogen zijn, is deze avond overtuigend bewezen.
Café Linssen is tegen een uur of 9 redelijk volgestroomd met een veelzijdig publiek. Ondanks een regenachtige start van de avond voeren lachende gezichten en gezellige gesprekken de boventoon. Er heerst een enthousiaste sfeer die tot buiten het café doordringt. Aan de heren van indie/pop band Little Things That Kill de taak om dit enthousiasme over te hevelen naar hun optreden. Deze normaal gesproken 4-koppige band bestaat vanavond door omstandigheden uit enkel de zanger en de gitarist, die op een akoestische wijze de set terugbrengen naar de oorsprong van het liedje. Hoewel zanger Toni hart en ziel in de nummers gooit en zijn best doet om het gevoel over te brengen op het publiek, lijkt deze niet geheel onder de indruk. Toch toont het publiek, dat door de misschien te gezellige sfeer niet zit te wachten op een eenzijdige gevoelige set, blijk van waardering door de band na elk nummer te trakteren op een enthousiast applaus. Een vreemde wisselwerking. Wanneer de zanger in opdracht van het café omroept dat er meer gedronken moet worden, neemt de gezelligheid ten koste van de aandacht voor de band enkel toe. Gelukkig voor de band, is de Popronde nog maar net begonnen en kan ze tijdens een herkansing in complete formatie vol overgave op de voorgrond treden om het publiek te overtuigen.
Na Little Things That Kill, mag de jonge pop/rock formatie Handsome Poets een poging wagen om het publiek uit de gezellige babbelmodus te krijgen. Al snel slaagt deze stijlvol geklede band in haar taak: het café stroomt voller, terwijl het publiek de aandacht op de band richt en zelfs losser begint te komen. De overenthousiaste zanger springt, op het daarvoor veel te kleine podium, vrolijk in het rond en zorgt voor de interactie met het publiek en de rest van de band. Helaas lijkt de motor na een aantal nummers uitgeraasd en houdt een deel van het publiek het alweer voor gezien. De nummers zijn misschien weinig vernieuwend en ook aan variatie ontbreekt het een en ander. Erg leuk, maar niet leuk genoeg. En zeg nou zelf, er is op de Popronde te veel te zien om te lang in hetzelfde café te blijven hangen.
In club Vibes brengt de Haagse jonge pop/rock band So What zeer enthousiast haar hitgevoelige nummers ten gehore. Deze combinatie van The Kooks en Arctic Monkeys, geheel in een eigen jasje gestoken, laat het opvallend gemengde publiek knikkend en met zichtbaar genietende gezichten toe kijken. Helaas gaat het publiek nog niet echt los, waardoor de zanger zich geroepen voelt meerdere pogingen te wagen om de voetjes van de vloer te krijgen. Nadat het publiek een paar stappen naar voren doet en wat dansmoves laat zien, vervalt het grootste deel alweer in genietende rust. Toch weerhoudt dit de jonge honden niet om vol energie door te knallen, terwijl ze duidelijk laten zien dat ze goed op elkaar zijn ingespeeld. De zanger en de drummer lijken gedurende het optreden een ‘battle’ te vormen: Wie van ons is de leukste? Terwijl de gitarist en de bassist zich bewust op de achtergrond houden. Dit zorgt voor een mooie balans. De set is erg gevarieerd en ze weten het publiek keer op keer te verrassen met als hoogtepunt de drummer die er plots een gitaar bij pakt met als gevolg: vier gitaren op een rij. Het publiek in de Vibes applaudisseert overtuigend en is dankzij So What flink opgewarmd.
Vanuit café Iez wordt de overweldigende garagerock van The La La Lies tot diep in de Witte de Withstraat gelanceerd. Bij binnenkomst valt het publiek letterlijk en figuurlijk voor het jaren 60 geluid van deze band, wat veel verrassende en blije gezichten oplevert. Het publiek geniet zichtbaar van het scheurende gitaarspel dat de zanger/gitarist, de gitarist en de bassist in een soort van driehoek door het café laat dreunen. Hiermee maakt de band duidelijk dat ze bestaat uit muzikanten met de nodige ervaring. Het publiek is redelijk los en een groep enthousiastelingen begint middenin een nummer een luidkeelse ‘nananana’ in te zetten, wat door de band met een grote lach wordt ontvangen. Het café is eigenlijk veel te klein en de band heeft weinig woorden nodig. Wanneer er iets mis gaat met het geluid, maakt de zanger het toepasselijk goed met het nummer ‘Sorry’. En het is hem meteen vergeven.
Terug in club Vibes, is het door het So What opgewarmde publiek losser gekomen. De tevens Haagse jonge indie/rock band Woot heeft inmiddels het podium betreden. Naast het publiek is ook de zaal behoorlijk opgewarmd en de drie zwetende jongens op het podium trakteren de dampende menigte op een afwisselende energieke set. Het ene moment produceert de zanger een knap geluid, terwijl het andere moment de pakkende gitaarrifs de overhand nemen. Ook de drummer houdt zich, met zijn halfnaakte lichaam en sterk slagwerk, niet op de achtergrond. Passend bij de stijl van de band neemt de zanger/gitarist een nonchalante, misschien arrogante, houding aan. Hij beveelt het publiek meerdere malen tot springen en in tegenstelling tot de zanger van So What, boekt hij daarmee meer succes. Toch blijft het gros van het publiek knikkend en bewonderenswaardig toekijken, wat doet vermoeden dat de zanger vergeet dat hij voor een gemengd publiek staat en niet voor een zaal vol overenthousiaste leeftijdsgenoten. Het toppunt wordt bereikt als hij het publiek letterlijk vraagt om een toegift. Gelukkig is het publiek de beroerdste niet en stemt deze luidkeels in met dit verdiende verzoek.
Popronde Rotterdam heeft garant gestaan voor een feestelijke en muzikale avond. Het publiek heeft zichtbaar genoten van het muzikale talent dat Nederland rijk is. Al hadden de bands over het algemeen graag gezien dat het publiek meer los had gegaan, werden het enthousiasme en de energie hier niet minder op. Tijdens deze intieme optredens hebben de artiesten met eigen ogen kunnen zien dat het opvallend gemengde publiek vol bewondering hun talent heeft aanschouwd verzegeld met een luid en verdiend applaus.